ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Kierownictwo KPP mówiło o tym bez osłonek w cytowanej uchwale. [...]35 W tej sytuacji wszelkie propozycje składane przez kierownictwo KPP antysanacyjnym partiom lewicy polskiej w sprawie wspólnego zorganizowania jednolitofrontowych działań klasy robotniczej i utworzenia antyfaszystowskiego frontu ludowego, nie mogły znaleźć w kierownictwie tych partii pozytywnego oddźwięku, musiały zawisnąć w próżni. W uchwałach podejmowanych i publikowanych przez partię lewicy polskiej propozycje KPP były oceniane — nie bez podstaw — jako „metody dywersyjne, stosowane przez komunistów w ruchu robotniczym", jako „insynuacje i oszczerstwa" itp. Utrzymywane w spokojniejszym tonie odpowiedzi ludowców stwierdzały, że nie mogą oni pójść na współpracę z komunistami, gdyż przeciwstawiają się dyktaturze proletariatu, do której zmierza KPP. Ponadto kierownictwo KPP w swoich uchwałach wzywających do walki z rządami sanacyjnymi posługiwa- 34 tamże, str. 531, 542; cytowania nieco skrócono. 33 Pominięto uzasadniające tą opinię powołanie na artykuł J. Leńskiego w moskiewskiej „Prawdzie" 21 lipca 1935 r. l ło się nierzadko językiem kłamstwa, przeinaczania faktów, zniekształcania rzeczywistości, co także nie mogło sprzyjać utworzeniu jednolitego frontu z partiami opozycyjnymi nawet w dziedzinie antysanacyjnej propagandy. Tak np. wysuwanie hasła, aby rząd polski zerwał natychmiast sojusz wojenny z Niemcami hitlerowskimi implikowało, że sojusz taki istnieje. W rzeczywistości, między Polską a Niemcami nie było żadnego sojuszu wojennego, natomiast oba te państwa zawarły między sobą jedynie pakt o nieagresji. Podobnie bezpodstawne było twierdzenie, jakoby rząd polski „spekulował na antysowieckie porozumienie Anglii z Niemcami". Dyrektywy, jakie otrzymywało kierownictwo KPP, nawet po VII Kongresie Międzynarodówki Komunistycznej, nie mogły więc ułatwiać realizacji taktyki partii na odcinku budowy jednolitego frontu robotniczego i antyfaszystowskiego frontu ludowego. I...]38 9. Co ZSRR zawdzięcza polityce Józefa Becka? W maju 1938 r., zatem w przededniu rozwiązania partii, KC KPP podjął ostatnią uchwałę w sprawie niebezpieczeństwa wojny. Uchwała zatytułowana: Nowe momenty w sytuacji i zadania obozu demokracji™ skorygowała gruntownie poprzednie oceny w tym przedmiocie. Wyszła mianowicie z założenia, że Anglia i Francja nie chcą i nie mają zamiaru przeciwstawić się polityce Hitlera, gdyż nie leży to w ich interesach, przeciwnie — w Niemczech hitlerowskich i w ogóle w faszyzmie widzą swojego sprzymierzeńca. Ponieważ wszystkie uchwały kierownictwa KPP oceniające sytuację międzynarodową wyrastały zawsze na gruncie aktualnej polityki Związku Radzieckiego i były jej odzwierciedleniem38, założenia przyjęte w omawianej uchwale KC KPP wskazują na kształtowanie się nowej strategii w polityce radzieckiej, której owocem stał się później pakt Ribbentrop-Mołotow. W maju 1938 r. była to z pewnością nie skrystalizowana jeszcze koncepcja hipotetyczna, jednak z uchwały KC KPP wynika jasno, że polityka zagraniczna Związku Radzieckiego została wprowadzona na nowe tory. W uchwale tej czytamy: 38 Opuszczono około 10 stron uzasadnienia wyrażonej opinii na podstawie powołań na uchwały KPP oraz publikacje jej przywódców. 37 Autor mylnie nazywa cytowany tekst „uchwałą". Nie nosi on podpisu „KC KPP" i został opublikowany w „Czerwonym Sztandarze", jako artykuł redakcyjny. Według Józefa Kowalskiego artykuł ten zawierał stanowisko przedyskutowane na posiedzeniu Tymczasowego Kierownictwa KPP. Por. Józef Kowalski, Komunistyczna Partia Polski, 1935-1938, Warszawa 1975, str. 407. 38 Uchwały podpisane „KC KPP" z wiosny i lata 1938 r. były redagowane i wydawane w kraju przez tzw. Tymczasowe Kierownictwo KPP. Rozmowy londyńskie angielsko-francuskie dały w wyniku swym wzmocnienie sojuszu dwóch wielkich burżuazyjno-demokratycznych państw zachodnioeuropejskich. Fakt to niewątpliwie pozytywny. Byłoby jednak błędem, gdybyśmy nie dostrzegli niebezpiecznego ześlizgiwania się polityki tych państw na drogę ustępstw wobec podżegaczy wojennych, napastników faszystowskich, na drogę kompromisu i ugody z napastnikami. Uchwała wyszczególnia wiele takich ustępstw (porozumienie ang-lo-włoskie w sprawie Abisynii, interwencja zbrojna włosko-niemiecka w Hiszpanii, nacisk na Czechosłowację, by skapitulowała przed Hitlerem i inne) na rzecz faszystowskich Włoch i hitlerowskich Niemiec i stwierdza, że wszystko to może być: ... wstępem do zwrotu w kierunku kompromisu i ugody imperialistów angielskich i francuskich z imperializmem włoskim i niemieckim. Reakcyjne koła imperialistów angielskich i francuskich głosi dalej uchwała: ...bynajmniej nie życzą sobie porażki faszyzmu włoskiego i niemieckiego, tych współczesnych żandarmów Europy