ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

IR. Herbut] INSTYTUCJONALIZACJA PARTII (z łac. institutio — urządzenie) — proces nabierania przez partie polityczne (zob. -> partia polityczna) cech instytucji działających legalnie, z punktu widzenia porządku prawnego obowiązującego w danym państwie. Proces instytucjonalizacji partii politycznych w krajach kontynentu europejskiego rozpoczął się na początku XX w. Przejawiał się on początkowo przekształcaniem wzajemnego stosunku pomiędzy stronnictwem politycznym a jego członkami oraz we wzroście roli i znaczenia partii w życiu politycznym. Nie od razu zostały one uznane za podmiot działań politycznych, a co więcej — w niektórych państwach stowarzyszenia prowadzące działalność polityczną uznawane były początkowo za nielegalne i podlegały przymusowej likwidacji. Od początku okresu, kiedy zaczęły się pojawiać partie masowe, zasady tworzenia, działania oraz podstawowe funkcje partii politycznych długo wymykały się regulacjom prawnym bądź też regulowane były tylko fragmentarycznie i wyjątkowo. W większości europejskich państw demokratycznych dominowała zasada, że skoro tworzenie partii jest całkowicie wolne, a działalność partii jest domeną swobodnej inicjatywy obywateli, prawo nie powinno i nie może w żaden sposób wkraczać w tę działalność. Broniły się przed taką ewentualnością także same partie, strzegąc w ten sposób swej wolności i autonomii wewnętrznej. Do końca XIX w. prawo nie ingerowało więc w działalność partii politycznych, z wyjątkiem regulacji ogólnych, dotyczących stowarzyszeń oraz przepisów kodeksów czy ustaw karnych, dotyczących działalności nielegalnej przeciwko państwu, a mającej charakter wywrotowy. Utarło się również wtedy przekonanie, zrodzone z doświadczeń ustaw antysocjalistycznych końca XIX w., a dominujące w okresie międzywojennym, iż regulacja prawna działalności partii ma charakter antydemokratyczny i stanowi zagrożenie dla demokracji oraz wolności. Można uznać, że odpowiadało to przekonaniom właściwym dla państwa liberalnego oraz pozytywistycznej teorii prawa. Państwo i prawo miały charakter całkowicie indywidualny: znały tylko jednostkę-obywatela oraz organ państwa. Wszystko, co nawet faktycznie istniało między tymi pojęciami, a więc grupy społeczne, organizacje i partie, należało do „sfery faktu", czyli socjologii, nie zaś prawa. Zrzeszanie się w partiach było zatem uważane za domenę prywatnej działalności jednostek, która nie miała większego znaczenia i w którą prawo nie ingerowało, z wyjątkiem ustaw karnych. Przekonanie o tym, że regulacja prawna partii ma charakter antydemokratyczny, podważyły dopiero doświadczenia faszyzmu (a później także i komunizmu), które pokazały, jak bardzo niebezpieczne dla każdej demokracji może być tolerowanie partii totalitarnej. Nowy etap w instytucjonalizacji partii politycznych rozpoczął się po II wojnie światowej. Wtedy to, wraz ze wzrostem roli partii politycznych, zaczęto w niektórych państwach w szerszym zakresie prawnie regulować ich powstawanie, działalność i rozwiązywanie. Prawne 70 Instytucjonalizacja partii usankcjonowanie działalności partii politycznych następowało w dwóch zasadniczych formach: uregulowań konstytucyjnych oraz uregulowań ustawowych. Zjawisko konstytucjonalizacji partii politycznych wiąże się z pojawianiem się tendencji do stopniowego rozszerzania zakresu przedmiotowego tego aktu prawnego oraz z wspomnianym wcześniej wzrostem znaczenia partii: Regulaqe konstytucyjne określają głównie zasadę wolności tworzenia i wolności zrzeszania się w partiach (pluralizm polityczny) oraz wskazują na główne funkcje partii, takie jak: funkcja rządzenia, funkcja wyborcza, funkq'a artykulacji potrzeb oraz rekrutacji politycznej. Ustawodawstwo, odnoszące się tylko i wyłącznie do partii politycznych, jest zjawiskiem stosunkowo nowym. Początkowo do partii politycznych powszechnie stosowano przepisy o stowarzyszeniach. Pierwsze ustawy o partiach pojawiły się dopiero w latach sześćdziesiątych naszego wieku. Początkowo niezbyt liczne, obecnie zaś coraz częściej uchwalane, ustawy te mają ogromne znaczenie dla określenia roli i zadań partii w demokracjach współczesnych. Zresztą sam fakt pojawienia się i rozprzestrzeniania ustawodawstwa o partiach politycznych potwierdza tendencję coraz bardziej dokładnego i konkretnego regulowania ich działalności. W Polsce konstytucjonalizacja partii nastąpiła w wyniku uchwalenia przez Sejm 10 lutego 1976 r. nowelizacji Konstytucji PRL. Scharakteryzowano prawnie PZPR jako „przewodnią siłę społeczeństwa w budowie socjalizmu" oraz określono wzajemne stosunki pomiędzy PZPR, ZSL i SD w ramach Frontu Jedności Narodu. W art. 3 ust. 3 posłużono się nazwami pospolitymi „partia", „stronnictwa polityczne", unikając wszelako ich zdefiniowania. Dalszy krok nastąpił w 1983 r. przy okazji konstytucjonalizacji PRON, kiedy to w art. 3 ust. 3 określono ten ruch jako „płaszczyznę współdziałania partii politycznych". Po przełomie politycznym 1989 r., w dokonanej przez Sejm 29 grudnia 1989 r. rewizji Konstytuqi, wykreślono art. 3 Konstytuq'i traktujący o przewodniej roli PZPR, a na to miejsce przyjęto zapis, według którego „Partie polityczne zrzeszają na zasadzie dobrowolności i równości obywateli Rzeczypospolitej Polskiej w celu wpływania metodami demokratycznymi na kształtowanie polityki państwa