ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Pierwszą poważną próbę opanowania Egiptu i obsadzenia rejonu Przesmyku Sueskiego podjął w 1798 roku Napoleon L Instrukcja wydana mu w tej sprawie przez Dyrektoriat brzmiała następująco: „[...] Armia Wschodu obejmie w swe posiadanie Egipt. [...] Głównodowodzący winien podjąć wszelkie niezbędne kroki, aby zapewnić Republice Francuskiej wyłączne posiadanie rejonu Morza Czerwonego". Wprawdzie ekspedycja napoleońska do Egiptu zakończyła się niepowodzeniem, a pokój w Amiens w roku 1802 położył kres francuskim marzeniom o bezpośrednim opanowaniu Egiptu, ale nie oznaczało to bynajmniej, że Francja zaniechała zdobycia wpływów w tym kraju innymi środkami. Gdy namiestnikiem sułtana w Egipcie był Muhammad Ali (Mehmet Ali, 1805—1849), który rozszerzył granice kraju daleko na południe i doprowadził do faktycznego uniezależnienia się Egiptu od Turcji, większość egipskich doradców wojskowych i ekonomicznych rekrutowała się z Francji. Szczególnie duże wpływy na jego dworze zdobył Lesseps, od 1833 roku przez kilka lat konsul francuski w Egipcie. Lesseps zaprzyjaźnił się z Muhammadem Saidem, synem Muhammada Ale-go. Przyjaźń ta okazała się bardzo cenna, gdy francuski inżynier i dyplomata przystąpił do realizacji swych planów. Myślał bowiem coraz częściej o zbudowaniu kanału, który połączyłby Morze Śródziemne z Morzem Czerwonym. Myśl ta nie była nowa. Szlak wodny prowadzący przez najdłuższy odcinek Przesmyku Sueskiego istniał już w starożytności. Ostatecznie zasypany został przez pustynne piaski w VIII stuleciu naszej ery. Do idei budowy kanału na poważnie powrócili dopiero Francuzi. Kiedy w 1854 roku namiestnikiem Egiptu został Muhammad Said Pasza, Lesseps zyskał znakomitą sposobność do wprowadzenia swych planów w życie. Nowy kedyw zatwierdził propozycje Lessepsa i 30 listopada 1854 roku udzielił mu koncesji na budowę kanału, która została potwierdzona 5 stycznia 1856 roku. Aby zdobyć fundusze, utworzono w 1858 roku międzynarodową spółkę akcyjną „Compagnie Universelle du Canal Maritime de Suez" (Powszechna Kompania Śródziemnomorskiego Kanału Sueskiego). Wydrukowano czterysta tysięcy akcji, każda o wartości pięciuset franków. W ręce francuskie trafiło dwieście siedem tysięcy sto sześćdziesiąt akcji, a zatem więcej niż połowa. Namiestnik Egiptu otrzymał sto siedemdziesiąt siedem tysięcy sześćset czterdzieści dwie akcje. Przedstawiciele innych państw praktycznie nie wzięli udziału w tym przedsięwzięciu. Na przykład Hiszpania, zajmująca trzecie miejsce pod względem liczby akcji, miała ich zaledwie cztery tysiące sto sześćdziesiąt jeden. Wielka Brytania nie miała ani jednej akcji, przede wszystkim na skutek małego zainteresowania Brytyjczyków całą tą sprawą i w ogóle negatywnego stosunku rządu brytyjskiego do budowy kanału. Brytyjczycy, jak się wydaje, mieli cichą nadzieję, że przedsięwzięcie Lessepsa zakończy się krachem i jedyną drogą wodną prowadzącą na Wschód pozostanie, kontrolowany przez flotę brytyjską szlak dookoła Afryki. W kwietniu 1859 roku rozpoczęto prace związane z budową Kanału Sueskiego. Po niespełna jedenastu latach zostały one uwieńczone pełnym sukcesem. Najkrótsza droga z Europy do portów Wschodu została otwarta. W ciągu trzynastu miesięcy od otwarcia kanału przepłynęło przezeń czterysta osiemdziesiąt sześć statków. Około siedemdziesięciu pięciu procent tej liczby stanowiły jednostki brytyjskie. Nic dziwnego. Kanał Sueski stał się — jak zwykło się go nazywać — „kluczem do Indii". Tędy właśnie wiódł najważniejszy szlak komunikacyjny brytyjskiego imperium. Dzięki jego ogromnemu znaczeniu handlowemu i strategicznemu Francja, stary rywal kolonialny Wielkiej Brytanii, święciła triumfy. „Najkrótsza droga do Indii" należała do niej