ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Obok wielu cech wspólnych zachowały one histo rycznie ukształtowane odrębności językowe, kulturalne, gospodarczo-społeczne i prawne. Najwcześniej uformowało się księstwo wschodniosaskie. Już bo wiem w połowie IX w. poświadczony jest źródłowo przedstawiciel jed nego z najpotężniejszych rodów saskich, margrabia Ludolf z tytułem "dux orientalium Saxonum". Powstanie tej federacji plemiennej o wy raźnym charakterze państwowym, z silną władzą książęcą na czele, było przede wszystkim dziełem feudałów, konsolidujących swe siły do walki z chłopstwem buntującym się przeciw uciskowi klasowemu i pod bojowi Franków. Właśnie w latach 841-843 objęło Saksonię wielkie powstanie chłopskie, w którego tłumieniu brał udział także założyciel wschodniofrankijskiej dynastii karolińskiej, Ludwik Niemiecki. W tym samym mniej więcej czasie powstało księstwo zachodniosaskie, obejmujące plemiona zamieszkałe na terenach między Renem a Wezerą. Na jego czele stanął książę Egbert. Około 880 r. doszło do połączenia obu księstw w jeden z najsilniejszych wieloplemiennych or ganizmów państwowych na terenie Niemiec. Wzmocniło to jeszcze bardziej znaczenie dynastii Ludolfingów, która odtąd sprawować bę dzie nad całością najwyższą władzę książęcą, a niezadługo także króle wską w zjednoczonym państwie ogólnoniemieckim. Zjednoczeni feudałowie sascy mogli solidarnie przystąpić do pełnej feudalizacji podległej im ludności wiejskiej, a także podjąć ekspansję w stronę swoich sąsiadów - Słowian Połabskich i Turyngów. Ci ostatni ulegli Sasom już w osiemdziesiątych latach IX w. i utracili swoją do tychczasową niezależność jako księstwo. Powiązania dynastyczne księ cia saskiego Henryka, który objął władzę w 912 r., jeszcze bardziej po mnożyły stan posiadania i wpływy Ludolfingów na zachodnim pograni czu księstwa. Nieco później, bo dopiero na początku X w. , powstało księstwo ba warskie. Jego powstanie wiąże się niewątpliwie z najazdem Węgrów i zaistniałą w związku z tym koniecznością zjednoczenia sił wokół mar grabiów, którzy, jak Luitpold i jego syn Arnulf, zaczęli tytułować się książętami. 80 W tym samym mniej więcej czasie nad środkowym Renem i Menem powstało księstwo frankońskie. Rywalizowały tu między sobą dwa po tężne rody feudalne, Konradynowie i Babenbergowie, prowadzące ze sobą zacięte i wyniszczające walki. Sprzyjały im zwłaszcza czasy pano wania Ludwika Dziecięcia, kiedy rządy przeszły faktycznie w ręce wyż szego duchowieństwa wschodniofrankijskiego z arcybiskupem mogunckim Hattonem na czele. W interesie kleru leżało wzajemne wyniszczenie się obu rodów magnackich. Przy wydatnym poparciu duchowieńs twa udzielonym Konradynom Babenbergowie zostali wytępieni, a Kon rad, reprezentant zwycięskiego obozu, wyniesiony został do godności księcia. W ten sposób zabezpieczone zostały także skoncentrowane we Frankonii majątki kościelne i zahamowane postępujące tam rozdrobnienie feudalne, niosące ze sobą zaostrzenie konfliktów w obrębie klasy feudalnej. W dorzeczu górnego Renu i Dunaju na terytorium osadnictwa alemańskiego powstało w pierwszym ćwierćwieczu X w. księstwo szwabskie. Droga do tego celu prowadziła przez ostrą walkę o prymat władzy między tamtejszymi margrabiami a wielkimi feudałami duchownymi z biskupem Konstancji na czele. W rywalizację tę wmieszał się król Konrad I, stając po stronie Kościoła. Dzięki jego pomocy uwolniony został z niewoli biskup Salomon III, ale przeciwników nie zdołał zmu sić do kapitulacji i wyrzeczenia się aspiracji stworzenia niezależnego księstwa. Po zmiennych kolejach losu, kiedy zwycięstwo przechylało się raz na jedną, raz na drugą stronę, udało się w końcu Burchardowi II w 917 r. opanować całą Szwabię i zdobyć godność książęcą. WALKA O ZJEDNOCZENIE KSIĘSTW NIEMIECKICH Powstanie księstw niemieckich jako organizacji plemienno-państwowych było rezultatem rozwoju stosunków społecznych, jak i zagro żenia zewnętrznego, które np. w wypadku formowania się księstwa ba warskiego odgrywało bardzo ważną rolę. Stanowią one także niewątpli wie rezultat słabości państwa wschodniofrankijskiego i ważny etap w tworzeniu się ogólnoniemieckiego państwa wczesnofeudalnego. Szczególna rola przypadła w tym dziele księstwu saskiemu, które na przełomie IX i X w. zdobyło przodującą pozycję wśród pozostałych tego typu organizacji plemiennych między Renem i Łabą. Złożyło się na to wiele przyczyn, wśród których na naczelnym miejscu wymienić należy korzystne położenie geograficzne Sasów. Zajmując peryferyjne tereny w stosunku do rdzennych ziem państwa frankijskiego, mogli oni przez długi czas zachować swą niezależność, a także po podboju doko nanym przez Karola Wielkiego na początku IX w. rozwijać się nadal samodzielnie, korzystając ze słabo funkcjonującej w tych stronach ad ministracji cesarstwa, sprawowanej zresztą przeważnie przez miejscową arystokrację plemienną. Rozwój stosunków społecznych wśród plemion saskich, siedzących z dala od centrów wyższej cywilizacji i kultury zachodnioeuropejskiej, 81 przebiegał o wiele wolniej niż na pozostałych obszarach germańskich na wschód od Renu, gdzie znacznie wcześniej wykształcił się ustrój fe udalny i gdzie podzieliła się klasa wielkich właścicieli ziemskich na wza jemnie zwalczające się obozy. Przodująca pod względem majątkowym i politycznym klasa panów saskich na początku X w. takich problemów jeszcze nie miała, występując na ogół zgodnie zarówno w działaniach na zewnątrz, jak i w stosunku do uzależnianych od siebie mas chłop skich. Zwalczanie ich oporu, który w połowie IX w. - jak wiemy przybrał postać groźnego wystąpienia zbrojnego, jeszcze bardziej skon solidowało elitę społeczną Sasów, najzamożniejszym spośród niej umo żliwiło sięgnięcie po władzę książęcą, reprezentującą interesy wszyst kich feudałów