ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Wierzę, że istnieją sposoby na zaoszczędzenie temu pokoleniu wojny. Jeśli będzie to możliwe dzięki naszemu wspólnemu wysiłkowi (apel — wyrażenie woli), to dlaczego następnej generacji nie miałoby się udać urzeczywistnić pokoju? (kontrast: wojna — pokój; pytanie retoryczne). Do niej będzie potem należała decyzja, które z pielęgnowanych i tworzonych dziś wspólnie dzieł przenieść przez próg nowej epoki (metafora). (Teraz następuje kluczowe zdanie: w wyostrzonej alternatywie zawiera ono podsumowanie dotychczasowych rozważań oraz jasno sformułowane stanowisko.) Jedni wierzą, że nowe formy ludzkiego współżycia przygotowane zostaną przede wszystkim przez podział dóbr, inni — a ja też się do nich zaliczam — wierzą, że koniec końców urzeczywistnienie idei wolności dokona się na wszystkich obszarach życia społecznego. Zrozumieją zatem Państwo (bezpośredni zwrot do słuchaczy), dlaczego tak wielkie wrażenie zrobiła na mnie odpowiedź, jakiej Benedetto Croce udzielił na pytanie, czy do wolności przyszłość należy? Croce odpowiedział: ťCoś dużo lepszego — wieczności" (kończący cytat). Jako drugi przykład przytoczę końcowe słowa wzruszającego przemówienia, jakie Theodor Heuss wygłosił z okazji poświęcenia obelisku pamięci w byłym obozie koncentracyjnym w Belsen: Oto stoi obelisk, oto stoi ściana z inskrypcjami w wielu językach. Są kamieniem, zimnym 154 Szkolą retoryki kamieniem. Saxa loquutur — kamienie potrafią mowie. pojedynczych ludzi, od ciebie zależy, czy ~ dla !WOje^ dobra, dla dobra nas wszystkich - zrozumiesz ich czy zrozumiesz tę ich szczególną mowę. To niezwykle sugestywne słowa, pozbawione patetycznej przesady. Na początku trzy krótkie ^ oszlifowane niczym kamień, o którym mówią. Pierw ^ i drugie zdanie opisuje tylko to, co jest, trzecie i czwart co to oznacza. Ostatnie, rozbudowane zdanie stan przejście od przedmiotu, jakim jest obelisk, do słucnają-cych; buduje ono relację: pomnik - odpowiedzialność człowieka w przyszłości. Szczególnie sugestywny jest pojawiający się tu skrót myślowy — sformułowana nie wp myśl, w której nie orzeka się bezpośrednio, co owe ka' nie mówią człowiekowi. Po wysłuchaniu tekstu, poprzedził zakończenie, każdy słuchacz wie dokładnie, Heuss rozumie przez szczególną mowę. Słuchaczowi narzuca się konkluzji, w godny sposób sugeruje się mu, y sam wyprowadził wnioski. Każdy ze słuchaczy czuje, z słowa kierowane są właśnie do niego. W tych zdaniach odnajdujemy ciekawą kompilację róznorod środków retorycznych. Zdanie pierwsze: anafora (oto stoi - oto stoi), wzmocnienie (obelisk — ściana z inskrypcjami w wielu języka ^ Zdanie drugie: rozszerzone powtórzenie (karnie zimny kamień) — starożytni retorzy zwali tę figurę 9 nantio. ? Zdanie trzecie: cytat wraz z tłumaczeniem (tłumaczeń^ jest ważne, aby sens mogli zrozumieć również ci, którzy znają łaciny). Czwarte zVfcmie: anafora (od..., od..-, czy ziozu miesz..., czy zrozumiesz...), wzmocnienie przez zin y dualizowanie (od pojedynczych ludzi — od ciebie), wz cnienie przez rozszerzone powtórzenie (ich mowę — v szczególną mowę), epifora (dwukrotnie: dla dobra). I pragnę jeszcze podkreślić, że - jak pokazuje r°w™~ powyższy przykład - punkt kulminacyjny wystąpienia musi bazować na różnorodnych środkach retorycznyc Główne zasady sztuki retorycznej 155 Kolejny przykład to zakończenie przemówienia, jakie w Miinster wygłosił niegdyś Francois-Poncet (1954). W zakończeniu tym sugestywnie streszczono dotychczasowy tok myśli. Raz jeszcze bardzo jasno i obrazowo ukazano istotę demokracji. Pojawia się tu wiele różnych figur retorycznych: porównanie (Gdy obserwuję siebie...), metafora (klucz do szczęścia), wzmocnienie (duch obywatelski — poczucie obowiązku), cytat, apel, powtórzenie i inne. Punkt kulminacyjny to apele: Tylko bez przesady! Żadnych skrajności: zachować umiar! W ostatnim zdaniu wnikliwa, głęboka myśl, mocno zapadająca w pamięć słuchaczy: „Cierpliwość... to szczególna forma sił". Całe zakończenie brzmi następująco: Nie poddawajmy się iluzjom! Bardzo trudno skierować demokrację na właściwe tory i zabezpieczyć się przed niebezpieczeństwami, jakie z niej samej wypływają. Demokracja jest najtrudniejszą formą rządów. Pod adresem pojedynczego człowieka kieruje najwyższe wymagania odnośnie współżycia w państwie. Od każdego wymaga się wielkiego ducha obywatelskiego, ogromnego poczucia odpowiedzialności. Ale ilekroć pragnie się porównać demokrację z innymi formami rządów, dochodzi się do słów, jakie o sobie samym wypowiedział niegdyś pewien mądry człowiek: ťGdy jednak porównuję się z innymi, zaczynam mieć respekt dla siebie samegok Ze starożytności dotarła do nas za pośrednictwem chrześcijaństwa pewna maksyma. Jej łacińskie brzmienie kazałem wygrawerować na głowicy szpady, którą musiałem nosić jako członek Acade-mie Francaise: Ne quid nimis (Aby nie zanadto! Żadnych skrajności: zachować umiar!). W tej maksymie tkwi, jak sądzę, głęboka mądrość, być może wręcz klucz do szczęścia. Patientia, cierpliwość, nie jest, co prawda, cnotą kardynalną, ale wyłącznie dlatego, iż nie jest niczym innym, jak tylko szczególną formą siły (Franco\s-Poncet). Korzystnie jest dać na zakończenie ogólny „rzut oka" na całość problematyki i zaprezentowany temat usytuować 154 Szkolą retoryki kamieniem. Saxa loquutur — kamienie potrafią mówić. Od pojedynczych ludzi, od ciebie zależy, czy - dla twojego dobra, dla dobra nas wszystkich - zrozumiesz ich mowę, czy zrozumiesz tę ich szczególną mowę. To niezwykle sugestywne słowa, pozbawione wszelkiej patetycznej przesady. Na początku trzy krótkie zdania, oszlifowane niczym kamień, o którym mówią. Pierwsze i drugie zdanie opisuje tylko to, co jest, trzecie i czwarte -co to oznacza