ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Ale, jak stwierdziła Jadwiga Koralewicz (która w latach osiemdziesiątych prowadziła badania nad zjawiskiem autorytaryzmu w polskim społeczeństwie), wysoki poziom autorytaryzmu można spotkać również u pewnych grup posiadających wyższe wykształcenie - wiąże się to z podwyższonym poziomem lęku (Koralewicz 1987). Poziom autorytaryzmu, podobnie jak innych cech osobowości, może być modyfikowany przez czynniki sytuacyjne, np. takie, które przyczyniają się do modyfikacji natężenia lęku, albo przez oddziaływania społecznych wzorów, osobistych doświadczeń itp. Ludzie jednak bardzo różnią się podatnością na wpływy tego rodzaju. Tak więc można powiedzieć, ze autorytaryzm to pewne nastawienie umysłu mniej lub bardziej utrwalone. Nastawnia autorytarne są w polskim społeczeństwie nader rozpowszechnione. Nie jest to zaskoczeniem, jeżeli się weźmie pod uwagę, że ponad połowa obywateli ma najwyżej podstawowe wykształcenie. W latach 1990 - 1991 można było obserwować zwiększenie zasięgu tych nastawień - (por. Korzeniowski, rozdział 4 niniejszego tomu). Pozostaje to w zgodzie z wspomnianymi wcześniej danymi na temat spadku poparcia dla demokracji. ^_ Nastawieniom autorytarnym towarzyszą takie postawy jak: - większe zaufanie do kościoła i wyższy poziom religijności (niż u osób o niższym poziomie autorytaryzmu); 13 Owa niechęć do "obcych" może wiązać się z tym, że są oni spostrzegani jako zagrożenie dla ustanowionego porządku. cia w różnym znaczeniu. Janusz Reykowski Zmiany systemowe a mentalność polskiego społeczeństwa 37 36 i funkcji państwa (a niczenie ekonomicznej wolności). ób 0 autorytar- - Wypada zastrzec, że sympatie pohtyczn ^.^ .^ nych nastawieniach mogą ulegać f^sic>te osoba, której zmieni się struktura autorytetów, np odpowied- przypisywato się własności przywódcze P niej mocy. autorytarnych nastawieniach nie r Warto podkreślić, że osoby o autoryttnjj, okoUcznościach muszą być przeciwne demokracji - L zwolennicy _ dziać się mogą nawet deklarować się jako jej go* > demokratyczne tak może przede wszystkim wtedy gdy sto np ^ ; tworzą wygodne ramy dla realizacji "* ^ Y uprawiają i zdobywania władzy. Ale w tym ^^J^. władzę dają o sobie znać ich dominuje nas o.napo. Charakteryzując ogólnie "*M^L"L ma w Polsce dość wiedzieć, że poparcie dlaładudemokra^y-nego m ^ niestabilną bazę i w ostatnich^^^ świadomości nie Tak więc, jak poprzednio, kierunek zm Alienacja czeństwa i nastroje w okresie P y^ ^ czywistość społeczna w owczesnym^ y Uważan0 nizowana (Kc^ osoby o ki pastwa: U Rzecz charakterystyczna: w tężeniu - wyrażały P^ zelskiego, M. Rakowskiego (por. i, op.cit.). że system ów odbierany był jako obcy, a nawet wrogi, narzucony przez zewnętrzne siły. Jednym z przejawów tej postawy był stosunek do ludzi reprezentujących reżim -jak twierdzi P. Boski (patrz rozdział 2 w niniejszym tomie) byli oni spostrzegani jako "wzór negatywny". Nic więc dziwnego, że wielu obywateli czuło się wyobcowanych z istniejącego systemu. Krzysztof Korzeniowski, który w latach osiemdziesiątych prowadził badania nad tymi zjawiskami stwierdził, że zjawisko wyobcowania miało w Polsce inną charakterystykę, niż w krajach zachodnich: o ile tam towarzyszyło mu poczucie bezradności i dezorientacji - zarówno co do natury zachodzących zjawisk społeczno-politycznych jak też co do ich sensu moralnego, to w Polsce przeciwnie - poczuciu wyobcowania towarzyszyło przekonanie o klarowności sytuacji moralnej. Co więcej, o ile na Zachodzie wyobcowanie występowało przede wszystkim wśród warstw społecznie marginalizowanych - grup biedniejszych, gorzej wykształconych, ew. należących do mniejszości, to w Polsce występowało ono szczególnie wśród lepiej wykształconych (wśród inteligencji). Korzeniowski stwierdził więc, że ów syndrom (wyobcowanie, poczucie bezsilności i dezorientacji) określany przez różnych autorów jako alienacja może mieć różne cechy w różnych krajach (Korzeniowski 1991). Zmiany, jakie nastąpiły w Polsce w 1989 r. doprowadziły do usunięcia tych czynników, które, jak powszechnie uważano, były przyczyną alienacji. Uniezależnienie Polski od Związku Radzieckiego, a także wprowadzenie demokratycznych instytucji gwarantujących udział społeczeństwa w kreowaniu władzy politycznej dawały podstawę dla utożsamienia się obywateli z państwem. Wszakże wyniki badań, jakie nad tym zjawiskiem prowadzono w latach dziewięćdziesiątych nie potwierdziły tego oczekiwania. Wprawdzie nie mamy danych z pierwszych miesięcy po przejęciu władzy przez ekipę "Solidarności" (a można domyślać się, że w tym czasie poziom alienacji mógł być zdecydowanie niższy), to dane wskazują, że już od 1991 r. poziom alienacji był w Polsce bardzo wysoki (por. tabela 9). 70 76 83 11 53 Janusz Reykowski Tabela 9. Wskaźniki poziomu alienacji w Polsce w latach 1988-1992 (% odpowiedzi "zdecydowanie tak" i "raczej tak") Bezsilność Zwykli ludzie nie mają żadnego wpływu na decyzje podejmowane przez polityków Poziom wyobcowania (1991r) Często mam poczucie, że obecna polityka rządu jest moją polityką W naszym obecnym systemie społeczno politycznym czuję się coraz bardziej obco i nieswojo K. Korzeniowski (1991); dane za rok 1992 pochodzą z badań CBOSu Badania CBOS 1993 roku ukazują ten sam obraz: przejawy politycznej dezorientacji i wyobcowania występowały u ok. 75% respondentów (Głowacki 1993), przy czym od roku 1990 mają tendencję rosnącą (Głowacki 1992). Nastąpiły jednak zmiany w charakterze samego zjawiska (por. Korzeniowski, rozdz. 5 niniejszym tomie). Po pierwsze, wszystkie wymienione wyżej elementy syndromu alienacji obecnie współwystępują: znaczy to, że osoby, które czują się wyobcowane, czują się także bezsilne i zdezorientowane (w tym także zdezorientowane co do moralnego sensu zjawisk politycznych). Po drugie, zmieniło się społeczne rozmieszczenie zjawiska alienacji: o ile w latach osiemdziesiątych występowało ono ze znacznym natężeniem wśród warstw inteligenckich, to teraz występuje ono przede wszystkim wśród robotników i osób gorzej wykształconych. Można powiedzieć, że obecnie zjawisko alienacji, podobne jest co do swego charakteru do zjawisk alienacji występujących na Zachodzie. Dane te zdają się też wskazywać, że alienacja ogarnia coraz szersze kręgi społeczne