- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Wiadomo mi, że biskup Hiob von Dobeneck, który był biskupem pomezańskim i miał siedzibę w Prabutach, wzorem ówczesnych papieży Aleksandra IV i Juliusza II prowadził od 1505...
- Oliveira naparzył drugą mate, patrząc spod oka na kopertę płyty Deutsche Gramophon Gesellschaft, którą mu pożyczył Ronald, a której nie miał szans wysłuchać przez wrzaski...
- Spadł ostrzem do dołu i przez moment kołysał się w tył i w przód, jakby miał zagłębić się w ziemi, jednak w chwilę później odbił się w górę, wylądował na boku i okręciwszy się...
- Właśnie wtedy z ponurą pewnością zdał sobie sprawę, że gdyby miał spłodzić nowe dziecko, jego drugie spotkanie z Jholaa napawałoby go jeszcze większym wstrętem niż...
- Panowie! Za zdrowie rojalisty, gdyż bohater tej uczty miał odwagę bronić zdrowych zasad! Brawo! rzekł prefekt, który nadawał ton oklaskom...
- Oszczędnego elektora nie bez trudu nakłonił, by pokrył nader wysokie opłaty promocyjne, na które ubogi zakonnik nie miał środków; prośbę uzasadnił tym, że jest pewny, iż Jego...
- Ten powrócił wprędce, dając znać, że młynarz mu się wyśliznął, znikł, lecz że najmocniejsze miał podejrzenie, iż do obozu Kmity, ku któremu i inne siły się ściągały, musiał się...
- W tradycyjnej folklorystyce za folklor nadal jednak uznawano tylko obszar kultury, który miał ludową (tzn...
- Chmielnicki wdał się w zawiłe, krwawe i barbarzyńskie sprawy zadnie- przańskie, miał przeciwko sobie koalicję złożoną z hospodara multańskiego, księcia Siedmiogrodu...
- Gdyby planowana wyprawa zakończyła się powodzeniem - a Omas nie widział żadnego powodu, dla którego nie miałoby się tak stać - nikt spośród senatorów nie śmiałby twierdzić,...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Jako przystosowany do wielokrotnego użytku mógłby w istotny sposób przyczynić się do obni- żenia kosztów przedsięwzięć astronautycznych. Jeszcze przed pierwszym lotem programu Apollo, w lutym 1967 r. Prezydencki Komitet Doradczy ds Nauki (ang. Presidenfs Science Advi- sory Committee) stwierdził, że na dłuższą metę będzie konieczne prze- prowadzenie studiów nad bardziej ekonomicznym środkiem transportu kosmicznego, pozwalającym na całkowite lub tylko częściowe odzyski- wanie elementów pojazdu kosmicznego. W dniu 10 sierpnia 1968 r. 51 dr George E. Mueller, szef Ośrodka Lotów Załogowych NASA (ang. Manned Space Flight Center) w Houston w przemówieniu skierowanym do członków Brytyjskiego Towarzystwa Międzyplanetarnego w Londynie powiedział, że budowa wahadłowca jest jednym z głównych celów ame- rykańskiego programu kosmicznego. Praktyczną realizację projektu NASA rozpoczęła 31 stycznia 1969 r. Początkowo badania koncentrowały się wokół programu ILRV (ang. Inte- grated Launch and Reentry Vehicle zintegrowany pojazd startowo- -powrotny). Jak zawsze w dużych przedsięwzięciach tego rodzaju cały projekt miał się składać z faz oznaczonych literami alfabetu od A do D. Faza A dotyczyła wstępnych analiz, rozpatrzenia różnych metod podejścia do realizacji projektu i oceny jego strony finansowej. W pracach wzięły udział zespoły dużych przedsiębiorstw przemysłu lotniczo-kosmicznego przydzielonych trzem centrom NASA. Firmy General Dynamics i Lock- heed współpracowały z Marshall Space Flight Center, McDonnell Douglas z Langley Research Center, a North American Rockwell z Manned Space Flight Center. Dominującym tematem studiów fazy A było ustalenie rozmiarów ładowni wahadłowca i jego udźwigu. Projekt opacowany w North Ame- rican Rockwell w ramach programu ILRV zakładał budowę pojazdu mogącego odbyć lot po orbicie o wysokości 180550 km i inklinacji 28,590°, wynosząc w kosmos ładunek o masie 2 250-^22 500 kg, z moż- liwością sprowadzenia go z powrotem na Ziemię. Zamiast ładunku możli- we było przetransportowanie na orbitę dwunastu pasażerów. Wahadło- wiec w układzie średniopłata, ze skrzydłami prostymi o obrysie trapezowym, miał mieć długość 59 m i ładownię o średnicy 5 m i dłu- gości 18 m. Kadłubowe zbiorniki materiałów pędnych nie były jego integralnymi elementami. W lipcu 1969 r., jeszcze przed upływem dzie- więciomiesięcznego okresu badań fazy A NASA podjęła decyzję o skon- centrowaniu prac na koncepcji dwustopniowego, w pełni odzyskiwalnego wahadłowca. W dniu 18 lutego 1970 r. rozpoczęła się jedenastomiesięczna faza B dotycząca szczegółowego opracowania projektów przygotowanych w fazie A i podania wniosków umożliwiających wybór właściwego rozwiązania. Dnia 12 maja 1970 r. dwa przedsiębiorstwa: McDonnell Douglas i North American Rockwell wybrane zostały na liderów przedsiębiorstw prze- mysłowych mających przedstawić konkurencyjne rozwiązania. Oddzielne kontrakty otrzymały wytwórnie Aerojet General, Rocketdyne (oddział North American Rockwell) i Pratt & Whitney pracujące nad projektami silników rakietowych wielokrotnego użytku. Równolegle, lecz na poziomie fazy A firmy Chrysler, Lockheed oraz wspólnie Boeing i Grumman przy- gotowywały alternatywne projekty wahadłowca. W wytwórniach North American Rockwell i McDonnell Douglas powstały zbliżone do siebie projekty wahadłowców złożonych z dwóch 52 połączonych pojazdów: stopnia startowego i orbitalnego (orbitera). Sto- pień startowy w układzie kaczki (tj. z przednim usterzeniem poziomym) planowano wyposażyć w dwanaście silników rakietowych pracujących na ciekłym tlenie i ciekłym wodorze i dziesięć silników turboodrzutowych na naftę lotniczą. Przewidywano, że po pionowym starcie zespół połą- czonych stopni wznosić się będzie do wysokości 73 km, gdzie przy prędkości 3 km/s orbiter oddzieli się od stopnia startowego i będzie kontynuował samodzielny lot, aż do osiągnięcia niskiej orbity około- ziemskiej o wysokości 180-4-500 km. Tymczasem stopień startowy z dwu- osobową załogą powrócić miał na lotnisko położone w pobliżu miejsca startu. W przypadku wahadłowca North American Rockwell w stosunku do fazy A istotnie zmienił się kształt pojazdu. Orbiter otrzymał skośne skrzydła i stateczniki poziome oraz podwójne usterzenie pionowe. Prze- dnią część kadłuba zajmował zbiornik ciekłego wodoru. Zbiorniki cie- kłego tlenu przeniesiono z tylnej części kadłuba na boki ładowni, co pozwoliło na zmniejszenie masy i długości pojazdu. Kolejne zmiany projektu służyły zwiększeniu możliwości zbaczania ze ścieżki wlotu w at- mosferę (tzw. zasięg poprzeczny). Orbiter otrzymał skrzydła typu delta z końcówkami przechodzącymi w stateczniki pionowe (podobnie jak w X-20A Dyna-Soar), spłaszczono spód i przesunięto do tyłu kabinę załogi. Później zrezygnowano z podgięcia końcówek skrzydeł na rzecz pojedynczego statecznika pionowego na kadłubie