Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Wreszcie i przede wszystkim - eksperymentuje się wszędzie po trosze z żywnością, poszukując takiej, którą można będzie pozyskiwać bez trudu i stale, a także odkładać na chude lata; chodzi o żywe zwierzęta (stada kóz i baranów; bydło rogate zostanie udomowione dopiero na początku szóstego tysiąclecia) i zboża przechowywane w wykopanych dołach. "Rewolucja neolityczna", o której słusznie powiedziano, że była "największa w historii ludzkości od czasu opanowania ognia"2', właśnie się za czyna. W niektórych punktach Bliskiego Wschodu odległych od Mezopotamii nastąpiła już wcześniej. Pomiędzy 8000 i 7500 r. p.n.e. hoduje się już udomowioną pszenicę i jęczmień w Jerycho, na brzegach Jordanu, w Gandż Dareh w zachodnim Iranie (gdzie wynaleziono także naczynia gliniane) i w Cayónu Te pesi w południowej Turcji (gdzie wytwarza się już koraliki i szpilki z rodzimej miedzi). Należy przyznać, że w tej epoce Mezopotamia robi wrażenie rejonu nie co zapóźnionego. ' Neolit Najważniejszym osiedlem neolitycznym w Iraku jest Dżarmo położone na półce skalnej w pobliżu Czemczemalu w Kurdystanie i przekopane przez misję Braidwooda w latach 1948-19552Z. Warstwa zasiedlona, głęboka na 7 m, dzieli się na piętnaście poziomów; w dziesięciu z nich nie znaleziono naczyń glinianych. Około stu pięćdziesięciu mieszkańców Dżarma żyło w domach prostokątnych zbudowanych z taufu i liczących po kilka izb. Szyli ubrania igłami z kości i potrafili prząść lub zaplatać len i wełnę, jak można sądzić z obecności 49 glinianych okrągłych ciężarków do wrzecion. Narzędzia kamienne w 40% wykonane były z obsydianu. Ostrza z krzemienia mocowano na drewnianych sierpach za pomocą lepiszcza z bitumu; kamienie młyńskie, śrutowniki, moździerze, odciski kłosów i zwęglonych ziaren udomowionej pszenicy i jęczmienia nie pozostawiają żadnej wątpliwości, że była to ludność rolnicza. Spośród ssaków, których kości odnaleziono, jedynie koza była już hodowana, inne właśnie starano się udomowić (baran) albo łowiono dla mięsa (wieprz, gazela, bydło pełnorogie) lub futra (nie dźwiedź, wilk, lis, pantera). Znaleziono niezwykle dużo skorupek ślimaków. Soczewica, groch, wyka, żołędzie służyły niewątpliwie do przygotowywania gęstych zup, do których wodę gotowano w wielkich, okrągłych lub owalnych, znajdujących się w ziemi i wyłożonych gliną wypaloną in sitzr zbiornikach, w których za nurzano rozpalone kamienie. Zupy jedzono łyżkami z kości. Inne potrawy były pieczone w piecach glinianych wyposażonych w komin. Ludzie ci nosili naszyjniki z kamieni lub terakoty, bransolety z marmuru, kolczyki z muszli; używali czerwonej ochry do ozdabiania ciała lub twarzy. Odnaleziono ponad pięć tysięcy figurek zwierząt (świnie?) lub nagich kobiet, na ogół siedzących, o obfitych kształtach. Zmarli byli niewątpliwie chowani na cmentarzu, który nie został odkopany, ale czaszki jednego lub dwu zmarłych tragicznie, jak się wydaje, osobników wskazują na typ protośródziemnomorski. Datowanie węglem radioaktywnym jest tu mało pewne, gdyż okres zamieszkiwania nie przekracza dwóch-trzech wieków między 7000 a 4950 r. p.n.e. Z powodu braku ceramiki na większości poziomów "ogólna prawdopodobna data" 6750 r. p.n.e., proponowana przez Braidwooda, wydaje się do przyjęcia. Daty 6750-6500 r. p.n.e. zostały ustalone metodą radiowęglową dla Ali Kusz w fazie, która nosi to imię i następuje po fazie Bus Mordeh. Ali Kusz ma wiele wspólnego z Dżarmo, różnią się jednak w niektórych ważnych punktach: takie same domostwa, lecz tu z cegieł mułowych suszonych; takie same narzędzia i przybory, lecz tu tylko 2% z obsydianu; takie same ozdoby, lecz tu występują muszle morskie i koraliki z turkusu; wreszcie podobne pożywienie, lecz tu baran i koza już udomowione. Jako cechy specyficzne Ali Kusz wymieńmy ślady licznych koszy uszczelnionych bitumem oraz grzebanie zmarłych pod podłogą domów w pozycji skurczonej, owiniętych plecioną matą. Czaszki kobiet były deformowane. Powróćmy do Kurdystanu irackiego, aby wymienić trzecie neolityczne stanowisko wykopaliskowe nie zawierające naczyń glinianych, reprezentowane przez trzy dolne poziomy talia, w dużej części historyczne. Jest to Szimszara, położona w górskiej dolinie Małego Zabu, niedaleko Raniji, i przekopana przez misję duńską w latach 1957-1959