ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Co więcej, postęp gospodarczy przynosił bezpośrednio ujemne skutki dla drobnej gospodarki, która stanowiła podstawę utrzymania dla większej części ludności żyd. Modernizacja, wymuszana m.in. rozporządzeniami nakazującymi instalowanie urządzeń zapewniających higienę produkcji i sprzedaży artykułów spożywczych i stosowną przebudowę pomieszczeń, a także przestrzeganie jakościowych standardów, zwłaszcza produktów przeznaczonych na eksport, wymagała inwestycji. Wprawdzie były one przeważnie skromne, lecz właściciele zakładów - nawet w stosunkowo zamożnej Wielkopolsce - nie mieli na to środków. Tysiące małych sklepów i warsztatów, zwłaszcza żyd. (fragmentaryczne badania dowodzą, że udział Żydów wśród najuboższych kupców i rzemieślników był wyższy od przeciętnego) stanęło przed perspektywą likwidacji. Poważnym zagrożeniem dla wielu żyd. rzemieślników było zmodernizowane prawo przemysłowe, które wprawdzie uznawało prawa nabyte na podstawie dawniejszych przepisów przez właścicieli samodzielnych warsztatów, lecz stwarzało istotne przeszkody dla uzyskania dyplomu mistrzowskiego przez czeladników. Należał do nich obowiązek dobrego opanowania języka polskiego. Wybuch drugiej wojny światowej przerwał normalną ewolucję gospodarki, toteż brak jest podstaw dla oceny, w jakim kierunku następowałyby zmiany, gdyby państwo polskie rozwijało się nadal w warunkach pokojowych. Zbyt wiele czynników politycznych i ekonomicznych o charakterze międzynarodowym oddziaływało na koniunkturę w kraju. Dane, którymi dysponujemy, pozwalają jedynie na stwierdzenie, że w skali całego okresu międzywojennego, pomimo dość krótkiego ożywienia koniunktury w 1. 1926-1928, społeczność żyd. ulegała procesowi pauperyzacji. Jakkolwiek istniała nieliczna stosunkowo grupa ludzi zamożnych, a nawet były jednostki zaliczane do elity świata kapitału, to przecież zdecydowana większość Żydów znajdowała się w trudnych warunkach materialnych, wielu cierpiało nędzę, a ich położenie się pogarszało. Proces ten wynikał przede wszystkim z tendencji rozwojowych całej polskiej gospodarki i szansę zmian na lepsze zależały od sytuacji całego kraju. Problemy żyd. nie mogły być rozwiązane w izolacji od problemów trapiących resztę mieszkańców Polski. Pomimo tych tendencji w życiu ekonomicznym lata międzywojenne przyniosły rozkwit życia politycznego i kulturalnego społeczności żyd. w Polsce. System prawny ustanowiony przez konstytucję 1921 umożliwił swobodny rozwój partii politycznych (zakaz dotknął w XII 1918 jedynie partię komunistyczną, w latach późniejszych sądy rozwiązywały niektóre partie lub stowarzyszenia po uznaniu, że propagowały komunizm), a zmiany następujące po zamachu majowym 1926, jak również na podstawie konstytucji z 1935 nie przeobraziły zasadniczo tego stanu rzeczy. Wprawdzie główne elementy zróżnicowania politycznego społeczności żyd. kształtowały się już od końca XIX w., lecz dopiero w latach między wojnami nastąpiło definitywne uformowanie się partii politycznych, wyrażających złożoność postaw Żydów wobec aktualnych problemów oraz dzielące ich rozbieżności światopoglądowe. Najważniejsze linie podziałów przebiegały, jak dawniej, według odmiennego stosunku do Palestyny, do judaizmu oraz do programu socjalistycznej przebudowy społeczeństwa. Największe wpływy u progu niepodległości Polski prawdopodobnie zachowywały tradycyjne środowiska religijne, uważające wprawdzie Erec Israel za swą ojczyznę duchową, gdzie po przyjściu Mesjasza odrodzi się Królestwo Izraela, lecz doczesną ojczyzną była dla nich Polska, w której od wielu stuleci mieszkali ich przodkowie. Stanowisko takie reprezentowała przede wszystkim partia Agudas Isroel, której duchowym przewodnikiem był cadyk z Góry Kalwarii (jid. Gerer rebe) Meir Alter. Przedstawiciele jej zasiadali w sejmie i senacie, przeważali w organach wielu (może nawet większości) gmin wyznaniowych. Agudas Isroel należała do międzynarodowej organizacji pod tą nazwą, w której odgrywała największą rolę. 165 historte Socjalistyczny Bund odrzucał wprawdzie wszelką religię i propagował światopogląd marksistowski (potępiając zarazem metody działania komunistów i krytycznie oceniając politykę ZSRR), lecz przyszłość Żydów również widział w Polsce, postulując budowę systemu socjalistycznego. Łączyło to Bund z Polską Partią Socjalistyczną (do której także należeli niektórzy Żydzi), lecz bundowcy krytykowali PPS za „oportunizm" w działalności politycznej. Radykalna grupa członków Bundu oderwała się od tej partii, a następnie zjednoczyła z Komunistyczną Partią Polski. Wpływy Agudas Isroel stopniowo malały, początkowo przede wszystkim na korzyść syjonistów, w latach trzydziestych na rzecz Bundu. Mimo to Bund nie zdołał wprowadzić swych przedstawicieli do sejmu, natomiast zyskał silne pozycje w organach samorządowych niektórych miast, zwłaszcza w Łodzi. Początkowo partia bojkotowała wybory do gmin wyznaniowych, w latach trzydziestych zmieniła taktykę i w niektórych gminach zdobywała wpływy pomimo zaciętego przeciwdziałania ortodoksów. Gdy wybory do organów gminnych przynosiły zwycięstwo socjalistów lub syjonistów (zwłaszcza lewicowych), wówczas nadzorcze władze państwowe mianowały często komisarzy, którzy administrowali gminami. Znacznie mniejsze wpływy niż Agudas Isroel oraz Bund (niemal wyłącznie na ziemiach poprzednio pod panowaniem rosyjskim) miała Jidysze Fołkspartaj, postulująca pełne równouprawnienie Żydów oraz ich autonomię kulturalną. Wpływy tej partii stopniowo malały. Zróżnicowany był także ruch syjonistyczny. Największe znaczenie miała początkowo Organizacja Syjonistyczna w Polsce, którą osłabiały wewnętrzne podziały, zarówno na regionalne centrale o znacznej samodzielności, jak też na zwalczające się frakcje o odmiennej taktyce. Na lewicy znajdowała się Poalej Syjon, która rozpadła się na odrębne partie - lewicę (bardziej wpływową) i prawicę. Radykalne nieliczne skrzydło partii połączyło się z partią komunistyczną