- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Wiadomo mi, że biskup Hiob von Dobeneck, który był biskupem pomezańskim i miał siedzibę w Prabutach, wzorem ówczesnych papieży Aleksandra IV i Juliusza II prowadził od 1505...
- Oliveira naparzył drugą mate, patrząc spod oka na kopertę płyty Deutsche Gramophon Gesellschaft, którą mu pożyczył Ronald, a której nie miał szans wysłuchać przez wrzaski...
- Spadł ostrzem do dołu i przez moment kołysał się w tył i w przód, jakby miał zagłębić się w ziemi, jednak w chwilę później odbił się w górę, wylądował na boku i okręciwszy się...
- Właśnie wtedy z ponurą pewnością zdał sobie sprawę, że gdyby miał spłodzić nowe dziecko, jego drugie spotkanie z Jholaa napawałoby go jeszcze większym wstrętem niż...
- Panowie! Za zdrowie rojalisty, gdyż bohater tej uczty miał odwagę bronić zdrowych zasad! Brawo! rzekł prefekt, który nadawał ton oklaskom...
- Oszczędnego elektora nie bez trudu nakłonił, by pokrył nader wysokie opłaty promocyjne, na które ubogi zakonnik nie miał środków; prośbę uzasadnił tym, że jest pewny, iż Jego...
- Ten powrócił wprędce, dając znać, że młynarz mu się wyśliznął, znikł, lecz że najmocniejsze miał podejrzenie, iż do obozu Kmity, ku któremu i inne siły się ściągały, musiał się...
- W tradycyjnej folklorystyce za folklor nadal jednak uznawano tylko obszar kultury, który miał ludową (tzn...
- Chmielnicki wdał się w zawiłe, krwawe i barbarzyńskie sprawy zadnie- przańskie, miał przeciwko sobie koalicję złożoną z hospodara multańskiego, księcia Siedmiogrodu...
- Gdyby planowana wyprawa zakończyła się powodzeniem - a Omas nie widział żadnego powodu, dla którego nie miałoby się tak stać - nikt spośród senatorów nie śmiałby twierdzić,...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Musiał wyłożyć wszystkie karty na stół. Posłuchaj mnie. Pragnę opowiedzieć ci pewną historię. O myszach, które mieszkają w Opactwie, o tam, w dole. A zwłaszcza o jednej myszy, która miała na imię Marcin. Wróblica uważnie wysłuchała opowieści o Opactwie Redwall i roli, jaką przyszło odegrać jemu, Maciejowi, w tej godzinie próby. Kiedy skończył, nie miała wątpliwości, że mówił szczerze; widziała prawdę wypisaną na jego obliczu. Przysunęła się bliżej i powiedziała: Macieju, przecież wiedziałam. Kiedy cię tylko spotkałam, dostrzegłam twój pas. Podobne coś za fotelem w gnieździe króla. Więc dlaczego...? I znów Maciej uciszony został gestem podniesionego skrzydła. Młoda myszą cicho siedzi. Teraz ja opowiem historię. Długi czas temu, nim matka była jajko, rządził król Krwawe Pióro. Ukradł miecz z kurka. Miecz zrobił z wróbli dumny, silny lud: dzielni wojownicy, mocne dzieci, dużo dobrych robali. Miecz wisiał na królewskim dworze. Krwawe Pióro umiera, kto wie jak? Wielki Wróbel królem. Mój mąż, Szary Ogon opowiedział mi to, nim zginął. Wielki Wróbel nosi miecz wojownika. Pochwa za ciężka, leży za fotelem, miecz nosi w łapie. Król Wielki lubi się pokazać. Wykopywał robale mieczem. Mój mąż często jest z nim. Pewnego dnia polują w lesie Mossflower, wychodzi wielki robal z trującym zębem. Mówi Asssmodeuszszsz..., jakoś tak. Wielki Wróbel upuszcza miecz. Nawet on się boi robala. Robal owija się wokół rękojeści. Wielki Wróbel, on każe mojemu mężowi odebrać miecz. Szary Ogon próbuje, ale robal gryzie zębem. Ranny, ciężko, wraca do gniazda. Zostawiają miecz robalowi. Mąż umiera. Wielki Wróbel mówi: zabiły szpaki. Nieprawda. On opowiedział mi wszystko, nim umarł. Ostry Dziób była jajem, nie wie, jak zginął ojciec. Maciej ze współczuciem przyglądał się wróblicy walczącej z napływającymi do oczu łzami. Delikatnie pogłaskał jej pióra. Szary Ogon wielki wojownik. Sam walczył z trującym zębem. Ciesz się, Ostry Dziób jego córka. Szare Skrzydło uśmiechnęła się przez łzy. Ty dobra mysz. Zapadła chwila niezręcznej ciszy, którą przerwał Maciej, mówiąc łagodnie: A więc wygląda na to, że ta wyprawa nic mi nie dała. Co z pochwą? Pochwa to to, w co chowa się miecz? spytała wróblica, a kiedy przytaknął, mówiła dalej, gorzko, ze smutkiem: Opowiem ci o pochwie. Król Wielki Wróbel bał się powiedzieć wróblom, że stracił miecz. Bo nie wie, Szary Ogon wszystko mi powiedział przed śmiercią. Obserwuję króla, wiem. On udaje miecz w pochwie. Dlatego jest król. Jeśli powiem, zabije mnie i Ostry Dziób, wiem. Pewnego dnia Ostry Dziób z mojego jaja będzie; królowa. Ma w żyłach królewską krew, wróblom będzie lepiej, będzie szczęście. Tylko że Wielki Wróbel jeszcze rządzi, tak, stracił serce, stracił miecz. Zły, szalony ptak Wielki Wróbel. Tego wieczoru, kładąc się do snu we wróblim gnieździe, Maciej miał wiele do przemyślenia. Król Wielki Wróbel stracił miecz. Zdobył go robal z jadem w zębach;; mogło to być tylko jedno stworzenie: wąż. Trujący ząb oznaczał najprawdopodobniej żmiję. Młody wojownik nigdy nie widział żmii ani w ogóle żadnego węża. Po raz pierwszy usłyszał o nich w Opactwie, z opowieści innych. Wynikało z nich, że są to stworzenia na pół z legendy, na pół z koszmaru. Mówiono, że nawet opat odmówiłby im pomocy, choćby były nie wiem jak ciężko ranne, ale na szczęście nigdy nie stanął przed takim dylematem. Nikt też nie informował o żmijach w sąsiedztwie Opactwa, toteż większość zwierząt traktowała je jako mit, choć najmędrsi ze wszystkich: Konstancja, opat i stary Matuzalem upewniali pytających, że węże i żmije rzeczywiście istnieją, że spośród stworzeń całego świata ich przede wszystkim należy się bać: hipnotyzujących ślepi, straszliwego uścisku giętkiego ciała i jadu. Maciej zadrżał. Wąż wydał mu się naraz straszniejszy nawet od Klunego Bicza! Jak jedna mysz ma odebrać miecz zwierzęciu, które opisała Szare Skrzydło? Potworowi syczącemu Asssmodeuszszsz? Postanowił przestać myśleć o rzeczach tak strasznych i w końcu udało mu się zasnąć