They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Adamiak uznaje, ¿e oznacza to, i¿: „Osoba fizyczna (niebêd±ca przedsiêbiorc±) mo¿e udzieliæ pe³nomocnictwa radcy prawnemu tylko gdy pozostaje z ni± w stosunku pracy66. Z kolei zdaniem J.P. Tar-no pe³nomocnikiem osoby fizycznej radca prawny mo¿e byæ jedynie wówczas, gdy wykonuje zawód w ramach kancelarii radcowskiej lub w spó³ce cywilnej, w rezultacie czego miêdzy radc± prawnym jako pe³nomocnikiem a mocodawc± bêd±c± osob± fizyczn± nie zachodzi stosunek pracy67. Nale¿y zgodziæ siê z tym ostatnim pogl±dem i przyj±æ, ¿e radca prawny jako pe³nomocnik musi pozostawaæ w stosunku pracy z mocodawc± jedynie wówczas, gdy tym mocodawc± jest przedsiêbiorca (niezale¿nie od tego, czy jest to osoba fizyczna, czy osoba prawna). Zgodnie z art. 36 p.p.s.a. pe³nomocnictwo mo¿e byæ: „1) ogólne — do prowadzenia spraw przed s±dami administracyjnymi; 2) do prowadzenia poszczególnych spraw; 3) do niektórych tylko czynno¶ci w postêpowaniu". Najwê¿szy zakres upe³nomocnienia wi±¿e siê z pe³nomocnictwem wymienionym powy¿ej w pkt 3; jest to bowiem pe³nomocnictwo do wyra¼nie okre¶lonych „pojedynczych" czynno¶ci procesowych (np. tylko do z³o¿enia skargi). Pe³nomocnictwa wymienione powy¿ej w pkt 1 i 2 w istocie s± to¿same z tym, ¿e pe³nomocnictwo ogólne dotyczy wielu (wiêcej ni¿ jednej) ró¿nych przedmiotowo spraw, podczas gdy pe³nomocnictwo okre¶lone w pkt 2 odnosi siê do „poszczególnych" spraw, czyli do spraw(y) danego rodzaju. St±d te¿ merytoryczny zakres czynno¶ci w ramach obu tych pe³nomocnictw jest to¿samy. W rezultacie powy¿szego, zgodnie z art. 39 p.p.s.a., oba te rodzaje pe³nomocnictwa, z mocy samego prawa, obejmuj± umocowanie do: „1) wszystkich ³±cz±cych siê ze spraw± czynno¶ci w postêpowaniu, nie wy³±czaj±c skargi o wznowienie postêpowania i postêpowania wywo³anego jej wniesieniem; 2) udzielenia dalszego pe³nomocnictwa na zasadach okre¶lonych w odrêbnych przepisach; 3) cofniêcia skargi w ca³o¶ci lub w czê¶ci, je¿eli czynno¶ci te nie zosta³y wy³±czone w danym pe³nomocnictwie; 4) odbioru kosztów postêpowania". Szczególne przepisy obowi±zuj± odno¶nie do strony, która mieszka za granic±. Zgodnie art. 229 p.p.s.a. strona taka jest zobowi±zana ustanowiæ tzw. pe³nomocnika do dorêczeñ. Konsekwencj± braku ustanowienia pe³nomocnika jest to, ¿e kierowane do strony „pisma w postêpowaniu s±dowym pozostawia siê w aktach sprawy ze skutkiem dorêczenia" (art. 299 § 2 p.p.s.a.). Powy¿szego trybu nie stosuje siê, 66 B. Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, op. cit, s. 393. 67 J.P. Tamo, op. cit., s. 76. 248 VIII. Postêpowanie przed s±dami administracyjnymi je¿eli zagadnienie to inaczej reguluje umowa miêdzynarodowa, w której Rzeczpospolita Polska jest stron± (art. 299 § 4 p.p.s.a.). § 5. Postêpowanie przed wojewódzkim s±dem administracyjnym 1. Wszczêcie postêpowania s±dowoadministracyjnego68 1.1. Skarga (wniosek) uruchamiaj±ca postêpowanie Postêpowanie s±dowoadministracyjne jest, co do zasady, skargowe; aby uruchomiæ czynno¶ci s±du, niezbêdne jest wniesienie skargi. Skargê mo¿na traktowaæ w dwojakim znaczeniu. Po pierwsze, jest wyrazem woli skar¿±cego i wyra¿a jego niezadowolenie z dzia³ania organu administracji publicznej (aktu, czynno¶ci, bezczynno¶ci) z równoczesnym ¿±daniem oceny tego stanu rzeczy przez s±d pod k±tem jego zgodno¶ci z prawem. Po drugie, skargê nale¿y traktowaæ w kategoriach procesowych, tj. jako sformalizowany ¶rodek prawny, za pomoc± którego skar¿±cy chce doprowadziæ do wszczêcia postêpowania s±dowoadministracyjnego, a w dalszej kolejno¶ci do „naprawy" wadliwego dzia³ania organu administracji publicznej lub usuniêcia jego bezczynno¶ci. Skarga jest pismem procesowym, które musi odpowiadaæ przewidzianym w ustawie — Prawo o postêpowaniu przed s±dami administracyjnymi: 1) warunkom pisma procesowego w postêpowaniu s±dowoadministracyj-nym, 2) szczególnym, dodatkowym warunkom wymaganym tylko od skargi. Powy¿sze aspekty skargi reguluj± zw³aszcza art. 46 oraz art. 57 p.p.s.a. 68 Regulacja postêpowania s±dowoadministracyjnego w Polsce od 1923 r. przesz³a istotne zmiany. W okresie funkcjonowania Najwy¿szego Trybuna³u Administracyjnego tok postêpowania przed tym s±dem regulowa³y autonomicznie i bez odes³añ do innych procedur najpierw przepisy ustawy z 3 sierpnia 1922 roku o Najwy¿szym Trybunale Administracyjnym (Dz.U. nr 67, poz. 600), a nastêpnie, w taki sam sposób, rozporz±dzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z 27 pa¼dziernika 1932 r. o Najwy¿szym Trybunale Administracyjnym (Dz.U. nr 94, poz. 806). Po reaktywowaniu s±downictwa administracyjnego w roku 1980 zagadnienie to rozwi±zano w ten sposób, ¿e ustawa z 31 stycznia 1980 roku o Naczelnym S±dzie Administracyjnym oraz zmianie ustawy — Kodeks postêpowania administracyjnego (przepisy te nastêpnie znalaz³y siê w jednolitym tek¶cie kodeksu postêpowania administracyjnego; zob. Dz.U. z 1980 r. nr 9, poz. 26) sama zawiera³a zwiêz³± regulacjê niektórych problemów procesowych, a w pozosta³ej (i zasadniczej czê¶ci) odsy³a³a do przepisów postêpowania cywilnego. Taki stan rzeczy trwa³ do nowej, ju¿ odrêbnej, regulacji o Naczelnym S±dzie Administracyjnym dokonanej ustaw± z 11 maja 1995 r. Wed³ug ustawy NSA postêpowanie przed s±dem regulowa³y przepisy tej ustawy oraz w zakresie okre¶lonym w art