ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Z zapałem natomiast na pierwszy plan wysunęli się Niemcy. Na życzenie Wilhelma Ii naczelnym wodzem całej ekspedycji został Niemiec, feldmarszałek hr. von Waldersee, który zresztą przybył do Chin już po zakończeniu walk. W związku z ekspedycją doszło do znamiennego wypadku. 27 czerwca 1900 r. cesarz Wilhelm Ii żegnając w Bremerhaven wojska niemieckie, odpływające do Chin, wygłosił wojowniczą mowę. Wspomniał Hunów, którzy przed tysiącem lat taką grozą napełnili Europę, że po dziś dzień żyje ich straszna pamięć. Podobnie teraz żołnierze niemieccy powinni w Chinach tak postępować, aby nigdy żaden Chińczyk nie śmiał na Niemca nawet spojrzeć krzywo. Była to głośna tzw. mowa huńska (Hunnenrede) Wilhelma. Podchwyciła ją i wyzyskała podczas pierwszej wojny światowej propaganda angielska, a przezwisko "Hunów", dane Niemcom przez Anglików, stąd właśnie wzięło początek. Ruch bokserów został zdławiony. Pokonała go nie tylko obca interwencja, w znacznej mierze do upadku przyczyniła się nielojalna polityka cesarzowej regentki. Tse-Hi gotowa była posłużyć się powstańcami do powstrzymania mocarstw, dzielących Chiny między siebie, ale triumfu bokserów bynajmniej nie pragnęła, a mas ludowych wyraźnie się lękała. Nowe uderzenie w zmurszały ustrój Chin cesarskich, tym razem śmiertelne, przyszło z południa. Ruchowi demokratyczno-republikańskiemu, który tam się zrodził, a który skupiał młodzież i licznych emigrantów, przewodził wybitny działacz Sun Jat-Sen. W Chinach i na emigracji, głównie w Japonii, tworzyły się liczne organizacje o programie republikańskim, stawiające sobie za cel uzdrowienie ustroju Chin i uwolnienie ich spod ucisku imperialistycznego. Organizacje te zjednoczyły się w 1905 r. w tzw. Lidze Związkowej (Tung-Men-Huei), na której czele stanął Sun Jat-Sen. W 1907 r. Sun Jat-Sen sformułował program działania Ligi wyrażając go w "trzech zasadach ludowych". Były to: 1 ) nacjonalizm, a więc uświadomienie narodowe i własne jednolite państwo narodowe bez obcej supremacji, 2Ď) władza ludu, czyli ustrój republikańsko-demokratyczny, wreszcie 3Ď) dobrobyt ludu, tj. socjalizm w rozumieniu utopijnym. W okresie lat 1906-1911 w różnych okolicach kraju wciąż wybuchały powstania. Władzom cesarskim tłumienie ich przychodziło z coraz to większymi trudnościami. Najpomyślniejszy przebieg i najpoważniejsze skutki miało powstanie wszczęte 10 października 1911 r. w Wuchang. Dzień jego wybuchu uznano później za początek rewolucji chińskiej i ogłoszono świętem narodowym. Już w ciągu października ruch rewolucyjny ogarnął większą część Chin. Powstała armia rewolucyjna złożona z robotników i studentów. 29 grudnia 1911 r. w Nankinie proklamowano republikę chińską; 1 stycznia 1912 r. Sun Jat-Sen objął funkcje tymczasowego prezydenta "Kwitnącej Republiki Środka". Ruch republikański zataczał coraz szersze kręgi i w wielu miejscowościach dochodziło do starć zbrojnych pomiędzy wojskami rządowymi a armią rewolucyjną. W tej sytuacji dynastia nadzieje swe wiązała z armią. Generał Juan Szi-Kaj objął z nominacji cesarskiej stanowisko naczelnego wodza i szefa rządu. Ambitny generał nie myślał bynajmniej o ratowaniu ustroju skazanego na nieuchronną zagładę. Przeciwnie, zmusił cesarza do abdykacji 12 lutego 1912 r. Jednocześnie wszakże stanął obok Sun Jat-Sena jako kandydat do najwyższej władzy w republice. Już 17 lutego 1912 r. ogłoszono dymisję Suna i objęcie prezydentury przez Juan Szi-Kaja. Burżuazja chińska, która dotychczas popierała i finansowała ruch republikański, wolała widzieć u władzy majętnego generała, niezawodnego orędownika interesów klas posiadających, niż socjalizującego idealistę. Wpływy swe na szalę za Juanem rzuciły również mocarstwa imperialistyczne. Generał-prezydent bezwzględnie zwalczał przeciwników, a energicznie umacniał swą władzę. Republikanie wkrótce mieli się o tym przekonać. 25 sierpnia 1912 r. powstała Krajowa Partia Ludowa (Kuomintang). Jej podstawę stanowiło kilka organizacji liberalno-burżuazyjnych, z których najważniejszą była Liga Związkowa. Program Kuomintangu był nieco mniej radykalny niż program Ligi Związkowej. W wyborach do parlamentu w kwietniu 1913 r. Kuomintang uzyskał większość, ale nie zdobył władzy. Wkrótce doszło do otwartego konfliktu pomiędzy Partią Ludową a rządem Juan Szi-Kaja, przechodzącym coraz wyraźniej na pozycje reakcyjne. W listopadzie 1913 r. prezydent zdelegalizował Kuomintang i członków jego pozbawił mandatów poselskich. Parlament został rozwiązany. Sun-Jat-Sen i liczni działacze Kuomintangu zmuszeni byli opuścić kraj, inni przeszli do pracy konspiracyjnej