- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Na jego czele stanęli kolejno: Stanisław Osiecki do 14 XII 1923; 19 XII 1923 -^ 3 VII 1924 Zdzisław Ludkiewicz; 3 VII - 22 VII 1924 Stanisław Janicki, 22 VII 1924 - 25 IV 1925 Wiesław...
- I z pewnością polityczny konstruktywizm podziela jego pogląd, że zasady praktycznego rozumu mają swe źródło - jeśli już musimy mówić, że gdzieś mają źródło - w naszej...
- Najwybitniejsi z arcykapłanów Jezus, syn Gamala- sa, i Ananos, syn Ananosa45, karcili lud na zebraniach za jego gnuśność i podburzali przeciwko zelotom...
- Tym samym on i jego dusza byłyby zgubione na wieki! Spróbował ro- zerwać więzy i krzyknął w przerażeniu: - Nie uczynisz tego, nie uczynisz! -Uczynię! Potarłem...
- Aby móc korzystać z Arystotelesa, należy zwrócić uwagę raczej na jego matematykę niż dobywaną zeń metafizykę, ponieważ matema- tyka dostarcza poznaniu większej pewności...
- A dobywszy moją przysięgę, pułkownik zaraz klęknął, a ja kazawszy jego drzwi otworzyć, gdzie było za drzwiami kilku oficerów, i zaraz powiedziałem im: Patrzcie,...
- W cieniu Szekspira pozostawał i pozostaje do dziś jego rówieśnik Christopher Marlowe (1564-1593Ď), dramaturg, o którym mówiono, że był "źródłem (matrix), z którego wyrosły...
- Nie chciałem bowiem niepotrzebnie ranić ludzkich uczuć, ponieważ w przeciwieństwie do faraona pragnąłem, by każdemu pozostawiono jego wiarę, a może chciałem także uniknąć...
- Zapomniał do cna, że gospodarstwo takie jak jego potrzebuje kobiety, która umie zakasać rękawy i harować jak wół, która nie boi się czarnej roboty...
- Właśnie wtedy z ponurą pewnością zdał sobie sprawę, że gdyby miał spłodzić nowe dziecko, jego drugie spotkanie z Jholaa napawałoby go jeszcze większym wstrętem niż...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Wydaje ci się, że potrafisz przewidzieć, co zrobią? - Wiem, co ja bym zrobiła, gdyby znienacka opanował mnie ten rodzaj gwałtownego przypływu wybujałej ambicji, którą się najwyraźniej zarazili. Zastawiam się, czy to przypadkiem nie jest wstęp do jakiegoś zamachu stanu albo czegoś takiego. Radisha, zniecierpliwiona tymi rozważaniami, wtrąciła pytanie: - Co zrobią w następnej kolejności? - Na razie informację o tym zatrzymam dla siebie. Nie chodzi o to, że ci nie ufam. - Duszołap prawdopodobnie siebie samą też bezustannie podejrzewała. - Po prostu chcę się upewnić, że zdołałam właściwie pojąć wzorzec działań i jestem zdolna przewidzieć, jak funkcjonuje ten nowy intelekt. Sama wiesz, że dysponuję pewnymi talentami w tym kierunku. Niestety, Radisha doskonale wiedziała. Nie powiedziała nic. Duszołap również siedziała w milczeniu, jakby czekając, aż Księżniczka odezwie się pierwsza. Radisha jednak nie miała nic do powiedzenia. Wreszcie Protektorka zaczęła myśleć na głos: - Zastanawiam się, kto to może być? Czarodziejów znam jeszcze z dawnych czasów. Żaden nie miał dość ambicji, wyobraźni czy woli, aczkolwiek twardzi byli obaj wystarczająco. Radisha wydała z siebie słaby pisk. - Czarodzieje? - Ci dwaj mali ludkowie. Ta para z cyklu "dzień i noc". Niewiele mają mocy, ale szczęścia nie sposób im odmówić. - Oni przeżyli? - Powiedziałam, że mieli szczęście. Czy przypominasz sobie kogoś, kto nie poszedł na równinę, a zdradzałby zadatki na potencjalnego przywódcę? Bo ja nie. - Myślałam, że wszyscy ci ludzie nie żyją. - Ja sądziłam podobnie, przynajmniej w większości przypadków. Nasz Wielki Generał twierdził, że większość ciał widział na własne oczy. Ale Wielki Generał dokonał identyfikacji, opierając się na złożeniu, że czarodzieje zostali zabici najpierw. Hm. A już zaczynałam go podejrzewać. Być może jedyną jego zbrodnią jest zwykła głupota. Czy przychodzi ci do głowy jeszcze ktoś inny? - Nikogo takiego nie było w Kompanii, którą znałam. Ale był jeden taki Nyueng Bao, który miał coś wspólnego z żoną Chorążego. Rodzaj kapłana. Wydawał się całkowicie ogarnięty obsesją na punkcie broni i sztuk walki. Kilka razy zdarzyło mi się go spotkać. I nigdy nie uwzględniał go żaden raport. - Mistrz Drogi Miecza? To by wiele wyjaśniało. Ale przecież wszystkich ich pozabijałam, kiedy... Zauważyłaś, że wciąż się okazuje, że żyją właśnie ci ludzie, którzy wedle wszelkich przesłanek powinni byli zginąć? Usta Radishy jakby mimowolnie wygięły się w uśmiechu. Kobieta, która mówiła te słowa, mogła być uważana za patronkę wszystkich tych, których śmierć celebrowano za wcześnie. - W grę wchodzą tu jakieś czary. A więc nie powinno być to dla nas szczególnym zaskoczeniem. - Masz rację. Masz całkowitą rację. I zaangażowany jest w to miecz, który może mieć więcej niż jedno ostrze. - Duszołap podniosła się, najwyraźniej zamierzając wyjść. Jej głos zmienił się, nabrał okrutnych tonów. - Więcej niż jedno ostrze. Mistrz Drogi Miecza. Minęło już dużo czasu, odkąd złożyłam wizytę tym ludziom. Być może będą w stanie powiedzieć mi coś, co okaże się pomocne. - Energicznym krokiem wyszła z pomieszczenia. Przez następnych kilka minut Radisha siedziała zupełnie bez ruchu, poważnie strapiona. Potem wstała i poszła do swej Komnaty Gniewu. Najwyraźniej wizyta miała potrwać dłużej. Niewidzialny szpieg podążył więc za Protektorką. Ona zaś, jak się wkrótce przekonał, zmierzała prosto na mury obronne. Po drodze wzięła jeden ze swoich małych jednoosobowych latających dywanów, przez cały czas kłócąc się ze sobą kilkunastoma swarliwymi głosami. Murgen ledwie tego słuchał. Był zbyt zaskoczony i wstrząśnięty. W górze można było dostrzec białą wronę. Obserwowała Protektorkę, która pozostawała całkowicie nieświadoma obecności Murgena, chociaż była na nią bardziej wrażliwa niż ktokolwiek z żyjących, wyjąwszy jej siostrę. Jednak ptak bez problemów go zauważył. Przyjrzał mu się najpierw jednym okiem, potem przekrzywił łebek i spojrzał drugim. Wreszcie, po namyśle, mrugnął. A potem wzleciał w noc, w chwili gdy stado Protektorki poderwało się, by towarzyszyć jej podczas następnej podróży. "Ale przecież ja jestem białą wroną!" Utrata orientacji trwała jedynie moment, ale okazała się równie przerażająca, jak to bywało wiele lat temu, kiedy Murgen po raz pierwszy opuścił własne ciało. 31 - Tobo, lepiej sprowadź Wujka Doja, zanim zaczniemy dalej o tym rozmawiać - powiedziałam. Potem zobaczyłam Kendo i Popłocha. - Wreszcie wróciliście, chłopcy. Jak poszło? - Doskonale. Dokładnie tak, jak zaplanowałaś. Sahra zapytała: - Otrzymałaś moją przesyłkę? - Właśnie go wloką do środka. Wciąż jeszcze jest nieprzytomny. - Rzućcie go gdzieś niedaleko, jak dojdzie do siebie, zaraz chciałabym z nim porozmawiać. - W oczach Sahry rozbłysły złe ogniki. Zachichotałam