- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Na jego czele stanęli kolejno: Stanisław Osiecki do 14 XII 1923; 19 XII 1923 -^ 3 VII 1924 Zdzisław Ludkiewicz; 3 VII - 22 VII 1924 Stanisław Janicki, 22 VII 1924 - 25 IV 1925 Wiesław...
- I z pewnością polityczny konstruktywizm podziela jego pogląd, że zasady praktycznego rozumu mają swe źródło - jeśli już musimy mówić, że gdzieś mają źródło - w naszej...
- Najwybitniejsi z arcykapłanów Jezus, syn Gamala- sa, i Ananos, syn Ananosa45, karcili lud na zebraniach za jego gnuśność i podburzali przeciwko zelotom...
- To świadectwo historii, że wszelka zdobycz, bez względu na to, jaką drogą osiągnięta, może stać się podstawą pomyślności narodu i jego postępu (nie wzgląd tedy na dobro narodu,...
- Tym samym on i jego dusza byłyby zgubione na wieki! Spróbował ro- zerwać więzy i krzyknął w przerażeniu: - Nie uczynisz tego, nie uczynisz! -Uczynię! Potarłem...
- Aby móc korzystać z Arystotelesa, należy zwrócić uwagę raczej na jego matematykę niż dobywaną zeń metafizykę, ponieważ matema- tyka dostarcza poznaniu większej pewności...
- A dobywszy moją przysięgę, pułkownik zaraz klęknął, a ja kazawszy jego drzwi otworzyć, gdzie było za drzwiami kilku oficerów, i zaraz powiedziałem im: Patrzcie,...
- Zapomniał do cna, że gospodarstwo takie jak jego potrzebuje kobiety, która umie zakasać rękawy i harować jak wół, która nie boi się czarnej roboty...
- Właśnie wtedy z ponurą pewnością zdał sobie sprawę, że gdyby miał spłodzić nowe dziecko, jego drugie spotkanie z Jholaa napawałoby go jeszcze większym wstrętem niż...
- A więc badając mięśnie danej osoby można postawić dokładną diagnozę jej stanu psychicznego w danym momencie, tworząc jego obraz z wiedzy o problemach zdrowotnych, które...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Jedna tylko spośród jego sztuk Edward Ii (1590Ď) godna jest stanąć obok największych dramatów historycznych wielkiego mistrza, inne ani głębią swej treści, ani walorami literacko-artystycznymi nie mogą równać się z twórczością Szekspira. W dziedzinie prozy na czoło wysunęli się John Lily (1552-1606Ď), autor Euphenesa, piszący wykwintnym językiem, i Thomas Nashe (1567-1601Ď), twórca powieści satyryczno-obyczajowej. Mało wartościową, ale popularną History of the World napisał sir Walter Raleigh (1552-1618Ď), jeden z wybitniejszych konkwistadorów angielskich tej epoki, faworyt królowej. Trzeba jednak stwierdzić, że ani Szekspir, ani Sidney, Spenser czy Nashe nie kształtowali tego, co nazwalibyśmy dziś kulturą masową. Jej podstawą było masowe czytelnictwo Biblii i powszechna kultura muzyczna. Muzyka elżbietańska, której urokowi nie możemy się oprzeć i dzisiaj, docierała niemal do każdego domu angielskiego, w każdym razie na pewno do warstw wyższych i średnich. Najwybitniejszym kompozytorem tych czasów był Wiliam Byrd (1543-1623Ď), autor wielu pieśni i utworów lirycznych zarówno religijnych, jak i świeckich. Pozostaje jeszcze pytanie, jaki udział i jaki wpływ na kształtowanie się potęgi nowożytnej Anglii miała jej królowa? Sąd historyków jest w tym wypadku właściwie jednoznaczny - Elżbieta była nie tylko najwybitniejszym przedstawicielem dynastii Tudorów, ale najwybitniejszym chyba monarchą w dziejach swego kraju. Niekochana i nieszczęśliwa w życiu osobistym, całą niepojętą energię i nieprzeciętne zdolności poświęciła temu, co Ludwik Xiv nazwie kiedyś rzemiosłem królewskim (le metier du roi). Prócz wrodzonych zdolności w rządzeniu państwem pomagało jej wszechstronne, renesansowe wykształcenie. Znała grekę, łacinę, włoski. Umiała obchodzić się z ludźmi, a przede wszystkim kierować nimi. Nie zamykała się w swym pałacu, jeździła bardzo często po kraju, zdobywając sobie tym popularność poddanych. Była nie tylko władcą, ale i wielką damą renesansu, jednym z jego współtwórców w kraju. Podkreślała z dumą, że jest tylko Angielką, stając się w pewnym sensie uosobieniem rodzącego się nacjonalizmu wyspiarzy. Potrafiła być zarówno czuła i miła, jak bezwzględna i okrutna, gdy w grę wchodziła racja stanu. Elżbieta była faktycznym władcą kierującym biegiem wszystkich spraw państwowych. Otaczała się ludźmi zdolnymi, czasem nawet wybitnymi, powierzała im zadania ogromnej wagi, ale równocześnie potrafiła nimi kierować, wykorzystując tu, jak i zresztą w innych sprawach kokieterię kobiecą. Największą rolę u jej boku w sprawach państwowych odegrał William Cecil lord Burghley (1520-1598Ď), mąż stanu piastujący wysokie stanowiska jeszcze przy Henryku Viii, rzecznik wysunięcia Anglii na czoło świata protestanckiego, ale polityk ostrożny i kunktatorski. Uzupełniał go dobrze sir Francis Walshingham (ok. 1530-1590Ď), zwolennik znacznie radykalniejszych metod zarówno w polityce wewnętrznej, jak zagranicznej. Obaj stanowili podporę panowania swej monarchini. Inną, negatywną rolę odegrał faworyt Elżbiety Robert Dudley hr. Leicester (ok. 1532-1588Ď), syn ks. Northumberland, intrygant, dowódca angielskich oddziałów wysłanych na pomoc Niderlandom. Oprócz mężów stanu i wojskowych znaleźli się wokół Elżbiety i wybitni doradcy - eksperci, jak np. sir Tomasz Gresham (1519-1579Ď), twórca giełdy królewskiej, ekonomista-teoretyk. Początek zmierzchu potęgiŃ hiszpańskiej. Jego przyczyny Scharakteryzujemy teraz sytuację wewnętrzną Hiszpanii za Filipa Ii w okresie jej zmagań z Anglią. Sprawa nie jest prosta, w nauce historycznej toczą się bowiem spory na temat węzłowych zagadnień historii gospodarczo-społecznej tego kraju w Xvi i Xvii stuleciu, a ostatnie słowo nie zostało jeszcze na pewno powiedziane. Pierwsza połowa Xvi w. to okres rozwoju gospodarczego Hiszpanii, ściśle mówiąc - Kastylii i Andaluzji. Jest to również okres wzrostu liczby ludności i gwałtownej zwyżki cen