ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Aczkolwiek twórca lego kierunku E. Husserl i jego kontynuatorzy przeciwstawiali się pro gramom pozytywistycznej filozofii nauki, to jednak łączyło ich z pozytywizmem uznanie nadrzędnej roli poznania pojęciowego (naukowego); przez poznanie naukowe fenomenologowie rozumieli także poznanie specyficzne dla filozofii i humanistyki, a nie tylko obejmujące nauki przyrodnicze jak zakłada! pozytywizm. 3 Na gruncie polskim poglądy neopozytywizmu rozwijane były przez filozofów (logików) skupionych wokół tzw. szkoły lwowsko-warszawskiej, m.in. J. Łukasiewicza, K. Ajdukiewicza, Ś><> A. Tarskiego. rwuu posiawę emptrystyczną, a w KWCSIU ciężkości w zainteresowaniach tych filozofów przesunął się z tradycyjnych problemów epislemologicznych, tj. granic i żródel poznania, ku ustalaniu warunków wartościowego poznawania rzeczywistości. Neopozyiywiści, jako zwolennicy empiryzmu uważali, iż wszelkie poznanie musi opierać się na doświadczeniu. Twierdzenia, które przez doświadczenie nie mogą zostać ani potwierdzone, ani odrzucone są nie tylko bezpodstawne, ale wręcz pozbawione sensu. Z uwagi na to. iż wszelkie twierdzenia metafizyczne nie podlegają kontroli doświadczenia, cały dział tradycyjnie uprawianych spekulacji został postawiony poza obrębem filozofii. Neopozytywiści dodatkowo okroili zakres filozofii wyłączając z niej elementy psychologiczne w postaci rozważań nad procesami poznawczymi. Właściwym celem filozofii miało być badanie rezultatów poznania. Ze względu na to, że rezultaty te są wyrażane w zdaniach utworzonych ze znaków języka naturalnego, zadanie filozofów miało polegać na analizie logicznej tego języka. Stąd też neopozytywizm określano również mianem empiryzmu logicznego. Neopozytywizm stojąc na gruncie realizmu propagował stanowisko fizykalizmu zakładającego, iż właściwymi przedmiotami poznania są tylko przedmioty fizyczne. Fizykalizm jest przejawem redukcjonizmu, postuluje bowiem, aby twierdzenia wszystkich nauk przyrodniczych, w tym również tak rozumianej psychologii, sprowadzić do wypowiedzi o przedmiotach fizycznych. Te twierdzenia psychologiczne, które nie są wyrażone w języku fizyki, nie mogą być uznane za naukowe. Nie spełniają one bowiem niezbędnych wymogów naukowości, jak intersubiektywna komunikowalność oraz weryfi-kowalność. Rozwój nauk szczegółowych, w tym psychologii sprawił, że stanowisko neopozytywizmu zaczęło ulegać modyfikacji. Bardzo wyraźnie uwidoczniło się to w przypadku problemu ujmowania stosunku teorii do doświadczenia — jednej z centralnych kwestii każdej nauki empirycznej. Wczesny neopozy- tywizm wyrażał pogląd o pierwotności doświadczenia względem teorii. Zakładano przy tym, że zawierająca zdania nieobserwacyjne teoria może stać się - po poddaniu jej odpowiednim formalno-logicznym przetworzeniom — odpowiednikiem obserwacyjnych zdań (stwierdzeń o czasowo-przestrzen- nych faktach) systemu wiedzy empirycznej (Kot. 1989). Wkrótce jednak spostrzeżono, że większość terminów teoretycznych stosowanych nawet w naukach poznawczo zaawansowanych nie daje się równoważnie przekładać na język terminów obserwacyjnych. Niekiedy można je zdefiniować jedynie w sposób dyspozycyjny przez podanie opisu eksperymentu. Tak więc, ze względu na to, że nie istnieje możliwość przekładu teorii na system zdań obserwacyjnych, każda teoria tylko w ograniczonym zakresie przekazuje treści dotyczące obserwowałnego świata. W rezultacie dostrzeżonych ograniczeń metodologicznych, w drugiej połowie XX wieku rozwinął się tzw. instrumentałistyczny kierunek neopozy- 259 1 Lwestia teoretycznych z obserwacyjnymi nie ma charakteru definicyjnego, lecz jedynie tzw. korespondencyjny, zachodzący dzięki stosowaniu odpowiednich form interpretujących teorię empirycznie. Teoria zatem, nie orzekając niczego o świecie, jest jedynie instrumentem (schematem pojęciowym) ułatwiającym ujęcie danych o świecie poprzez ich porządkowanie, a także umożliwiającym wyjaśnianie i przewidywanie obserwowalnych faktów. Inna modyfikacja początkowych założeń neopozytywizmu dokonała się 1 w odniesieniu do kwestii weryfikacji, czy sposobu przekonania się o zgodności zdań teoretycznych z faktami. Brak występowania związku o charakterze definicyjnym pomiędzy terminami teorii a danymi obserwacyjnymi sprawia, iż żadne zdanie poza sprawozdaniem z aktualnej obserwacji nie jest w pełni weryfikowanie. Na miejsce weryfikał ności zaczęto więc wprowadzać kryterium potwierdzalności, jako warunek uznania zdania za twierdzenie naukowe (Carnap, 1969). Wprowadzenie tego kryterium wiąże się jednak z tym, że odrzucenie lub uznanie danego twierdzenia byłoby uzależnione od przyjętej konwencji, W tym punkcie neopozytywistyczny instrumentalizm łączy się z konwencjonalizmetn czyli z poglądem zakładającym, że teoria naukowa nie jest opisem rzeczywistego świata, ale schematyzacją danych doświadczenia. "Wszystkie sądy, które przyjmujemy i które tworzą cały nasz obraz świata, nie są jeszcze jednoznacznie wyznaczone przez dane doświadczenia, lecz zależą od aparatury pojęciowej, przy pomocy której odwzorowujemy dane doświadczenia. Możemy jednak wybrać taką lub inną aparaturę pojęciową, przez co zmieni się nasz obraz świata" - w taki sposób charakteryzował istotę konwencjonalizmu Ajdukiewicz [(1935) 1985, s. 175]. Jeszcze dalej od założeń neopozytywizmu odszedł, uważany za jednego z najbardziej wpływowych filozofów nauki XX wieku, K. R. Popper. Wskazał on, iż błędem myśli pozytywistycznej było przyjmowanie założenia o rozwijaniu się nauki poprzez przechodzenie od obserwacji do teorii. W rzeczywistości, zdaniem K. R. Poppera, nie istnieje niezależna od teorii, "czysta" obserwacja. Obserwację poprzedza zawsze wiedza o tym, co się obserwuje i w jakim celu, określone zainteresowania, stanowisko, problem. Z tego względu obserwacja ma zawsze charakter selektywny (Popper, 1965). Pierwszym krokiem procesu badania naukowego nie jest więc obserwacja, lecz wysunięcie hipotezy, która może następnie zostać sprawdzona za pomocą obserwacji. Ogólnie można powiedzieć, iż w koncepcji Poppera teorie nie są już uzależnione od bezpośredniego doświadczenia, ani też nie są instrumentem porządkowania tego doświadczenia, lecz odwrotnie - antycypują je (Miś, 1992). W swojej koncepcji zwanej hipotetyzmem Popper twierdził również, że doświadczenie naukowe nie weryfikuje hipotez, lecz je falsyfikuje. Nie jest bowiem możliwe potwierdzanie prawdziwości praw ogólnych przez odwoływanie się do nawet wielokrotnych obserwacji jednostkowych, gdyż wnioskowanie indukcyjne stosowane w naukach empirycznych, w tym ogólnego twierdzenia po nadaniu mu oapowieaniej roimy logicznej. tylko jednej obserwacji jednostkowej (Popper, 1977). Warto zauważyć, iż koncepcja Poppera niejako wyklucza z nauki wszelkie prawa o charakterze statystycznym (Amsterdamski, 1973), a więc wszelkie prawa psychologiczne