Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Te karzełki wśród ssaków muszą dziennie pobrać tyle pokarmu, ile mniej więcej same ważą. Przy niskiej zewnętrznej temperaturze otoczenia ilość pobranego pokarmu wzrasta dwukrotnie. Aby zebrać tak dużo pożywienia zębiełki muszą być ciągle w ruchu, a śpią bardzo krótko. Dzień i noc poszukują pożywienia. Składa się ono w większej części z owadów. Tak duża produkcja ciepła musi utrzymać ma- Zębiełek białawy z młodymi lutkie ciało ryjówek w temperaturze 39°C. Ich serce bije 1300 razy na minutę, szybciej niż u wszystkich innych ssaków. W biocenozie gleby ryjówkowate odgrywają rolę najważniejszych reducentów. Wydzielina piżmowa chroni je przed większością wrogów polujących na myszy. W obfitym w pożywienie terenie uprawnym wiele gatunków ryjów-kowatych żyje w zgodzie. Zębiełek białawy jest najczęstszym ich przedstawicielem. Należy do grupy zębiełków białozębnych, do której należy również zębiełek karliczek i zębiełek domowy. Gatunki te żyją na polach, podobnie jak przedstawiciele ryjówek czerwonozębnych: zębiełek leśny i zębiełek zaroś-lowy. Ich nisze ekologiczne krzyżują się na użytkach rolnych częściej niż w ich dawnych siedliskach. Zębiełkom wyjątkowo szkodzi stosowanie środków ochrony roślin przed szkodnikami. Źródło pokarmu dopływa wówczas nieregularnie, a łatwo dostępne ofiary często są silnie zatrute. Stosowanie pestycydów na uprawach przetrzymują dużo łatwiej szkodniki niż ich naturalni wrogowie. 85 Gronostaj {Mustella erminea) i łasica {Mustella nivaliś) Myszy mogą czuć się bezpieczne w swoich kryjówkach przed ptakami drapieżnymi i sowami. Narażone są na niebezpieczeństwo wtedy, gdy się od nich oddalą. Są jednak dwaj mali myśliwi - gronostaj i łasica, którzy polują na myszy również i w ich kryjówkach. Łasica jest smukła i zwinna, może podążać za myszą w jej korytarzach i podziemnych komorach mieszkalnych. Wiemy, że łasica i jej większy kuzyn - gronostaj tępią myszy w ich norach. Te małe drapieżniki podlegają podobnym do myszy prawidłowościom. Potrzebują one również bardzo dużo pokarmu dla utrzymania odpowiedniej ciepłoty ciała. Smukła budowa ciała powoduje duże straty ciepła, czyli wysokie koszty ogrzewania". Szybki bieg pochłania dużo energii. Takie wyso-kowydajne" ciało jest zgodnie z tym wymagające. Gdy zmniejsza się ilość dostępnego pokarmu, łasice muszą albo zmienić miejsce łowów w poszukiwaniu bardziej zasobnych środowisk, albo giną z głodu. Na długo przed tym doprowadzają populację myszy do niebezpieczeństwa wyginięcia. Ten stan osiąga granicę poza którą populacja myszy nie mogłaby się odnowić. Jest to cena specjalizacji. Gronostaj w zimowym futrze U nas w zimie łasica nie zmienia barwy futra. Tylko w rejonach wysokogórskich i na północy jej zimowe futro przybiera białą barwę Trzeba podkreślić, że zwłaszcza łasice uzależnione są od częstotliwości występowania myszy. Prawie dwa razy większy, dochodzący do 400 gramów wagi gronostaj nie jest tak bardzo uzależniony od liczby myszy. Ze względu na swoją wielkość nie może tropić myszy w ich norach i z tego powodu ma szerszy krąg żywicieli, poluje nawet na króliki. Mamy tu do czynienia z dwoma podstawowymi sposobami wykorzystania ofiary. W zależności od sytuacji i podaży raz lepsza jest specjalizacja, Gronostaj w letnim futrze 86 a w innym przypadku generaliza-cja. Obie strategie przystosowania się mogą być skuteczne. Gronostaj i łasica korzystając z tego mechanizmu zmniejszają wzajemną konkurencję o pożywienie. Obserwując częstotliwość występowania tych dwóch gatunków widać, że w ciągu lat ulega ona silnym wahaniom. Lata o dużej częstotliwości zbiegają się z masowym pojawianiem się myszy, lub odwrotnie. Temu rytmowi towarzyszy również podobna częstotliwość występowania myszołowów, pustułek, sów usza-tych, a także kotów wędrujących po polach i łąkach w poszukiwaniu pożywienia. Wszystkie te gatunki zależą od małych myszy. Gronostaj dla zwiększenia swego pola widzenia unosi się na tylnych nogach 88 Kot domowy (Felis catus) Po łasicach i gronostajach, koty domowe biegające bez nadzoru są najczęstszymi małymi drapieżnikami występującymi na naszych polach. Cęsto uważane są za zagrożenie dla żyjących na wolności drobnych zwierząt. Koty żyją od stuleci w bliskiej wspólnocie mieszkaniowej z ludźmi, będąc jednocześnie całkowicie niezależnymi zwierzętami domowymi. Ich znaczenie na terenach objętych gospodarką człowieka jest niewątpliwie interesujące. Budowa ciała i zachowanie kotów domowych jest bardzo podobne jak u żbika {Felis silvestris). Różni się on od kotów domowych tym, że przebywa przeważnie pod osłoną lasu, natomiast koty chętnie przebywają na otwartych polach. Koty przebywają na łąkach i polach w rejonie swoich domostw, a również na terenach sąsiednich, jeżeli mają taką możliwość. Jak daleko rozszerzą one swój zasięg zależy od tego, co mogą znaleźć i z iloma innymi kotami będą musiały ten teren dzielić. Rewiry różnych kotów często zachodzą na siebie i są przez nie kolejno wykorzystywane. Kocury mają większe rejony patrolowania, które prawie całkowicie dzielą z innymi kotami, podczas gdy same izolują się jeden od drugiego. Duża część patrolowanych terenów znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie domów, w których mieszkają koty. Szczególnie atrakcyjne są te części, na których znajduje się dużo myszy. Koty domowe chwytają myszy nawet wtedy, gdy właściciel dobrze je karmi. Podczas polowania na myszy stosują one zupełnie inną technikę niż łasice czy gronostaje. Nie rozglądają się w koło, ale wyszukują otwór nory myszy i doskonałym węchem sprawdzają czy mysz jest w środku. Wtedy zasadzają się przy norze i czekają. Na początku kot jest odprężony. Jego ciało znajduje się w pozycji dość wydłużonej i nie jest pochylone. Pamięta on, że mysz jest żwawa i szykuje się do opuszczenia nory, napina mięśnie i przygotowuje się do skoku. Gdy mysz dostatecznie wyłoni się z nory kot szybko spręża się w łuk i rzuca się z wyciągniętymi pazurami na małą ofiarę. Podobny mysi skok" wykonuje także lis, ale ponieważ posiada tępe pazury nóg, musi zaraz ją zagryźć, co utrudnia mu znacznie połów. W czasie rozstrzygającego skoku wszystkie uczestniczące w nim mięśnie kota muszą błyskawicznie osiągnąć najwyższą wydajność. Po tak dużym wysiłku niezbędny jest czas spoczynku. Koty śpią dużo. Ich strategia sprawdza się tylko przy dostatecznej liczebności myszy