ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Oczywiście modernizm nigdy nie był zjawiskiem monolitycznym, obejmował zarówno modernizacyjne szaleństwo futuryzmu, konstruktywizmu i Neue Sachlichkeit, jak i najbardziej niewzruszoną krytykę modernizacji w rozmaitych współczesnych formach "romantycznego anty-kapitalizmu"8. Ale nie to, czym naprawdę był modernizm, jest problemem, ku któremu zmierzam w niniejszym eseju, ale raczej to, w jaki sposób był postrzegany z perspektywy czasu, jakie niósł dominujące wartości i jaką świadomość, jak funkcjonował ideowo i kulturalnie po II wojnie s'wiatowej. Kością niezgody dla postmodernistów stał się pewien szczególny wizerunek modernizmu i obraz ten należy zrekonstruować, o ile 7 Na temat ideologicznych i politycznych funkcji modernizmu w latach 50. zob. J. Hermand, Modernism Restored: West German Painting in the19505, "New German Critique" 32 (wiosna/lato 1984), s. 23-41 i S. Guilbaut, Hou New York Stole the Idea of Modern Art, Chicago 1983. 8 To pojecie gruntownie omawiają R. Syare i M. Lowy, Fignres of Roniantic Anti-Capitalism, "New German Cntiąue" 32 (wiosna/lato 1984), s. 42-92. mamy zrozumieć zawiłe związki postmodernizmu z tradycją modernistyczna i jego pretensje do odmienności. Najbardziej czytelny przykład omawianych tu kwestii podsuwa nam architektura. Modernistyczna utopia ucieleśniona \v programach budowlanych Bauhausu, Miesa, Gropiusa i Le Corbusiera stanowiła po I wojnie i po rewolucji rosyjskiej cześć heroicznej próby odbudowania zdewastowanej przez wojnę Europy według nowych wyobrażeń i tak, by budowla w decydującej mierze uwidaczniała odnowę społeczeństwa. Nowe Oświecenie wymagało racjonalnego projektu dla racjonalnego społeczeństwa. Wszelako nowy racjonalizm nosił na sobie ślady utopijnego zapału, który z powrotem zwrócił go ku mitowi - mitowi modernizacji. Bezwzględne odrzucenie przeszłości było istotnym składnikiem tyleż modernizmu, co wezwań do modernizacji poprzez standaryzację i racjonalizację. Wiadomo, w jaki sposób modernistyczną utopię zniweczyły jej własne wewnętrzne sprzeczności i, co ważniejsze, polityka i historia''. Gropius, Mieś i inni zostali zmuszeni do emigracji, a ich miejsce w Niemczech zajął Albert Speer. Po 1945 roku modernistyczna architektura była w znacznym stopniu pozbawiona wizji społecznej i stawała się stopniowo architekturą władzy i reprezentacji. Modernistyczne projekty architektoniczne zamiast zwiastować i zapowiadać nowe życie, stały się symbolami alienacji i dehumanizacji, dzieląc los taśm montażowych, drugiego przedstawiciela tego, co nowe, którego z jednakowo hałaśliwym entuzjazmem witali ongiś wyznawcy zarówno Lenina, jak Forda. Charles Jcncks, jeden z najbardziej znanych kronikarzy agonii kierunku i orędownik postmodernizmu w architekturze, datuje symboliczną śmierć architektury modernistycznej na 15 lipca 1972 roku, o godzinie 15.32. O tej porze wysadzono za pomocą dynamitu kilka bloków z wielkiej płyty (zbudowanych 9 Znakomite omówienie problemu polityki architektonicznej w Republice Weimarskiej daje katalog wystawy Wem gehort die Wclt: Kunst imd Geselhchaft in der Weimar Republik, Berlin 1977, ss. 38-157. Zob. także Robert Hughes, Trouble in Utopia, w: tenże, The Shock of the New, New York 1981, ss. 164- 211. Nad mapą postmodernizmu Andreas Huyssen 466 przez Minoru Yamasaki w latach 50.), a ich zawalenie się spektakularnie pokazały wieczorne wiadornos'ci. Nowoczesne urządzenie do mieszkania, jak to nazwał Le Corbusier z tak typowym dla lat dwudziestych entuzjazmem do techniki, okazało się czymś' nie do zamieszkania, modernistycznym eks- perymentem, jak się okazało - nieaktualnym. Jencks dokłada wszelkich starań, by spośród grzechów popełnionych później na rachunek modernizmu wyodrębnić pierwotną wizję kierunku. A jednak z pewnym wahaniem przyznaje rację tym, którzy, jeszcze w latach 60., opowiadali się przeciw ukrytej podległości modernizmu wobec metaforyki maszyny i wzorca produkcji oraz przeciw temu, że głównym modelem wszelkich budowli była dla modernizmu fabryka. W kręgach postmodernistycznych powszechne stało się sprzyjanie ponownemu wprowadzaniu do architektury wielowartościowych wymiarów symbolicznych, łączeniu języków, przyswajaniu sobie lokalnych dialektów i regionalnych tradycji10. Stąd Jencks sugeruje, że architekci zwracają się jednocześnie w dwie strony, "ku tradycyjnym, powoli zmieniającym się językom i specyficznie etnicznemu rozumieniu pojęcia sąsiedztwa oraz ku szybko zmieniającym się językom architektonicznej mody i profesjonalizmowi"". Taka schizofrenia, utrzymuje Jencks, jest znamienna dla postmodernizmu w architekturze