ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Industrializacja sprawiła, że od początku dwudziestego wieku systematycznie rosła liczba ludności Lotaryngii, zagłębia północnego i regionu paryskiego. W rezultacie dotychczasowy podział na Francję zachodnią i wschodnią z wolna tracił na znaczeniu na rzecz układu północ (gdzie doszło do wyraźnej radykalizacji nastrojów społecznych) - południe (stanowiące oparcie dla centroprawicy). Do osłabienia prawicy przyczyniło się także poparcie, jakiego udzieliła ona podległemu okupantowi Państwu Francuskiemu (Vichy). Jedynie nieliczne jej odłamy były związane z ruchem oporu. Taka postawa prawicy sprawiła, że w 1945 r. była ona organizacyjnie i moralnie całkowicie rozbita. Najważniejszy z ośrodków jej kon- 134 Likwidacja skutków wojny i początki kuniliktu Wschód-Zachód 1945-1949 solidacji tworzyli w tym czasie działacze byłej Federacji Republikańskiej, drugi - aktywiści Alliance Democratique. Warto również pamiętać, iż politycy prawicowi często występowali pod szyldem "umiarkowanych" czy też "niezależnych", a w szerszych kręgach społeczeństwa poglądy lewicowe nierzadko sprowadzały się do okazywania wrogości wobec Kościoła katolickiego i podejrzliwości wobec polityki rządu. Także radykałowie byli wewnętrznie skłóceni. Cały ten obóz zmierzał do przeciwstawienia się "rewolucji ruchu oporu" i socjalizacji gospodarki. Po przeciwnej stronie układu politycznego stała wywodząca się z ruchu oporu koalicja rządząca: komuniści (FPK), socjaliści (SFIO) i chadecy (MRP). MRP była nowym elementem francuskiej sceny politycznej. Powstała wiosną 1944 r. Dwa zasadnicze założenia jej programu sprowadzały się do demokratyzacji życia społecznego i odrodzenia moralnego. W sferze ustrojowej opowiadała się za systemem parlamentarno-gabinetowym, a w dziedzinie gospodarczo-społecznej optowała za planowaniem, szeroko zakrojoną nacjonalizacją, interwencjonizmem państwowym i rozbudowaną opieką społeczną. W październiku 1945 r. odbyły się pierwsze powojenne wybory powszechne. Komuniści zdobyli w nich 5 min głosów (26%), socjaliści 4,6 min głosów (24%), a chadecy nieco ponad 4,5 min głosów (23,5%). Łącznie partie te zdobyły około 80% mandatów, przy czym już same FPK i SFIO miały bezwzględną większość. Z innych ważniejszych ugrupowań radykałowie otrzymali 1,1 min (5,8%), a umiarkowani 2,9 min głosów (15%). Równocześnie przeprowadzono referendum konstytucyjne. Za tym, aby nowo wybrany parlament miał charakter konstytuanty, głosowało 96,4% wyborców, co oznaczało definitywne i jednoznaczne zerwanie z III Republiką. Niemniej jednak około dwie trzecie wyborców poparło koncepcję generała de Gaulle'a, aby kadencja nowego zgromadzenia była ograniczona w czasie (do siedmiu miesięcy) i zakresie prac (jedynie projekt nowej konstytucji). Powstały po wyborach nowy rząd, na którego czele nadal pozostawał generał de Gaulle, miał charakter trójpartyjny, lecz nie zabrakło w nim przedstawicieli innych ugrupowań. Rychło jednak, bo już w grudniu, doszło do sporu między generałem de Gaulle'em a nowym USA i Europa Zachodnia 135 Zgromadzeniem o wielkość budżetu wojskowego. Nie usatysfakcjonowany proponowanymi rozwiązaniami, generał złożył dymisję w styczniu 1946 r. Oceniając ten okres rządów de Gaulle'a można stwierdzić, iż zasadniczym jego celem było powstrzymanie wzrostu wpływów komunistów. Byli oni podówczas groźnym przeciwnikiem politycznym, zważywszy na znaczną rolę, jaką odegrali w ruchu oporu. Peregrynując do Moskwy w grudniu 1944 r. i zawierając pakt ze Stalinem, de Gaulle wytrącił im jednak broń z ręki, Kreml bowiem brał odtąd poważniej w swych rachubach interesy Paryża. Tymczasem w kwietniu 1946 r. Zgromadzenie przyjęło projekt nowej konstytucji, który był wynikiem uzgodnień pomiędzy komunistami i socjalistami. Zasadniczym jego elementem było powołanie jednoizbowego parlamentu i podporządkowanie mu władzy wykonawczej. Prezydent Republiki miał mieć czysto reprezentacyjny zakres uprawnień. Projekt ów został odrzucony w majowym referendum (9,5 min za; 10,6 min głosów przeciw). W tej sytuacji w czerwcu 1946 r. doszło do nowych wyborów parlamentarnych. Generalnie rzecz ujmując, układ sił politycznych w Republice nie uległ zmianie, jedynie inaczej rozłożyły się akcenty (dane dotyczą metropolii): FPK miała 5,2 min głosów (26,2%, 146 mandatów), SFIO 4,2 min głosów (21,2%, 115 mandatów), MRP 5,6 min głosów (28,1%, 160 mandatów), radykałowie 2,3 min głosów (11,5%), a umiarkowani 2,5 min głosów (12,8%). Zgromadzenie to powołało nową komisję konstytucyjną, która zmodyfikowała dotychczasowy projekt. Pod naciskiem MRP przywrócono w nim drugą izbę parlamentu, funkcjonującą pod nazwą Rada Republiki, nieznacznie ograniczono kompetencje Zgromadzenia Narodowego oraz wzmocniono uprawnienia prezydenta, przyznając mu między innymi prawo do rozwiązywania Zgromadzenia Narodowego. Tak zmieniony projekt Zgromadzenie uchwaliło we wrześniu, a w październiku 1946 r. odbyło się referendum, w którym za projektem opowiedziało się nieco ponad 9 min wyborców (36%), przeciw 7,8 min (31,2%), lecz wstrzymało się od głosu blisko 7,9 min (31,4%) obywateli. W sumie optowało za nim mniej osób niż podczas pierwszego referendum konstytucyjnego. Przeciwny takiej ustawie 136 Likwidacja skutków wojny i początki konfliktu Wschód-Zachód 1945-1949 zasadniczej był również generał de Gaulle. Wejście w życie nowej konstytucji zapoczątkowało formalnie IV Republikę. Jesienią 1946 r