Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Po- Sytuacja wojskowa Niemiec a cztery typy broni, 1943-1945 nieważ otwarta była również część okien, siła wybuchu bomby znajdującej się w teczce postawionej pod stołem uległa poważnemu osłabieniu, a dodatkowo stłumiła ją solidna konstrukcja stołu. Dokładnie o 12.50, w chwili gdy generał Heusinger składał meldunek o sytuacji na froncie wschodnim, bomba eksplodowała, zabijając na miejscu stenografistę Bergera. Wkrótce potem zmarli również szef sztabu Luftwaffe generał Gunther Korten, naczelny adiutant Sił Zbrojnych generał Rudolf Schmundt i pułkownik Heinz Brandt. Pozostali uczestnicy narady odnieśli rany, niektórzy dość poważne. Obrażenia odniesione przez Hitlera były stosunkowo lekkie. Miał opalone włosy, poparzoną prawą rękę, powierzchowne rany na nodze i uszkodzone bębenki uszne. Odwet SS był szybki i bezlitosny. Spiskowców, którzy nie popełnili samobójstwa albo nie zostali rozstrzelani bezpośrednio po zamachu, aresztowało gestapo. Niektórym urządzono parodię procesu przed Volksgericht (sądem ludowym), ale większość zatrzymanych powieszono w więzieniu Plotzensee w Berlinie. Pułkownika Stauffenberga, który dostarczył bombę, rozstrzelano na dziedzińcu Ministerstwa Wojny na Bendelstrasse kilka godzin po jej eksplozji, kiedy dowiedziano się, że Hitler przeżył. Dzięki zeznaniom wymuszonym na spiskowcach SS coraz szerzej rozpościerało swoje sieci. W sprawę został wmieszany feldmarszałek Rommel, który wprawdzie nie był aktywnym uczestnikiem spisku, ale wiedział o nim i nikogo nie poinformował. Czternastego października 1944 roku Rommlowi postawiono ultimatum. Wybrał truciznę. Jednym z konspiratorów był generał Friedrich Fromm, naczelny dowódca Armii Rezerwowej, a także - co było dla Himmlera jeszcze ważniejsze szef Biura Uzbrojenia Wojsk Lądowych, które sprawowało kontrolę nad większością projektów związanych z pociskami i rakietami, w tym V2, Rheinbóte i HDP (projekt VI w owym czasie nadal znajdował się w gestii Luftwaffe). Dwudziestego lipca, tuż po zamachu, Hitler wyznaczył Himmlera na następcę Fromma. Szóstego sierpnia Kammlera awansowano do stopnia SS-Gruppenruhrera. Tego samego dnia Fiihrer mianował go komisarzem generalnym do spraw broni dla wojsk lądowych, powierzając mu tym samym pełną kontrolę nad wszystkimi projektami. Skargi Speera, Dornbergera i von ttrauna, że zostali pozbawieni władzy, nie odniosły żadnego skutku; również próba przekształcenia Peenemiinde w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością zakończyła się niepowodzeniem. Pierwotny plan ataku bronią V ze stanowisk w północnej Francji zakładał, że kontrolę nad całą operacją sprawować będzie doświadczony oficer artylerii generał porucznik Erich Heinemann, a generał major Richard Metz Atomowy sojusz miał być odpowiedzialny za V2. Bojowe odpalenia VI trwały od 12 czerwca 1944 roku, chociaż alianckie natarcie w głąb Francji powodowało stop niowe zmniejszanie się liczby dostępnych stanowisk startowych. Nato miast aż do sierpnia 1944 roku nie przeprowadzono operacyjnych odpaleń V2, Rheinbóte i HDP. 30 sierpnia 1944 roku Kammler wraz ze swoim sztabem przeniósł się do Brukseli, aby rozpocząć Behelfmassiger Schnelleinsatz A-4 (tymczaso wą operację szybką A-4), znaną również pod kryptonimem operacja Pin gwin". Dzień później, na naradzie wojskowej, w której uczestniczyli Heinemann i Metz, armię obciążono odpowiedzialnością za spisek z 20 lip ca. Dochodzenie SS wciąż trwało i Kammler oświadczył, że 15. Korpus Armii zostaje pozbawiony dowództwa nad działaniami bojowymi broni V. Od tej chwili zarówno Heinemann, jak i Metz zniknęli z programu V. Peł ną kontrolę nad wszystkimi broniami dalekiego zasięgu przejęło SS. Ósmego września 1944 roku, czyli w dniu, w którym z Holandii miała zostać odpalona pierwsza rakieta V2, stan poszczególnych broni przedstawiał się następująco