ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Prawdziwa natura systemu komunistycznego długo była ukrywana przed oczami zagranicznych obserwatorów za parawanem nowych pseudodemokratycznych instytucji, za którymi stała monopolistyczna Partia. Jakkolwiek dzisiaj może się to wydać dziwne, w latach 20., „podczas których rozwijały się ruchy faszystowskie, komunizm nie ujawnił się jeszcze jako system totalitarny... ale zdawał się sprzyjać nieskrępowanej wolności..."5 W okresie międzywojennym nie powstało żadne studium, które poddałoby źródła systemu komunistycznego poważnej analizie historycznej i teoretycznej. Kilka systematycznych studiów 3Karl Bracher, Die deutsche Diktatur, 2 wyd., Cologne-Berlin 1969. 4 Richard Pipes, The Russian Revolution, New York 1996 (wyd. polskie: Rewolucja rosyjska, tłum. Tadeusz Szafar, Warszawa 1994 - cyt. dalej jako: RR), rozdział 12. 5Hans Buchheim, Totalitarian Rule, Middletown, Conn. 1968, s. 25. 28 ROSJA, KOMUNIZM I ŚWIAT na temat Rosji Sowieckiej, głównie w okresie lat 1930-ych, opisywało kraj pod rządami Stalina, co tworzyło fałszywe wrażenie, że to dopiero on, a nie Lenin był twórcą dyktatury partii komunistycznej. Jeszcze w 1951 roku Hannah Arendt mogła podtrzymywać tak zdumiewającą tezę, iż Lenin pierwotnie zamierzał skoncentrować władzę w rękach sowietów (rad delegatów) i poniósł swa „największą klęskę", kiedy po wybuchu wojny domowej „najwyższa władza przeszła w ręce partyjnej biurokracji".6 Pierwsze analizy zjawiska totalitaryzmu pisane były niemal wyłącznie przez badaczy niemieckich na podstawie doświadczeń ich własnego kraju.7 To tłumaczy przesadne znaczenie przypisywane, jakie Hannah Arendt przypisała antysemityzmowi jako atrybutowi totalitaryzmu.8 Inni pisarze (jak Sigmund Neumann) zauważyli podobieństwa między reżimami Józefa Stalina, Benito Mussoliniego i Adolfa Hitlera, ale nawet oni przeoczyli wpływ przykładu z Rosji na ruchy skrajnej prawicy z tego prostego powodu, iż niewiele wiedzieli na temat funkcjonowania komunistycznego systemu politycznego. Pierwsze systematyczne porównanie lewicowych i prawicowych dyktatur, opublikowane w 1956 roku przez Carla Friedricha i Zbigniewa Brzezińskiego, również dostarczało raczej statycznej niż historycznej analizy.9 Trzecim czynnikiem, który ograniczał badania wpływu bolszewizmu na faszyzm i narodowy socjalizm był nacisk Moskwy na wykeślenie ze słownika „postępowej" myśli przymiotnika „totalitarny" i zastąpienia go słowem „faszystowski", które miało określać wszystkie antykomunistyczne ruchy i rządy. Linia partyjna w tym zakresie została sformułowana już w latach 20. i potwierdzona w uchwałach Kominternu. „Faszyzm", termin luźno stosowany wobec Włoch Mussoliniego, Niemiec Hitlera, a nawet do tak relatywnie łagodnych antykomunistycznych dyktatur jak Antonio Sala- 6Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism, New York 1958, s. 319. 7 Peter Christian Ludz, [w:] Seidel, Jenkner, Wege, s. 536. Zob. pionierskie prace Ernsta Fraenkela, The Dual State, New York 1941; Sigmunda Neu-manna, Permanent Revolution, New York, London 1942; Franza Nauman-na, Behemoth, London 1943. W pierwszej dekadzie po wojnie poważne studia totalitaryzmu zostały także napisane przez emigrantów z Niemiec, a w szczególności przez Arendt (Origins) i Friedricha (Totalitarianism). 8 W Orignis of Totalitarianism, s. VIII, określa ona kwestię żydowską i antysemityzm jako „czynnik katalizujący" najpierw ruch nazistowski, a następnie II wojnę światową. Pierwsze cztery rozdziały jej książki są poświęcone tej właśnie kwestii. 9 Carl J. Friedrich i Zbigniew K. Brzeziński, Totalitarian Ditatorship and Autocracy, Cambridge, Mass. 1956. KOMUNIZM, FASZYZM I NARODOWY SOCJALIZM 29 zara w Portugalii czy Piłsudskiego w Polsce, został ogłoszony produktem „kapitalizmu finansowego" i narzędziem burżuazji. W latach 20. oficjalna doktryna sowiecka wykładała, że wszystkie kraje „kapitalistyczne" będą musiały przejść przez fazę „faszystowską" zanim skapitulują ostatecznie wobec komunizmu (socjalizmu). W latach 30., kiedy Moskwa ogłosiła politykę „Frontów Ludowych", złagodziła częściowo swoje stanowisko w tej sprawie, opuszczając współpracę z rządami i ruchami, które podpadałyby pod jej definicję „faszyzmu". Jednak pogląd, że antykomunizm jest jednoznaczny z faszyzmem pozostał w krajach poddanych komunistycznej cenzurze obowiązujący aż do nadejścia wprowadzonej przez Gorbaczowa gla-snosti. Pogląd ten dominował także w „postępowych" kołach za granicą. Uczeni zachodni, którzy ośmielili się w jakikolwiek sposób łączyć Mussoliniego czy Hitlera z komunizmem, albo opisywać ich ruchy jako rzeczywiście masowe, narażali się na brutalne ataki słowne, albo inne.10 W kanonicznej wersji lewicy, sformułowanej przez Komintern, „faszyzm" jest antytezą komunizmu i wszelkie próby wrzucania obu tych zjawisk do jednego worka „totalitaryzmu" są dyskwalifikowane jako wytwory propagandy Zimnej Wojny. Zgodnie z tym poglądem, „faszyzm" jest tym przejawem imperialisty cznego etapu rozwoju kapitalizmu, który bezpośrednio poprzedza jego ostateczny upadek. Osaczony i zagrożony „kapitalizm monopolistyczny" ucieka się do „dyktatury faszystowskiej" w rozpaczliwym wysiłku, by utrzymać klasę robotniczą pod kontrolą. Komitet Wykonawczy Międzynarodówki Komunistycznej zdefiniował w 1933 roku faszyzm jako „otwartą, terrorystyczną dyktaturę najbardziej reakcyjnych, szowinistycznych i imperialistycznych elementów kapitalizmu finansowego".11 Dla przekonanego marksisty nie ma istotnej różnicy między demokracją parlamentarną i „faszyzmem": są one jedynie różnymi sposobami, którymi burżuazja utrzymuję się przy władzy wbrew woli mas pracujących. „Faszyzm" jest konserwatywny ponieważ zachowuje istniejące stosunki własności: „nie jest rewolucyjny, ale reakcyjny, a nawet kontrrewolucyjny ponieważ stara się zapobiec naturalnemu rozwojowi w kierunku społeczeństwa socjalistycznego".12 Rewolucyjne elementy w sys- 10Zob. na przykład sposób, w jaki włoska inteligencja potraktowała Renzo de Felice za podkreślanie w jego analizach ludowych, nie-„burżu-azyjnych" korzeni faszyzmu - Michael Ledeen, [w:] George Mosse (red.), International Fascism, London, Beverly Hills 1979, s. 125-140. 11 Leonid Luks, Entstehung der kommunistischen Faschismustheorie, Stuttgart 1984, s. 177

Copyright © 2009 MY Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, Ĺźe są dla siebie stworzeni! . All Rights Reserved.

XHTML CSS valid. Designed by FlashMint - flash web templates provider.