- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Wśród nich, w Dolinie Padi na północy, znajdowała się pani Direiso z rodu Kadigidi, która z całego serca życzyła paidhiemu śmierci i która sama żyła tylko dlatego, że próżnia...
- Otrzymanie pracy, jak największej ilości pracy, jest dla mnie więcej niż kwestią życia i śmierci, bo kwestią życia, a potem i wychowania mego dziecka...
- Rośnie i rośnie, staje się coraz potężniejszy i większy, rośnie z roku na rok, poprzez wszystkie morza, dookoła całej ziemi, przez burzliwe wody i przez jasne wody, tak...
- Z powodu starć obu tych wojowniczych ludów niejeden rozbitek czy nawet cały pokonany oddział chroni się w góry, gdzie musi walczyć na śmierć i życie z potęgami, których...
- Anonimowy autor pokazał najpierw występki i zbrodnie bohatera, by następnie rozbudować szeroko sceny śmierci i mąk pośmiertnych, którym poddane zostają ciało i dusza...
- Bo jak - w świecie, gdzie wszyscy starają się przeżyć za wszelką cenę -osądzać tych, którzy decydują się na śmierć? Nikt nie ma prawa ich osądzać...
- Popatrzył na okładki tomików, które trzymał w ręku: Robert Oinenke TRAGICZNA ŚMIERĆ KRÓLA MOTOFUKI albo JAK ZBRODNIA NIE POPŁACA sztuka w trzech aktach...
- Była pewna, że moment śmierci jest blisko, nie mogła bowiem podnieść swego łuku wystarczająco szybko, by sparować następny atak goblina...
- W tym momencie do Matta dotarło, że znów jest częścią dywizjonu i zawdzięcza to sobie samemu, a raczej temu, że dzięki Furry'emu nie zaprzestał próbować i że wizzo cały czas...
- Biorąc to pod uwagę, wywoływanie wizji poprzez wpatrywanie się w zwierciadło można z pewnością zaliczyć do metod wkraczania do Królestwa Pośredniego, i to wkraczania w...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Zakończyło się to niepowodzeniem i utratą dalszej części wizygockiego terytorium za Pirenejami (Narbona). Amalryk musiał uciekać przed Frankami do Barcelony, gdzie został zamordowany przez własnych ludzi. Tron wizygocki objął Ostrogot Teudis, będący wcześniej opiekunem Amalryka z polecenia Teodoryka Wielkiego. Nie zdołał on odbić utraconych ziem z rąk Franków, pokonał jednak ich wyprawę na Barcelonę. Teudis uczynił hiszpańskie miasta siedzibą swojego dworu (opuszczając definitywnie Narbonę), pojął za żonę kobietę z arystokracji hiszpano--rzymskiej (jeszcze przed wyborem na króla), a państwo Wizygotów pod jego panowaniem stawało się coraz bardziej państwem hiszpańskim, pomimo posiadania obszaru wybrzeża Morza Śródziemnego w Galii. Teudis i jego następca (także Ostrogot) zostali zamordowani w wyniku dworskich spisków 36 i władzę przejął Wizygot Agila. Musiał on stawić czoła licznym rewoltom ludności hiszpańskiej (Kordoba) i oddziałów gockich. W tym czasie tron cesarski w Konstantynopolu objął Justynian Wielki, który za zadanie postawił sobie odzyskanie ziem należących do cesarstwa zachodniego. Najpierw pokonał Wandali w Afryce, a następnie Ostrogotów w Italii. Atanagild, wybrany na króla Wizygotów przez zbuntowany garnizon w Sewilli, postanowił poszukać pomocy u Justyniana w walce z Agilą i zaofiarował mu w zamian pas ziemi na wybrzeżu Hiszpanii (od Kadyksu do Walencji). Armia bizantyjska wylądowała w Kartagenie, co tak przestraszyło wizygocką elitę, że postanowiła zamordować Agilę (555) i uznać Atanagilda za króla. Zostało zawarte porozumienie z Bizancjum, jednak sytuacja była niestabilna, o czym najlepiej świadczy utrzymanie niezależności przez zbuntowaną Kordobę. Dopiero następny władca, Leowigild (569-586 r., panujący początkowo wspólnie z bratem, Liuwą), umocnił podstawy wizygockiego panowania, wypierając Bizancjum z części zajętego przez nie terytorium w Betyce i podporządkowując sobie zbuntowaną Kordobę. W 580 r. przeciwko Leowi-gildowi wystąpił jego własny syn, Hermenegild, wysłany na południe Hiszpanii, gdzie przeszedł na katolicyzm i ogłosił się królem. Zyskał on poparcie części miejscowej ludności, jak również wsparcie od Swewów i Bizancjum. W ciągu trwających kilka lat starć Leowigild pokonał zbuntowanego syna, który został uwięziony i następnie zamordowany (za nie-zgodzenie się na przyjęcie komunii z rąk ariańskiego biskupa, z którego to powodu został uznany przez Kościół katolicki za męczennika; sam bunt, zdaniem badaczy, nie miał jednak wyłącznie religijnego podłoża). Po zażegnaniu jednego niebezpieczeństwa Leowigild zwrócił się przeciwko Swewom, którzy najechali tereny wizygockie. Swewowie traktowani byli do tej pory jako nie liczący się, peryferyjny przeciwnik. Stali się jednak groźni dla Wizygotów, gdy ich rodzina królewska przyjęła katolicyzm odchodząc od arianizmu i tym samym mocniej związała się ze swoimi katolickimi poddanymi oraz podjęła ścisłą współpracę z Kościołem, będącym w ówczesnych niespokojnych czasach najlepiej zorganizowanym ośrodkiem władzy. Leowigild pokonał Swewów w 585 r. i włączył ich królestwo do państwa wizygockiego, pozbawiając korony władcę Swewów i umieszczając garnizony w najważniejszych ich miastach. Flota frankońska płynąca na pomoc Swewom została zniszczona przez okręty wizygockie. Społeczeństwo Hiszpanii wizygockiej Panowanie Leowigilda rozpoczęło trwający półtora wieku proces tworzenia się nowego, jednolitego społeczeństwa na Półwyspie Iberyjskim. Władza królewska i funkcje sprawowane przez arystokrację, wprowadzone przez Wizygotów, zastępowały rzymskie instytucje i urzędy państwowe. Podstawowe znaczenie dla tych przemian miały sprawy związane z religią. Chociaż jeszcze pod koniec VII w. wiele obszarów wiejskich Hiszpanii pozostawało pogańskimi, to wszystko wskazuje na to, że chrześcijaństwo rozprzestrzeniło się w znaczący sposób poza miastami. Szlachta rzymska (hiszpańska) była już w całości chrześcijańska, gdy ustabilizowały się rządy Wizygotów. Tymczasem Wizygoci w połowie IV w. zostali nawróceni przez 37 zwolenników Ariusza z Aleksandrii i byli uważani przez hiszpańskich chrześcijan za heretyków. W Hiszpanii istniały wskutek tego dwa Kościoły (katolicki i ariański), co jeszcze bardziej pogłębiało podziały pomiędzy podbitą ludnością a Wizygotami