ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Najdawniejsi mieszkańcy Italii pionym z iliryjskim. Wyposażenie ich grobów wskazuje, że prowadzili ożywioną wyrrłianę handlową, a wykopaliska w Ankonie, prowadzone po drugiej wojnie światowej, rzucają światło na ich tryb życia; odkrycie wspaniałych nekropoli w Novilarze, w pobliżu Pesaro, uzupełniło nasze wiadomości o wczesnym okresie tej kultury. Druga z tych społeczności to lud występującej w Kampanii i Kalabrii kultury grobów fosowych, która wzięła nazwę od prostokątnych dołów ziemnych i której początek przypada na końcowe fazy epoki brązu. W X lub IX stuleciu p.n.e. powstało duże osiedle na wzgórzu w Kume, u stóp którego odkryto cmentarz z grobami fosowymi. Na długo przed 750 rokiem p.n.e., kiedy to Grecy założyli w Kumę swą kolonię, kupcy tego ludu docierali do Etrurii na północy, a do Kalabrii i Sycylii na południu; na terenach tych znaleziono również geome- tryczną ceramikę grecką, prawdopodobnie z IX wieku. Jednocześnie spoty- kamy tam ślady wpływów willanowiańskich. W odległości około 13 kilo- metrów od wybrzeża leży wysepka Vivera, gdzie znajdowała się osada kultury apenińskiej, prowadząca handel towarami mykeńskimi, oraz spora wyspa Ischia. Na Ischii powstało najpierw osiedle typu apenińskiego (na wzgórzu Castiglione), później zaś na Monte Vico założono osadę kultury fosowej, zbliżoną charakterem do osady w Kumę. Na miejscu tego osiedla, podobnie jak w Kumę, także powstała kolonia grecka o nazwie Pithekusai (około 750 r. p.n.e.). Osady kultury fosowej, położone na południe od Kala- brii, są zbliżone do osiedli tej kultury na Sycylii, co być może znalazło odbicie w greckiej tradycji, odnotowanej w V wieku przez Hellanikosa, a głoszącej, że lud, który pierwsi koloniści greccy spotkali na wschodnich terenach Sycylii, zwał się Sykulami i że przywędrował tam niedawno z południowej Italii. Trzecią grupę ludności, która stosowała obrządek grzebalny, zidentyfiko- wano na południu Półwyspu, w Apulii. W czasach późniejszych obszar ten zamieszkiwały trzy plemiona: Daunów, Peuketów i Messapiów. Jak wska- zywałaby grecka legenda i występowanie w Messapii iliryjskich nazw ple- mion i miejscowości, plemiona te miały prawdopodobnie rodowód iliryjski. Po założeniu przez Greków miasta Taras (Tarent) ludność tubylcza w coraz większym stopniu zaczęła ulegać bardziej rozwiniętej kulturze przybyszów, niemniej jednak owe trzy plemiona zamieszkujące Japygię* nadal wyrabiały swą charakterystyczną ceramikę, a naczynia gliniane Daunów (od 600 roku p.n.e.) obfitowały w motywy fantastyczne, a nawet groteskowe. Nie zachowały się żadne inskrypcje, które by umożliwiły ustalenie, jakim językiem posługiwały się te ludy na początku epoki żelaza, a prawdę mówiąc, inskrypcje takie nie mogły powstać, ponieważ póki nie pojawili się w Italii Grecy i Etruskowie, ludy italskie nie znały pisma. Późniejsze in- * Japygia (dziś Terra d'0tranto) - część Kalabrii (przyp. tłum.). Ludy i języki Italii 49 skrypcje wszakże oraz języki występujące w czasach rzymskich dowodzą, że większość dawniejszych mieszkańców Półwyspu Italskiego mówiła dialektami z indoeuropejskiej rodziny językowej. Plemiona osiedlone w środkowym Apeninie używały dialektów osko-umbryjskich lub umbro-sabelskich: umbryjskiego na północy, sabelskiego ("italskiego") na terenach centralnych, a oskijskiego (języka Samnitów) na południu. Ludy te, które były zapewne potomkami społeczności kultury apenińskiej, zostały wzmocnione przez jakieś mówiące językiem indoeuropejskim grupy, które przybyły do Italii zza morza. Pokrewna tej rodzinie dialektów, choć zajmująca w niej miejsce odrębne, była łacina, którą posługiwały się społeczności osiedlone w Lacjum, na równinie ścielącej się na wschód i południe od Tybru. Używane w Italii dialekty indoeuropejskie wywodzą się prawdopodobnie ze wspólnej kolebki, być może z obszaru naddunajskiego. Ale jak dotarły one do Italii - lądem czy morzem? Jak widzieliśmy, język messapijski występujący w grupie południowej oraz język Wenetów osiedlonych na północy niemal na pewno przynieśli Ilirowie, którzy przeprawili się przez Adriatyk. Czy pojawienie się na Półwyspie Italskim języków indoeuropejskich wiązało się z przybyciem wielkiej masy ludzi, czy też rozpowszechniły się one w drodze powolnego przenikania obcych elementów? Jeżeli ma to związek z wielkimi ruchami ludności, to nasuwa się pytanie, czy poszczególne dialekty wyodrębniły się przed czy po przybyciu do Italii posługujących się nimi społeczności. Mimo żmudnych badań w dziedzinie filologii porównawczej na pytanie to i inne podobne kwestie brak jest zgodnych i przekonywających odpowiedzi