Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Twierdzi on, iż ten symbol, w zestawieniu z Akerem w formie Sfinksa i nazwą Ra-Setau, pozwala przypuszczać, że Piąta Godzina stanowiła pierwotnie [całość] Duat i miała swój geograficzny odpowiednik na nekropoli w Gizie Jako dodatkowe poparcie tej idei, Hassan przytacza inny staroegipski tekst, tak zwaną Księgę Dwóch Dróg, gdzie znajdujemy wzmiankę o Wyżynie Akera, która jest miejscem pobytu Ozyrysa, a także o Ozyrysie, który jest na Wyżynie Akera . Hassan sugeruje, że określenie Wyżyna Akera może odnosić się do płaskowyżu Giza, gdzie jest ziemskie Ra-Setau . Dokładnie ta sama idea pojawia się u amerykańskiego egiptologa Marka Lehnera, w jego książce z 1974 roku, The Egyptian Heritage . Zakończywszy studia nad Ra-Setau, napisał on tu: kusząca jest interpretacja lwich postaci Akera jako wizerunku Sfinksa w Gizie . Drogi Ra-Setau Księga Dwóch Dróg to tekst, który był kopiowany na dnach i bokach sarkofagów przez ponad 250 lat (2050-1800 p.n.e.), w czasach Średniego Państwa. Jak twierdzi archeoastronom Jane B. Sellers została ona stworzona, by ułatwić duszy zmarłego przejście drogami Ra-Setau, bramy nekropoli, prowadzącej do Ťkorytarzy zaświatówť . Mające podobną tematykę Teksty Sarkofagów (2134-1783 p.n.e.) wyjaśniają rzecz dokładniej: Przeszedłem ścieżkami Ra-Setau, po wodzie i po lądzie, to są ścieżki Ozyrysa, one są na granicy nieba . Ja jestem Ozyrysem; przybyłem do Ra-Setau, by poznać tajemnice Duat . Nie zawrócę przy bramach Duat, wstąpię do nieba z Orionem (...) Ja jestem tym, który zbiera jego wydzieliny przed Ra-Setau . Jak zauważa Sellers, wiele staroegipskich tekstów twierdzi, że w Ra-Setau, mimo ze znajduje się ono na niebie, jest woda i ląd . Przypuszcza ona, że ścieżki na wodzie mogły się znajdować w tej części nieba, którą my znamy pod nazwą Drogi Mlecznej . Ten pomysł brzmi bardzo prawdopodobnie, zwłaszcza jeśli przypomnimy sobie, że kosmicznym adresem Duat jest królestwo Ozyrysa w Orionie na prawym brzegu Drogi Mlecznej. Zgodnie z egipską logiką dualizmu, można przypuszczać, że ścieżek na lądzie należy szukać w ziemskim Ra-Setau. Ziemskim Ra-Setau jest nekropolia w Gizie , gdzie znajdują się trzy piramidy i Sfinks. Skoro więc wiemy o egipskim dualizmie niebo-ziemia, przewrotnością byłoby ignorowanie czterech wąskich gwiezdnych szybów, kierujących się ku niebu z Komor Króla i Królowej w Wielkiej Piramidzie. Czytelnik powinien pamiętać, że południowy szyb Komory Króla został około 2500 lat p.n.e. wycelowany na środek gwiazdozbioru Oriona - to znaczy na pas Oriona w momencie jego kulminacji, czy przejścia przez południk niebieski, czterdzieści pięć stopni nad horyzontem. Co dziwne, symulacje komputerowe wykazują, że w najważniejszym momencie obserwacji, tuż przed świtem w dniu letniego przesilenia - najważniejszym, w każdym razie dla Egipcjan epoki piramid - Orion nie był widoczny na południku, lecz na południowym wschodzie, to znaczy daleko w lewo od punktu, w który był wycelowany południowy szyb Komory Króla. Kiedy patrzymy na symulację, wszystko wydaje się przemieszczone i można odnieść nieprzyjemne wrażenie, że należałoby przeciągnąć gwiazdy pasa Oriona na południe, do południka niebieskiego, aby odpowiadały wycelowanemu w nie szybowi. Przypuszczamy, że dla starożytnych Egipcjan ten dziwny i niepokojący nieład mógł być zachętą do ezoterycznej podróży, podejmowanej na ziemi przez faraonów, podążających za śladami na niebie. Jak zobaczymy w następnych rozdziałach, takie podróże-poszukiwania mogły mieć głębsze znaczenie. Lecz aby to zrozumieć, musimy się najpierw dowiedzieć, kim jest Sfinks. Rozdział 9 Sfinks i jego horyzonty Sfinks ma swój pierwowzór, jest nim lew. Egiptolog Selim Hassan, The Sphinx, Kair 1949 [Gwiazdozbiór] Lwa przypomina zwierzę, od którego wziął nazwę. Prostokątny trójkąt gwiazd wyznacza tylne łapy (...) przód konstelacji, przypominający gigantyczny odwrócony znak zapy- tania, tworzy głowę, grzywę i przednie łapy. U podstawy znaku zapytania jest Regulus, serce Lwa