Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Wciąż jednak postępy w dziedzinie psychopatologii dziecięcej pozostawały w tyle za rozwojem wiedzy o psychopatologii doro- słego. Po prostu -jak się przekonamy - początkowo do oceny problemów okresu dzieciństwa stosowano rozszerzony za pomocą zabiegu cofnięcia w czasie" system diagnozowania dorosłych. 796 ZABURZENIA OKRESU DZIECIŃSTWA I ADOLESCENCJI Przeważał pogląd, że dzieci są małymi dorosłymi". Ale pogląd ten zawodził wobec tak szczególnych problemów, jak te, które związane są ze zmianami rozwojowymi za- chodzącymi w dzieciństwie i w okresie ado- lescencji. Obecnie już wiemy, że nie sposób w pełni zrozumieć zaburzeń okresu dzieciń- stwa bez odniesienia ich do procesów rozwo- jowych. Ale mimo ogromnego postępu, jaki dokonał się w terapii zaburzeń dzieci, nasze możliwości są dalece niedostateczne wobec ogromu zadań, a większość dzieci z proble- mami nie uzyskuje pomocy psychologicznej. Liczba zaś dzieci dotkniętych problemami jest znaczna. W wielu regionach różnych krajów doko- nano oceny zaburzeń okresu dzieciństwa, stwierdzając, że dotyczą one od 17% do 22% populacji dzieci (Costello, 1989; Institute of Medicine, 1989; Verhulst, Koot, 1992; Zill, Schoenborn, 1990). W Nowej Zelandii przez ponad dwadzieścia jeden lat od momentu urodzenia obserwowano grupę 1600 osób, które przyszły na świat w okresie 1975- -1976, w miejscowości Dunedin, w tym samym szpitalu (Queen Mary Hospital). Celem było uzyskanie danych z obserwa- cji podłużnych dotyczących stanu zdrowia i problemów behawioralnych oraz ich ewentualnych powiązań z psychopatologią. W czasie trwania tego badania zaburzenia związane z psychopatologią wystąpiły u co czwartego dziecka (McGee, Feehan, Wi- lliams, 1995). Z większości prac wynika, że złe przy- stosowanie występuje częściej u chłopców niż u dziewcząt. W jednym z badań przeglą- dowych dotyczących zaburzeń psychicz- nych u dzieci Anderson wraz ze współpra- cownikami (1987) stwierdzili, że 17,6% badanych jedenastolatków wykazywało jed- no lub więcej zaburzeń, przy czym w gru- pie tej proporcja chłopców i dziewcząt wy- nosiła odpowiednio 1,7 do 1. Najbardziej rozpowszechnione były zespół nadpobud- liwości psychoruchowej z deficytem uwa- gi i lękowe zaburzenie separacyjne. Zill i Schoenborn (1990) podają, że współczyn- niki zaburzeń okresu dzieciństwa zmieniają się w zależności od płci: u chłopców wyższe są współczynniki zaburzeń emocjonalnych, ale współczynniki dotyczące niektórych in- nych rozpoznawanych problemów, takich jak zaburzenia odżywiania się, są wyższe u dziewcząt. W pierwszej części tego rozdziału przy- pomnimy niektóre ogólne cechy zachowań nieprzystosowanych u dzieci, porównując je z zaburzeniami zachowań dorosłych. Na- stępnie przeanalizujemy kwestie dotyczące klasyfikacji rozpoznań zaburzeń u dzieci, po czym przyjrzymy się najważniejszym zabu- rzeniom okresu dzieciństwa i adolescencji. W części końcowej szczegółowo omówimy niektóre szczególne czynniki związane za- równo z rozwiązywaniem problemów wystę- pujących u dzieci, jak i zapobieganiem tym problemom. ZACHOWANIE NIEPRZYSTOSOWANE W RÓŻNYCH OKRESACH ŻYCIA Przebieg rozwoju osobowości, różne sta- dia wzrostu i rozwoju oraz różne rodza- je stresorów, z jakimi mają do czynie- nia ludzie w okresie dzieciństwa, adoles- cencji i dorosłości sprawiają, że spodzie- wamy się pewnych różnic w zachowaniach wynikających ze złego przystosowania w tych okresach. Zaburzenia dzieciństwa PSYCHOLOGIA ZABURZEŃ 79Z Nie możemy oceniać za- chowania dziecka jako odbiegającego od normy w oderwaniu od jego wieku i etapu rozwoju. Źródła i przebieg proce- sów złej adaptacji w kontekście normalne- go procesu dorastania są przedmiotem badań psychopatologii rozwojowej. mają szczególne cechy i dlatego wymagają ostrożnego podejścia. Zaburzenia u ludzi młodych należy rozważać w powiązaniu ze zmianami rozwojowymi zachodzącymi w normalnym procesie wzrostu. Dojrzałość psychiczna związana jest z rozwojem mó- zgu, który osiąga dojrzałość stopniowo, wraz z etapami wzrostu zachodzącego jeszcze na- wet w późnych latach (siedemnasty - dwu- dziesty pierwszy rok życia) adolescencji (Hudspeth, Pribram, 1992). W przebiegu normalnego rozwoju pojawia się wiele po- wodujących problemy zachowań i zagrożeń związanych z procesem przystosowania (Ka- zdin, 1992). Wiele zachowań związanych ze złym przystosowaniem i zaburzeniami emo- cjonalnymi występuje dość powszechnie w dzieciństwie. Istnieją dwa obszary badań poświęconych przyczynom i przebiegowi procesu złego przystosowania jednostki w kontekście normalnych procesów wzrostu: nauka o rozwoju (Hetherington, 1998) i psy- chopatologia rozwojowa (Cicchetti, Ro- gosch, 1999). Istotne jest, by zachowanie dziecka od- nosić do normalnego przebiegu rozwoju w okresie dzieciństwa. Nie możemy rozu- mieć czy rozważać zachowania dziecka jako nieprawidłowego bez określenia, czy zacho- wanie, o którym mowa, jest odpowiednie do wieku dziecka. Napady złości czy jedzenie rzeczy, których się nie jada, można uznać za nieodpowiednie w wieku lat dziesięciu, ale nie dwóch. Mimo że istnieją pewne cechy odróżniające zaburzenia okresu dzieciństwa w zależności od wieku dziecka, nie ma wy- raźnej linii odgraniczającej wzorce zacho- wań wynikających ze złego przystosowania w dzieciństwie od tych w okresie adolescen- cji, a także odgraniczającej wzorce okresu adolescencji od wzorców okresu dorosłości