- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Bóg staje się żyjącą istotą, nie tym, kogo mamy się bać, ale tym, kogo mamy poważać, tym, kogo mamy kochać i witać w każdym momencie każdego dnia, a nie zaledwie przez godzinę w...
- Rośnie i rośnie, staje się coraz potężniejszy i większy, rośnie z roku na rok, poprzez wszystkie morza, dookoła całej ziemi, przez burzliwe wody i przez jasne wody, tak...
- 276 - Czy zostałaś zwolniona przez swoją byłą panią? - Właściwie nie zostałam zwolniona, ale kiedy odchodziłam, nie chciała dać mi referencji...
- Pozwoli pan, panie pułkowniku, porozmawiać ze sobą przez chwilę? Całkiem zbędne pytanie, panie burmistrzu! Przecież pan już zaczął mówić! Kiedy pan przychodzi do mnie,...
- Oliveira naparzył drugą mate, patrząc spod oka na kopertę płyty Deutsche Gramophon Gesellschaft, którą mu pożyczył Ronald, a której nie miał szans wysłuchać przez wrzaski...
- Można zrozumieć, dlaczego może on tak szybko sprowadzać sen i znikać tak gwałtownie: ulega on rozkładowi tak szybko, że udaje się go wykryć w oddechu zwierzęcia tylko przez...
- Sprzeczność między sensem działania, jaki dostrzega obserwator, a materialistyczną tezą, reprezentowaną przez samego działającego, ów brak zgodności krytykowano jako...
- Spadł ostrzem do dołu i przez moment kołysał się w tył i w przód, jakby miał zagłębić się w ziemi, jednak w chwilę później odbił się w górę, wylądował na boku i okręciwszy się...
- Natomiast do króla Węgier Środkowych Emeryka Thókolyego został wysłany przez Alego agę, jednego z agów wielkiego serdara, prześwietny emir22S z wezwaniem na wyprawę tudzież...
- Krnąbrna, lecz słaba istota, usiłująca z całą zaciekłością przesunąć oporny przedmiot przez zbyt wąskie przejście oto był symbol, w którym pan Polly poznawał udręki własne...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Najpotężniejszy z nich, świetlistobiały wężowy król o tysiącu kapturów i skrzących się czerwonych oczach, rządzi najpiękniejszą częścią N. - złotą krainą Pa-tali. Regiony podziemne określane sąjako miejsca zamieszkania istot upadłych, stąd w opisach N. pojawiają się tak charakterystyczne cechy życia jego mieszkańców, jak lubowanie się w kosztownościach i luksusie, duma, rozwiązłość. Poza sferą najgłębszej części N. rozciąga się sfera piekieł (->piekło, -ťsaptaloka, -ťNaraka), ostatnie piętro kosmosu. (M.S.P.) NARAKA, narakaloka (sanskr. na-raka, narakaloka) - obiegowe określenie -> piekieł w tradycji wedy-zmu, hinduizmu, dżinizmu i buddyz-mu (-> czakrawala). N. w tradycji wedyjskiej i hindu-istycznej: We wczesnych Wedach podziemny świat nie jest wzmiankowany. Dopiero w Athm~wawedzie oraz Kathopaniszadzie pojawia się narakaloka - podziemny świat złych ludzi. Przeciwieństwem N. jest świat wyższy - Swargaloka - umiejscawiany najczęściej pod ziemią w -ťPatali, w najniższych światach (Adhamaloka) nazywany karą za morderstwo, najgłębszą ciemnością. Satapathabrahmana daje opis N. i mówi, że każdy człowiek po śmierci odradza się i jest ważony. Suma złych uczynków bywa powodem zejścia do piekła. Rig-weda, nie widząc miejsca dla piekła, mówi o unicestwieniu grzeszników. W jednym z hymnów Indra i Soma wysyłają czyniących zło do bezdennej ciemności, z której nikt nie może się wydostać. Księga Manu wymienia 21 piekieł, są to m.in.: Ciemna Strona Księżyca, Naraka, Czarna Nić, Przywracające do Życia, Wielka Fala, Gorejące, Ciasnota, Cuchnące Błoto, Żelazne Ciernie, Tęsknota. Rozwój powedyjskich koncepcji piekła pozbawił je grozy "miejsca bez odwrotu". Piekła pełnią raczej funkcję czyśćca. Za to zwiększa się nagromadzenie różnych mąk i obrzydliwości czekających grzesznika. Rzeką Waitarani płynie krew i odchody. Zmarli zjadają nieczystości i włosy, co dla ortodoksyjnego hindusa jest największym upokorzeniem. Aby mogli znieść męki, takie jak głód i pragnienie, gorąco i dotkliwy chłód, bicie, kąsanie, gryzienie, szarpanie, obdzieranie ze skóry, zjadanie swego własnego ciała, grzesznicy są cuceni. Nawet najcięższe męki nie trwająjednak wiecznie, w najgorszym razie do końca kolejnego eonu - jugi. Liczba piekieł jest bardzo różna; jedno, cztery, osiem, najczęściej 21, choć purany wspominają też o milionach piekieł. N. w tradycji dżinijskiej: Choć dżinizm jest religią wystrzegającą się wszelkiej gwałtowności, szanującą życie wszelkich istot, piekło jest według jego wyznawców miejscem wyjąt- 169 @@@kowej mąki. Jak w innych powedyjskich systemach, nie jest ostatecznym kresem, a tylko -> czyśćcem, gdzie grzesznicy muszą odpokutować swoje winy. Oto opis tego miejsca według sutry Kritanga: Grzesznik na końcu swego życia pójdzie do piekła, zanurzy się w morzu ciemności, głową w dół dotrze do miejsca kaź-ni. Uwięzieni w tym miejscu tracą z trwogi zmysły. Smażą się jak węgle w ognisku, wydając przeraźliwe krzyki. Wrzucani do straszliwej rzeki Waitarani, której fale tnąjak ostrze brzytwy, poganiani są dzidami i strzałami z łuku. Niektórzy z wielkimi kamieniami u szyi są topieni w głębinie, inni smażą się w rzece Kadam-bulawaka. To tylko przedsionek piekła Asurja, gdzie nie świeci słońce, a ciemność oświetlają zewsząd ogniska. Na nich grzesznicy smażą się żywcem jak ryby na rożnie. Dalsze męki czekają na nich w miejscu nazywanym Santakszaną, gdzie demony wiążą im ręce i nogi, by rąbać ich toporami i wrzucić do kotła, w którym będą żywcem gotowani we własnej krwi. Jednak nie spalają się na popiół i nie tracą życia, cierpiąc takie męki. Każdy cierpi według miary cierpienia, jakie za życia zadał innym istotom. Najwięksi grzesznicy wrzucani są do gorących odchodów. Jedzą je i od środka są zjadani przez robaki. W wielkim ścisku i gorącu mają głowy przewiercane wiertłami. Obcinają im nosy i uszy, naciągają języki, by dziurawić je pikami. Zbrodniarzy, z nogami i rękami związanymi, tną brzytwami po brzuchach i obdzierają ich żywcem ze skóry