ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

156). Narząd powonienia Narząd powonienia umieszczony jest w błonie śluzowej górnej części jamy nosowej oraz w odpowiadającym jej odcinku przegrody nosa, co razem okreś- lane jest jako okolica węchowa. W niej znajdują się komórki zmyslowo- -nerwowe węchowe z wypustkami w kształcie rzęsek (I neuron czuciowy). Komórki te jednocześnie odbierają bodźce i przewodzą impulsy nerwowe (poró- wnaj s. 181, nerwy czaszkowe I), (ryć. 157). śluz rzęski guzek węchowy mikrokosmki komórka podporowa receptor węchowy komórka podstawowa akson Ryć. 157. Schemat nabłonka węchowego 216 Czucie eksteroceptywne Powierzchnia skóry odbiera czucie dotyku, ucisku, ciepła, zimna, bólu oraz mniej poznane czucie swędzenia i łaskotania. Z wyjątkiem czucia bólu, odbieranego przez nagie zakończenia nerwowe, pozostałe rodzaje czucia skórnego mają bardziej wyspecjalizowane struktury służące do odbierania bodźców. Intensywność wrażenia zmysłowego zależy od czasu narastania siły bodźca (im krótszy czas, tym intensywniejsze wrażenie zmysłowe). Przy wydłużaniu czasu działania bodźca o tej samej sile, w przypadku receptorów skórnych, dochodzi do szybkiej adaptacji na działanie bodźca. Różne rodzaje receptorów występujących na powierzchni skóry są często wzajemnie przemieszane. Podrażanienie dowolnego neuronu znajdującego się na drodze systemu odbiorczego od określonego receptora do końcowego neuronu czuciowego w ko- rze mózgowej wywołuje wrażenie zmysłowe swoiste dla tego receptora (ryć. 158). ciałko blaszkowate (Paciniego) receptory koszyczkowe mieszków włosowych wolne zakończenie włókna nerwowego w nabłonku kolba końcowa (Krausego) fąkotka dotykowa (Merkela) Ryć. 158. Ważniejsze receptory czucia skórnego Czucie dotyku i ucisku Receptorami czucia dotyku są ciałka dotykowe (Meissnera) i łąkotki dotykowe (Merkela), a receptorem czucia ucisku - ciałka blaszkowate (Pa- ciniego). Czucie dotyku powstaje wtedy, gdy czynnik pobudzający styka się z pewnym obszarem powierzchni ciała, a czucie ucisku - gdy czynnik pobu- 217 dzający działa na niego odkształcające. Najbardziej wrażliwe na te rodzaje czucia są wargi, język i opuszki palców, a najmniej czułe - grzbietowe powie- rzchnie kończyn. Czucie dotyku i ucisku znacznie dokładniej określa miejsce działania bodźca niż czucie ciepła i zimna. Czucie ciepła i zimna Za receptory zimna uważa się kolby końcowe (Krausego), a za receptory ciepła - głębiej leżące w skórze - ciałka zmysłowe (Ruffiniego). Receptory zimna reagują na spadek temperatury o 0,004°C na sekundę w przedziale od 10° do 41°C, a receptory ciepła są wrażliwe na wzrost temperatury o 0,001 °C na sekundę w przedziale od 20° do 45°C. U człowieka występuje około 30 tysięcy receptorów ciepła i około 250 tysięcy receptorów zimna. Receptory te odbierają wzrost lub spadek temperatury tylko w przypadku, gdy temperatura otoczenia różni się od temperatury powierzchni skóry. Receptory czucia ciepła mają znacznie gorszą lokalizację niż receptory czucia zimna, a jednocześnie wykazują większą zdolność adaptacji i dlatego ciepło odczuwa się tylko w wyni- ku zmian temperatury w odpowiednim miejscu receptorowym lub w pierwszym momencie po pobudzeniu. Czucie bólu Czucie bólu nie jest tak wyspecjalizowane co do rozmieszczenia receptorów jak czucie dotyku i ucisku, a nawet jak czucie zimna i ciepła. Każde miejsce w skórze pobudzone przez bodźce uszkadzające, skórę powoduje czucie bólu. W miejscu uszkodzonym następuje aktywacja enzymów proteolitycznych, zwa- nych kalikreinami tkankowymi, które katalizują reakcję odszczepienia od białek - kininogenów, aktywnych polipeptydów - kinin. Te depolaryzują nagie zakończenia nerwowe wyzwalając w aferentnych włóknach nerwowych serie impulsów bólowych. Wystąpienie bólu uwarunkowane jest ponadto od- powiednią wrażliwością na tę impulsację ośrodków w rdzeniu kręgowym, rdze- niu przedłużonym, śródmózgowiu, wzgórzu, podwzgórzu i układzie limbicznym. Neurony, które przewodzą impulsację bólową w tych ośrodkach, są wyposażo- ne w receptory (występujące w błonach komórkowych) wiążące się z trans- miterami pobudzającymi lub hamującymi, a także w receptory opioidowe, wiążące się z peptydami opioidowymi. Działanie tych peptydów dotyczy nie tylko synaps, ale również oddziaływają one na całe ośrodki za pośrednictwem płynu mózgowo-rdzeniowego. W przypadku wystąpienia boli przewlekłych za- wartość pepPydów opioidowych w płynie mózgowo-rdzeniowym jest do pew- nego stopnia zmniejszona