ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Występuje w lasach południo-wo-zachodniej części Meksyku. [K.K.] wiewiórka szara (Sciurus ca-rolinensis) - gryzoń z rodziny -•wiewiórkowatych. Podobna do wiewiórki pospolitej, lecz nieco większa: długość głowy i tułowia 23-28 cm, ogona ok. 21 cm; ciężar 510-570 g. Uszy bez pędzelków, zaokrąglone. Futerko szare z żółtawą smugą wzdłuż grzbietu. Zamieszkuje lasy, głównie liściaste. Ciąża trwa 44 dni; rocznie 2 mioty, średnio po 3 młode. Występuje we wschodniej części Kanady i Stanów Zjednoczonych, gdzie jest zwierzęciem łownym. Sprowadzona w 1876 r. na Wyspy Brytyjskie silnie się rozmnożyła i stała się szkodnikiem lasów. Spotkać ją można często w parkach, np. w Londynie. [K.K.] wiewiórka trójbarwna (Callo-scźurus prevosti} - gryzoń z rodziny --wiewiórkowatych. Długość głowy i tułowia ok. 20 cm, ogona tyle samo. Uszy krótkie. Wierzch ciała czarny, spód rudy, na każdym boku biały pas. Występuje na Półwyspie Malajskim, Sumatrze, Borneo i Celebesie. [K.K.] wiewiórka ziemna (Xerus erythropus) - naziemny gatunek z rodziny --wiewiórkowatych. Długość głowy i tułowia 23-30 cm, ogona mniej więcej tyle samo. Owłosienie szczeciniaste, bez włosów puchowych. Wierzch szary lub rudy, spód białawy, po bokach biała smuga. W ogonie włosy u nasady ciemne, na końcach jaśniejsze. Uszy bardzo krótkie, zaledwie wystają z futerka. Zamieszkuje obszary bezleśne, kopie nory. Występuje w Afryce równikowej. [K.K.] wiewiórkowate (Sciuridae) - rodzina -gryzoni, obejmująca 51 rodzajów z ok. 260 gatunkami. Długość głowy i tułowia 7-60 cm; ciężar od 10 g do ok. 7 kg. Należą tu zarówno gatunki nadrzewne, z długimi ogonami i niekiedy błoną lotną między kończynami, jak i zwierzęta żyjące naziemnie, z krótkimi ogonami. Ogon w. jest zwykle puszysty. W tylnej stopie 5 palców, w przedniej 4, palce z mocnymi pazurami. Oczy i uszy duże; w szeregu zębów l lub 2 zęby przedtrzonowe. Większość w. ma dobry wzrok i prowadzi dzienny tryb życia. Żywią się przeważnie pokarmem roślinnym, głównie nasionami, owocami, pączkami drzew, niektóre gatunki naziemne także trawą i ziołami. Często jadają też pokarm zwierzęcy: owady, pisklęta, drobne gady, jaja ptaków. Wiele gatunków gromadzi zapasy pokarmu lub zapada w sen zimowy. W. występują na wszystkich kontynentach prócz Australii, od równika po tundrę. Niektóre z nich są cenionymi zwierzętami futerkowymi. Wiele w. jest szkodnikami upraw rolnych (susły) lub leśnych. Wyróżniamy 2 podrodziny: wiewiór-k i {Sciurinae), do których poza różnymi gatunkami wie- wiewiórolotka 428 wiórek należą m.in. jelarang, pręgowiec, burunduk, susły, świstak, bobak, świszcz, nieś-wiszczuk, oraz polatuchy (Petauristinae), do których należą m.in. polatuchy, taguan i assapan. Polatuchy wyróżniają się obecnością fałdów skórnych między kończynami (co umożliwia im lot ślizgowy) i nocnym trybem życia. Kopalne w. znane są od oli-gocenu. [K.K.] wiewiórolotka (Anomalurus fraseri) - gryzoń z rodziny -•wiewiórolotek. Długość głowy i tułowia 35-40 cm, ogon o połowę krótszy. Grzbiet ciemny, brzuch biały. Między obu parami kończyn ciągnie się po bokach ciała fałd skórny służący do lotu ślizgowego, usztywniony długą chrząstką przymocowaną do łokcia. Również między tylnymi kończynami a ogonem znajduje się błona lotna. Spód końcowej części ogona pokryty twardymi łuskami. Pazury długie i ostre. Zamieszkuje lasy tropikalne, przebywa stale w koronach drzew. Z drzewa na drzewo przemieszcza się lotem ślizgowym. Nocna; żywi się głównie owocami i nasionami. Występuje w Afryce równikowej. [K.K.] wiewiórolotki (Anomalmidae) - rodzina -^gryzoni, obejmująca 4 rodzaje z 12 gatunkami. Są to zwierzęta nadrzewne, wyglądem przypominające nieco wiewiórki; mają błonę lotną umożliwiającą lot ślizgowy. Żyją zwykle parami. Występują w zachodniej i środkowej części Afryki tropikalnej. [K.K.] wigoń CYicugna vicugna), zwany też wikunią - najmniejszy przedstawiciel rodziny ->wielbłądowatych, podobny z wyglądu do gwanako. Długość głowy i tułowia 125- -190 cm, ogona 15-25 cm, wysokość 70-110 cm; ciężar 35-65 kg. Ubarwienie pło-wobrązowe z wierzchu, żółto -białe na piersi i na bokach. Sierść wełnista, miękka, najdłuższa na przedzie i na bokach ciała. Stale rosnące dolne zęby sieczne, pokryte tylko z jednej strony warstwą szkliwa i przypominające budową siekacze gryzoni, są zjawiskiem wyjątkowym wśród parzystokopytnych. Środowiskiem w. są suche, stepowe płaskowyże, wzniesione od 3500 do 5800 m n.p.m. Pokarm składa się prawie wyłącznie z traw. W. żyje w małych stadach złożonych z 5-15 samic, prowadzonych przez jednego samca. Potrafi dobrze biegać, osiągając szybkość do 50 km/ /godz. Napastowana broni się plując na odległość kilku m śliną, zwykle zmieszaną z resztkami pokarmu. Okres godowy przypada najczęściej w marcu. Ciąża trwa ok. 330 dni. W lutym rodzi się l młode, które 15 min. po urodzeniu potrafi stać i chodzić. Okres laktacji trwa do 10 miesięcy. Długość życia 15-20 lat. Pomimo ustawy o ochronie liczba w. stale maleje, gdyż są one przedmiotem polowań ze względu na znakomitą jakość wełny. Rozmieszczenie obejmuje północną część Andów. [L.S.] wikunią -ťwigoń. wilczek krótkouchy (Atelocy-nus microtis) - drapieżnik z rodziny -^psowatych. Długość głowy i tułowia 72-100 cm, ogona 25-35 cm; ciężar ok. 9 kg