ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Zresztą odbiorca poznając tylko opis faktów przy braku oceny, przyjmuje wypowiedź znacznie ostrożniej i jest powściągliwszy w sądach. Przy opisach oceniających wyłania się problem budowania oceny na wypowiedzi będącej kontratypem. Możli- 4 Zaznaczam, iż definicja ta znacznie zwęża zakres publicystyki w stosunku do określenia M. Szulczewskiego, Publicystyka, op. cit. 99 wy jest tu szereg rozwiązań. Oświadczenia składane w wykonywaniu prawnego obowiązku przez urzędników, protokóły, opinie itp. są kontratypem 5. Opublikowanie ich może nie spełniać jednak warunków kontratypu nawet w wypadku prawdziwości zarzutu - brak będzie bowiem uprawnienia dziennikarza do podniesienia zarzutu 6. W takim wypadku sąd, mimo iż opublikowano wypowiedź o charakterze kontratypu, może nie dopuścić nawet do przeprowadzenia dowodu prawdy wobec oczywistegoi braku uprawnienia do podniesienia zarzutu przez autora - oczywiście po uprzednim zbadaniu całokształtu sprawy. Kontratypem są orzeczenia sądów bądź komisji dyscyplinarnych poszczególnych grup zawodowych. W pewnych wypadkach zastrzeżona jest tajność postępowania lub uzależnienie opublikowania od zgody władz przełożonych. W takim wypadku opublikowanie faktów będzie karalne mimo' ich kon-tratypowości, gdyż sąd nie będzie mógł dopuścić dowodu prawdy wobec działania autora, nie w obronie, lecz przeciw interesowi publicznemu. Na przykład podanie do wiadomości szczegółów orzeczenia dyscyplinarnego' Komisji Dyscyplinarnej dla Prokuratorów. Podobnie opublikowanie wypowiedzi kontratypu, jakim jest ostra krytyka ojca w stosunku do postępowania córki w sferze prawnie chronionego życia prywatnego, w wypadku sprawy sądowej nie uchroni dziennikarza od odpowiedzialności, bowiem dowód prawdy co do okoliczności życia prywatnego jest prawnie wykluczony (art. 255 § 2). Omawiam powyższą problematykę przykładowo, aby wykazać, że sam fakt, iż wypowiedź jest kontratypem, nie przesądza automatycznie o zachowaniu tego charakteru po publikacji. Wymaga to dużej rozwagi ze strony piszących, ale nie oznacza wcale osłabienia krytyki społecznej. Rozwinięciem artykułu----Oceniającego. jest .reportaż. Forma ta rozwinęła się w XIX w. z reportażu opisowego, stając się wypowiedzią syntetyzującą i oceniającą. Reportaż jest formą wypowiedzi dziennikarskiej dotyczącej faktów bądź stanów rzeczy, zawierającą w sobie elementy literackie, gdzie opis jest podporządkowany zsubiektywizowanej ocenie, zaś podstawowym materiałem sa_".s.ubiektywne obserwacje autora (w przeciwieństwie do artykułu oceniającego, gdzie przeważają materiały o charakterze obiektywnym). Przy reportażu dochodzą jiowe_foj_-my zagrożenja_czci. Przesądzają o nich literackie elementy reportażu, mające wpływ zarówno1 na metodę zebrania i selekcji materiałów, jak 5 Por. OSN ZO 185/1934 i 80/1947 oraz M. Siewierski, Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 1959, s. 368-369. '' Np. Opinia pedagogiczna o młodym nauczycielu zawierająca uwagi odnośnie do jego braków zawodowych. Opinia sama w sobie jest kontratypem, spełniając zarazem rolę niezbędnej społecznej krytyki, zaś obrona interesu publicznego przejawia się w jej niepublikowaniu. Nauczyciel swe braki może usunąć, zaś ogłoszenie owych fachowych uwag publicznie może oznaczać nieuzasadnioną utratę zaufania społecznego do pełnienia zawodu. 100 ' na ich ostateczną formę. Selekcja materiałów jest zsubiektywizowana, co powoduje niewątpliwą fragmentaryczność zebrania faktów, nierzadko z przewagą niepewnych nawet, ale za to> ciekawych i "barwnych". Taka selekcja materiałów może powodować odpowiedzialność za zniesławienie na zasadach poprzednio omawianych. Literackość formy przesądza o pewnym udziwnieniu oraz ubarwieniu zbyt suchej rzeczywistości, co stwarza jeszcze dodatkowe niebezpieczeństwa. Udziwnianie zachowania bohaterów może być zarzutem konfliktu z przeciętnym zachowaniem. Równocześnie pewne spekulacje psychologiczne mogą przedstawiać bohatera np. jako człowieka o dziwnej psychice czy wręcz maniaka. Forma często przesądza o porównaniach, które mają nieraz dzęki swej "obrazowości" charakter wręcz obrażliwy. Eliminuję tu oczywistą obrazę, jak "łajdak", "zbir", "opryszek" itp., także choć rzadko pojawiające się w reportażach. Felieton jest dalszym rozwinięciem reportażu w kierunku subiekty-wlzaćjl wypowiedzi. O ile w reportażu subiektywnie wyselekcjonowane fakty są podporządkowane ocenie, ale w jakiś sposób ją uwarunkowują i dają pewne uzasadnienie, o tyle w felietonie Jakt jest jedynie pretekstem do wygłoszenia subiektywnej, impresyjnej niekiedy oceny autora. Z punktu widzenia ochrony czci ludzkiej oznacza to względne zwiększenie jej zagróżeńiaTc) ile felietony nie są pisane (zjawisko częste) w for-mie alegorycznej bądź zaszyfrowanęj.. Równocześnie "felieton" należeć moze do innych" grup rodzajowych, np. satyry, jednak moim zdaniem będzie to wtedy satyra w formie felietonowej, nie zaś właściwy felieton. Impresyjność felietonu, przechodzenie z tematu na temat, może stać się przyczyną zniesławień, zwłaszcza przy małym doświadczeniu piszącego. Mogą wystąpić ekscesy krytyki. W naszych warunkach możliwości te są stosunkowo niewielkie wobec starannego zaszyfrowywania nazwisk i stanów faktycznych tam opisanych. Główne niebezpieczeństwo leży w przejaskrawieniach powodujących ekscesy krytyki lub satyry, jeżeli odszyfrowanie osoby opisywanej jest stosunkowo łatwe"(bez;sporne, gdy wymienia się nazwisko). Duże zaszyfrowanie i impresyjność przesądza nieraz o zbyt dużej swobodzie autora, co daje ostrość sformułowań większą niż w innych rodzajach i w znacznie mniejszym stopniu opartą na faktach. Łatwe "rozszyfrowanie" osoby stawia dziennikarza w procesowe trudnej sytuacji