ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Zachodzą też bardzo płynne stosunki między pojęciami: autor, tłumacz, twórca przeróbek czy parafrazator, nie pozwalające na ścisłe, a zarazem skrótowe określenie tych relacji. Szczególnie skomplikowana jest kwestia tytułów. Jak powszechnie wiadomo, w omawianej epoce tylko bardzo niewielką liczbę dzieł znamy z tzw. kanonicznych (tzn. nadanych przez autorów) tytułów. Ogromna większość utworów (przeważnie anonimowych) znana jest pod incipitami, zwyczajowo już traktowanymi jako zastępcze „tytuły" (także w pracach naukowych). Bardzo liczne są też tytuły umowne, tradycyjne (nieraz pochodzące z różnych epok, nadawane przez rozmaitych odkrywców czy wydawców), także pojawiające się w różnych wariantowych wersjach. Takie umowne tytuły zyskały sobie z czasem powszechną popularność i nabrały (nawet w pracach naukowych) charakteru „kanonicznego". Określenie stosunku tych trzech - równolegle występujących - form tytułowych sprawiało przy zapisie indeksowym szczególne trudności. Właściwie należałoby tu dawać wzajemne odsyłacze do wszystkich tych trzech elementów: tytułu, incipitu i tzw. tytułu umownego. Ze względu na wielką objętość indeksu trzeba było z tego poniekąd zrezygnować, przy czym hasłem głównym, do którego odsyłano, jest wersja najpowszechniej znana (może to być więc nieraz zarówno incipit, jak tytuł czy tzw. tytuł umowny). Incipity (w funkcji tytułu) odróżniano zawsze od innych form tytułowych: cudzysłowami i wielokropkiem. Podobne trudności zachodzą w kwestii identyfikacji autorów w tej epoce. Wiele utworów ma autorstwo tzw. przypisywane czy niepewne (i to różnego stopnia). Kwestia, czy dany utwór 819 Indeks osób i utworów należy sytuować pod jego autorem, czy jako hasło samodzielne, jest głównie wynikiem ustaleń Autorki książki, a niekiedy też arbitralną decyzją autora indeksu. We wszystkich wypadkach wątpliwych stosowano odsyłacze. Następną, niezmiernie skomplikowaną w zapisie indeksowym, sprawą jest ustalenie stosunku między utworami obcojęzycznymi (pierwowzorami) a analogicznymi w języku polskim (dochodzi tu zresztą czwarty wariant formy tytułowej - obcy tytuł oryginalny). Nie trzeba chyba wyjaśniać, że przekład współczesny i „przekład" w epoce tak odległej jak średniowiecze to pojęcia niewspółmierne i nieprzystawalne znaczeniowo. Zgodnie wiec z rzeczywistością, właściwościami epoki i intencjami Autorki książki przyjęto ogólnie, że każdy utwór w języku polskim jest utworem oryginalnym (wg kryteriów współczesnych), niezależnie od jakichkolwiek obcych pierwowzorów, i tak go traktowano. W konsekwencji tego i autor utworu (tłumacz, parafrazator itp.) jest twórcą dzieła oryginalnego (samoistnego). Stosowane często określenia: przekład, przeróbka, parafraza są w indeksie tylko skrótowymi umownymi sygnałami. Tytuły oryginałów utworów obcych (zazwyczaj łacińskie) dawano w indeksie zawsze na pierwszym miejscu (w nawiasach zaś tłumaczenia polskie). Wyjątek stanowią apokryfy i utwory apokryficzne Starego i Nowego Testamentu, których często i języka, i ustalonej wersji nauka nie potrafiła dotąd definitywnie ustalić (stwierdzenia i sugestie naukowe są tu nieraz rozbieżne, niepewne lub sprzeczne). Te tytuły podawano tylko po polsku, z zaznaczeniem: apokryf Starego lub Nowego Testamentu. Pewną też grupę utworów (w różnych językach), których tytułu nie udało się odnaleźć, podano w postaci opisowej. Utwory autorskie podawano pod nazwiskiem (imieniem) autora, zwykle w porządku alfabetycznym. Wyjątek stanowią te utwory, przy których Autorka książki omawia szczegółowo i obszernie również ich poszczególne wewnętrzne elementy (np. księgi, części, rozdziały itp.). Wówczas podaje się je zgodnie z następstwem kompozycyjnym dzieła, zwykle z zaznaczeniem: zawartość utworu. Istnieje pewna grupa haseł tzw. zbiorczych, np. Biblia (z poszczególnymi księgami), modlitwy codzienne, Msza święta (i jej części), a także kilka haseł typu gatunkowego. W tym wypadku (ze względu na objętość indeksu) nie podawano już osobno poszczególnych utworów, lokując je tylko w haśle zbioru. Zachodzi też pewna trudność (jako następstwo charakteru omawianej epoki) w podawaniu „mian" osób znanych tylko z imienia, ewentualnie z przydomka, przezwiska, pełnionej godności itp. Osoby jednoimienne (o takim samym imieniu, a jest ich tu nieraz b. dużo) starano się identyfikować stosując tzw. kwalifikatory, nieraz rozbudowane, oparte na ustaleniach tekstu autorskiego. Osoby znane tylko z imienia i miejscowości (urodzenia, pobytu itp., np. Biernat z Lublina) sytuowano zawsze pod imieniem, nie zaś pod ową miejscowością. Porządek osób o jednakowym imieniu jest następujący: jednoimienni władcy (panujący) danego kraju (chronologicznie wg następstwa panowania), dalej członkowie rodzin monarszych, ale niepanujący, dalej papieże (wg chronologii pontyfikatu), następnie wszyscy inni z odpowiednimi kwalifikatorami. Zgodnie z sugestiami Autorki książki do osób włączono też postaci wymienione w Biblii, abstrahując zupełnie od kwestii ich historyczności czy fikcyjności. Dodać trzeba na koniec, że przy zapisie tytułów utworów polskich i łacińskich trzymano się ściśle ortografii i grafii formy przyjętej w tekście przez Autorkę książki. Wyróżnienia. Tłustym drukiem wyróżniono strony, na których znajdują się obszerne omówienia i analizy poświęcone autorom polskim omawianej epoki (tzn. zaliczanym do literatury polskiej) oraz ich utworom. Dotyczy to także niektórych szczegółowo omawianych wewnętrznych części danego dzieła (np. Kronika Galia Anonima, Kronika polska Wincentego Kadłubka itp.). 820 Hasła zbiorowe typu gatunkowego wyróżniono tłustym drukiem antykwą (pismem prostym). Indeks osób i utworów Aaron, brat Mojżesza, arcykapłan izraelski (bibl.) 179 Abgarowicz Kazimierz 56, 57,60, 61, 80, 84,85, 88,130, 132,150,169,191, 796, 798, 799, 802 Abelard Pierre (Petrus Abelardus) 24, 217 Abraham, patriarcha izraelski (bibl.) 585, 587, 720 Abraham Władysław 792 Abramowicz Zofia 144 Abramowska (-Kułtuniakowa) Janina 804 Achard, fr. cysters z Clairvaux 99, 100 „Ach, królu wieliki nasz...", incip. wierszowanej legendy o św. Aleksym (zapis tytułu z ok. r. 1454 Vita Sancti Allexy rikmice) zob. tzw. Legenda o św. Aleksym „Ach, milość, coś mi uczynila...", incip. anonim, wiersza miłosnego 565 „Ach, mily Boże, toć boli...", incip. anonim, czterowiersza miłosnego 565 „Ach! Mój smętku, ma żałości..." (inc.) zob. Skarga umierającego (pieśń) „Ach przyesslavna matko boży...", anonim, pieśń czeska, część, podstawa poi. pieśni „Nas wszech nadziejo przemila..." (zob.) 378 Acta Martyrum (Akta Męczenników) 475 Acta Pilati zob. Gęsta Pilati, zob. też tzw

Copyright © 2009 MY Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, Ĺźe są dla siebie stworzeni! . All Rights Reserved.

XHTML CSS valid. Designed by FlashMint - flash web templates provider.