�piewaj� coraz pogodniej, prawda? - Tak - mrukn�� Roland, chocia� my�l o tych czarnych robaczkach usadowionych na ca�ych plecach, na jego �ywym ciele, wci�� budzi�a...

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

- Winien ci jestem podzi�kowanie i sk�adam je ochoczo. Je�li mog� cokolwiek dla ciebie zrobi�... - Powiedz mi, jak si� nazywasz. To w�a�nie. - Jestem Roland z Gilead. Rewolwerowiec. Mia�em bro�, siostro Jenno. Widzia�a� j�? - Nie widzia�am �adnej broni palnej - powiedzia�a i odwr�ci�a wzrok. Jej policzki zn�w okry�y si� rumie�cem. Mog�a by� doskona�� i praw� piel�gniark�, jednak k�ama� nie potrafi�a. To go ucieszy�o. O bieg�ych �garzy zawsze �atwo, o ludzi uczciwych wprost przeciwnie. Darujmy sobie na razie t� nie�cis�o��, powiedzia� w duchu. To chyba ze strachu. - Jenno! - dobieg�o z cienia na drugim ko�cu szpitala, a rewolwerowcowi zda�o si�, �e to bardzo daleko. Siostra Jenna podskoczy�a, jakby przy�apano j� na czym� niestosownym. - Wychod�! Do�� si� ju� nagada�a�. Na ca�y pluton by starczy�o. Daj mu spa�! - Tak jest! - odkrzykn�a i spojrza�a na Rolanda. - Nie zdrad� mnie, �e pokaza�am ci doktor�w. - S�owo, b�d� milcza�, Jenno. Zawaha�a si�, zagryz�a warg� i nagle zsun�a kornet. Z cichym g�osem dzwoneczk�w zatrzyma� si� jej na szyi. Uwolnione w�osy opad�y mi�ym cieniem na policzki. - Jestem pi�kna? Jestem? Powiedz prawd�, Rolandzie z Gilead, nie oszukuj mnie. Takie oszustwo nie starcza na d�u�ej ni� �wieca. - Jeste� pi�kna jak letnia noc. Jednak to wyraz twarzy Rolanda musia� uradowa� j� najbardziej, bo spojrza�a na niego i u�miechn�a si� promiennie. Na�o�y�a ponownie kornet i upchn�a pod nim lu�ne kosmyki. - Wygl�dam ju� obyczajnie? - spyta�a. - Obyczajnie, jak trza - odpar�, unosz�c ostro�nie r�k� i wskazuj�c na jej czo�o. - Jeszcze tylko jeden kosmyk... tutaj. - Zawsze mi si� po czarciemu wymyka. - Skrzywi�a si� komicznie i zrobi�a z nim porz�dek. Rewolwerowiec nade wszystko pragn��by poca�owa� te rumiane policzki... a do kompletu mo�e i r�ane usteczka. - Teraz ju� wszystko w porz�dku - powiedzia�. - Jenno! - rozleg�o si� mocno ju� niecierpliwe wo�anie. - Medytacje! - Ju� id�! - odezwa�a si� dziewczyna i zebra�a suknie, by ruszy� truchtem. Odwr�ci�a si� jednak i spojrza�a powa�nie na Rolanda. - Jeszcze jedno - szepn�a prawie i rozejrza�a si� szybko. - Ten z�oty medalion, kt�ry nosisz... nosisz go, bo jest tw�j. Rozumiesz, Jamesie? - Tak. - Roland przekr�ci� nieco g�ow�, �eby spojrze� na �pi�cego ch�opca. - A to jest m�j brat. - Gdyby pytali, to tak. Je�li powiesz co innego, Jenna wpadnie w tarapaty. Nie spyta�, jak powa�ne mog� by� te k�opoty, ona za� odp�yn�a mi�dzy rz�dami pustych ��ek, podtrzymuj�c jedn� r�k� sukni�. Rumieniec znikn�� z jej poszarza�ych policzk�w. Roland przypomnia� sobie chciwe spojrzenia pozosta�ych si�str, gdy otoczy�y go ciasnym wianuszkiem... i to, jak falowa�y im twarze. Sze�� kobiet. Pi�� starych i jedna m�oda. Doktorzy, kt�rzy �piewaj� i odmaszerowuj� zwart� formacj� po pod�odze przep�oszeni dzwonieniem dzwonk�w. I ta niesamowita sala szpitalna na jakie� sto miejsc. Sala z jedwabnym dachem i takimi� �cianami... ...i tylko trzema zaj�tymi ��kami. Roland nie pojmowa�, dlaczego Jenna wyj�a mu medalion umarlaka z kieszeni i zawiesi�a na szyi, kojarzy� jednak, �e gdyby sprawa si� wyda�a, siostrzyczki z Elurii mog�yby j� zabi�. Zamkn�� oczy, a �agodne �piewy owadzich doktor�w zn�w uko�ysa�y go do snu. IV. Miska zupy. Ch�opiec na s�siednim ��ku. Nocna zmiana. �ni�o mu si�, �e bardzo wielki �uk - pewnie doktor - lata� mu doko�a g�owy i uderza� nieustannie w nos, co by�o nie tyle bolesne, ile irytuj�ce. Roland odgania� go nieustannie, lecz brakowa�o mu normalnej zwinno�ci i wci�� chybia�. Za ka�dym razem �uk chichota�. To dlatego, �e zachorowa�em, pomy�la�. Nie, to nie choroba, tylko zasadzka. Powalili go zdegenerowani mutanci, a uratowa�y siostrzyczki z Elurii. Roland ujrza� nagle ludzki cie� wyrastaj�cy z mroku za przewr�conym wozem. Us�ysza� chrapliwe, chciwe i mro��ce krew w �y�ach "Buu!" Obudzi� si� nagle i szarpn�� w uprz�y, a� pasy j�kn�y, a stoj�ca obok kobieta, kt�ra chichota�a i stuka�a si� po nosie drewnian� �y�k�, odsun�a si� tak gwa�townie, �e upu�ci�a trzyman� w drugiej r�ce misk�. Roland b�yskawicznie wyci�gn�� d�onie. Refleks mia� nie gorszy ni� zwykle - frustruj�ce go nieudolne pr�by pochwycenia �uczka to by� tylko sen. Z�apa� misk�, nim zd��y�o si� wyla� wi�cej ni� kilka kropel. Kobieta - siostra Coquina - spojrza�a na niego okr�g�ymi oczami. Ca�e plecy zabola�y go od gwa�townego poruszenia, ale z pewno�ci� nie by� to b�l tak ostry jak wcze�niej, nie poczu� te�, by co� rusza�o mu si� na sk�rze. Mo�e "doktorzy" tylko spali, najpewniej jednak ju� sobie poszli. Wyci�gn�� r�k� po �y�k�, kt�r� Coquina musia�a go chyba dra�ni� (jako� nie by� zdumiony faktem, �e jedna z si�str dokucza choremu i �pi�cemu; co innego, gdyby by�a to Jenna), ta za� poda�a j� mu, wci�� ogromnie zdumiona. - Ale� ty jeste� szybki! - powiedzia�a. - To jak sztuczka magika! A ty dopiero si� rozbudzasz! - I lepiej to sobie zapami�taj, sai - oznajmi�, po czym spr�bowa� zupy. P�ywa�y w niej drobne kawa�eczki kurzego mi�sa. W innych okoliczno�ciach uzna�by, �e jest nazbyt wodnista, teraz jednak smakowa�a jak ambrozja. Zacz�� je�� apczywie. - Co chcesz przez to powiedzie�? - spyta�a. Przez pomara�czowor�owe p�aty materii s�czy�o si� s�abe �wiat�o zachodz�cego s�o�ca. W tak nik�ym blasku Coquina wydawa�a si� nawet m�oda i �adna... ale to by� tylko poz�r. Roland by� pewien, �e patrzy na czarodziejski rodzaj makija�u