- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Każda z tych istot znajduje się w centrum pewnej sfery aktywności, której średnica zmienia się wedle woli wiecznego geometry: umie on, nie zmieniając natury woli,...
- Jeśli więc uznamy słuszność tych dwóch rozróżnień, to czy muzyka jest zachowaniem symbolicznym? Susanne Langer utrzymuje, że muzyka i jest, i nie jest symboliczna, jednakże...
- Drugie pytanie dotyczy tylko tych respondentów, którzy w odpowiedni sposób odpowiedzieli na pytanie filtrujące...
- Było to jedno z tych mieszkań, z których rozpościera się rozległy widok w dwóch kierunkach - albo na wieczorny naszyjnik alei Marinę Drive albo też aż do Scandal Point i na morze...
- Bogu-Słońcu składano liczne ofiary, jednak w przeciwieństwie do krwawej religii Azteków, obrzędy religijne Inków nie pochłonęły nawet niewielkiej części tych istnień...
- Profesor bał się wszystkich młodych mężczyzn twardych, ponurych Niemców mających za sobą lata wojny i klęski ale jeszcze bardziej tych młodych, pijanych Amerykanów,...
- Janus stroiB |arty! Nawet po tych strasznych wiadomo[ciach z gazety siedziaB sobie, popijaB czekolad i |artowaB! Dzieci, nawet Piera, zupeBnie zamurowaBo
- Z powodu starć obu tych wojowniczych ludów niejeden rozbitek czy nawet cały pokonany oddział chroni się w góry, gdzie musi walczyć na śmierć i życie z potęgami, których...
- Koszule, buty, płyty, marynarki, zegarki, wszelkie przedmioty realne odpadały z tych samych powodów: byłoby mi w nich niewygodnie i byłaby to jedynie zmiana postaci...
- Śpiewają coraz pogodniej, prawda? - Tak - mruknął Roland, chociaż myśl o tych czarnych robaczkach usadowionych na całych plecach, na jego żywym ciele, wciąż budziła...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Rybak pod wpływem rusałki traci poczucie rzeczywistości - świat realny miesza z fantastycznym. Najbardziej romantyczną cechą w balladzie jest przekonanie o ingerencji świata nadprzyrodzonego w życie na ziemi, wiara w możliwość kon- taktu z nim w szczególnych okolicznościach. Rybka-rusałka wymierza karę ry- bakowi, który "pełen chytrości i zdrady" "nad rybek pastwił się zgonem". Przyroda żyje i wymierza sprawiedliwość. "Pieśń Mignon" Wiersz jest lirycznym wyznaniem sprzecznych uczuć: tęsknoty za ukochaną ("moja miła") i oczarowania pięknem krajobrazu. Podmiot liryczny pyta uko- chaną, czy zna ten uroczy kraj: "Gdzie cytryna dojrzewa, Pomarańcz blask Majowe złoci drzewa?", gdzie bluszcz otacza ruiny, gdzie rosną cyprysy, a szczyty sięgają chmur. Kraj tak piękny mógłby być rajem, "Gdybyś ty ze mną była!". Ale jej nie ma, była, ale odeszła, a wraz z nią zniknęło szczęście. Zda- nia pytające i wykrzyknikowe podkreślają nastrój i napięcie uczuciowe wier- sza. W licznych pięknych metaforach, np. "pomarańcz blask majowe złoci drzewa", "cyprys cicho stoi", "płomieniem wrą opoki", poeta opisuje urodę krajobrazu i przez kontrast pogłębia uczucie tęsknoty. GEORGE GORDON BYRON INFORMACJE O AUTORZE George Gordon Byron urodził się 22 stycznia 1788 roku. Jego ojciec, John, był kapitanem gwardii, z jego drugiego małżeństwa z Katarzyną Gordon uro- dził się G. G. Byron. W wieku jedenastu lat George otrzymał tytuł lorda i spadek po zmarłym stryju. W trakcie nauki w szkole w Harrow (4 lata) i dwóch lat studiów na uniwersytecie w Cambridge czytał ogromne ilości lek- tur, prowadził nieuporządkowane, pełne flirtów życie. Po zakończeniu eduka- cji bywał często w Londynie, pochłaniały go zabawy, teatr, romanse, sporty. W 1807 roku opublikował tomik wierszy pt. "Godziny próżnowania", będący wspomnieniami ze szkoły. W 1809 r. rozpoczął Byron wraz z przyjaciółmi podróż przez Europę na Wschód. Eskapada ta trwała dwa lata i prowadziła przez Lizbonę, Sewillę, Kadyks, Gibraltar, Maltę, Albanię aż do Grecji. Po powrocie do Anglii za- siadał w Izbie Lordów. W 1815 roku poślubił Annę Izabellę Milbenke. Nie by- ła to wielka miłość i zaraz po urodzeniu córki, Augusty Ady, lady Byron opuściła męża i doprowadziła do separacji. Opinia publiczna była niechętna Byronowi i wobec zaistniałej sytuacji musiał on w 1816 roku opuścić Anglię; udał się do Szwajcarii. Następnie przeniósł się do Włoch, gdzie poznał swą ostatnią wielką miłość, hrabinę Guiccioli. Na wieść o wybuchu powstania Greków przeciw Turkom, Byron opuścił Italię i udał się do Grecji. Zmarł w twierdzy Missolungi, 19 kwietnia 1824 roku. Do najważniejszych utworów Byrona należą: "Godziny próżnowania" (1807), "Wędrówki Childe Harolda" (1812), "Giaur", "Narzeczona z Abydos" (1813), "Korsarz", "Oblężenie Koryntu" (1814), "Więzień Chilonu" (1816), "Don Juan" (1817). "Giaur" INFORMACJE O UTWORZE "Giaur" po raz pierwszy został wydany w czerwcu 1813 roku. Do końca roku 1813 ukazało się dziewięć wydań, w których Byron wciąż nanosił poprawki. Po ukazaniu się drukiem "Giaura" podejrzewano, że Byron sam był kochankiem ta- jemniczej Leili. Dlatego też autor napisał Przedmowę, w której wyjaśnił, że opisane zdarzenia "odnieść należy do owych czasów, kiedy Wyspy Jońskie ule- gały panowaniu Rzeczypospolitej Weneckiej", czyli przed rokiem 1797. Pomimo tych wyjaśnień Giaura nadal utożsamiano z G. G. Byronem. Dlaczego? Byron był w swej epoce kimś w rodzaju idola, tak widziała go młodzież. Naśladowano jego zachowanie, ubierano się, czesano jak Byron. Był uosobieniem romantyka. Sam troszczył się o swój image i dążył do upoetyzo- wania swego życia. Był podobny do swoich bohaterów i oni byli podobni do niego. Pod wpływem Byrona tworzyli nasi romantycy, zachwycali się nim, tłumaczy- li jego dzieła. Mickiewicz przełożył właśnie "Giaura", Edward Odyniec (przyjaciel Mickiewicza) "Korsarza". Co było źródłem tego powodzenia? Przede wszystkim: - postawa buntu i krytycyzmu wobec świata, - kreacja bohatera (często naśladowana), - gatunek literacki chętnie uprawiany przez innych pisarzy. POSTAWA BUNTU I KRYTYCYZMU WOBEC ŚWIATA Już pierwsze części poematu poświęcone Grecji zawierają niezgodę na rze- czywistość. Greckie wyspy są piękne. Opisując je, stosuje poeta wiele per- sonifikacji (uosobień), by podkreślić urodę krajobrazu: "morza cichego ob- licze", "fale jak uśmiechu dołki", róża to "sułtanka słowików", a słowiki to "kochankowie leśni". Z urokiem natury kontrastują źli ludzie, najeźdźcy, którzy zniewolili Grecję. Ten stan obrazuje rozbudowane porównanie Grecji do pięknej twarzy tuż po zgonie - oblicze jeszcze zachowało urodę, ale już nie ma w nim życia. Dlatego odwołuje się poeta do heroicznej historii Gre- cji, przywołuje dawnych bohaterów i wzywa do walki o wolność. W genialnym przekładzie Mickiewicza brzmią słowa te niezwykle dramatycznie, są gorącym apelem o nieprzerwaną walkę, która ostatecznie musi przynieść zwycięstwo: "Walka o wolność, gdy się raz zaczyna, Z ojca krwią spada dziedzictwem na syna. (...) Dosyć jest wiedzieć, że nikt nie zagrzebie Ducha swobody - chyba on sam siebie - Bo własne tylko upodlenie ducha nagina wolnych szyję do łańcucha". BOHATER Buntownikiem jest też główny bohater. Jest to niezwykle tajemnicza po- stać. Nie wiemy, po co przybył do Grecji, jak się nazywa, jego dzieje pełne są luk. Ma szlachetne rysy twarzy, czarne włosy, oczy pełne wyrazu. Namięt- nie przeżywa wszystkie uczucia. Wartością najwyższą jest dla niego miłość, dla której potrafi zatracić samego siebie, stać się człowiekiem obłąkanym. Śmierć ukochanej czyni go zdolnym do zbrodni. By zemścić się na mordercy, zrywa z wszelkimi zasadami moralnymi. W imię uczucia zburzył istniejący po- rządek, wtargnął do domu Hassana i zabrał mu Leilę, pogwałcił panujące oby- czaje. Nie jest to jednak pospolity zbrodniarz. Jest to postać nieprzecięt- na, tragicznie wewnętrznie rozdarta. Nie umie pogodzić się ze światem, świat go odrzuca, jest więc samotny. W samotności przeżywa swe cierpienia, bo nie jest pozbawiony sumienia, jest wrażliwy, świadomie przekracza zasady moralne, dlatego cierpi. Po stracie ukochanej czuje się niezdolny do życia, jest wypalony, pusty. Pragnie tylko spokoju śmierci