ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

3. Zabawa w butelkę. Materiały: butelka. Cel: dostarczenie sobie na wzajem informacji wspierających, poznanie, co o sobie myślą uczestnicy. Przebieg: osoba puszczająca w ruch butelkę wymienia jedną dobrą cechę osoby wskazanej przez butelkę. 4. Zagarnianie do kręgu. < Cel: integracja grupy. Odpowiedź na pytanie: jaki jest stopień zintegrowania grupy? Program interwencyjny dla klasy szkolnej 77 Przebieg: uczestnicy rozproszeni po sali z rozpostartymi rękoma zagarniają osoby do środka kręgu. 5. Kwiatek. Materiały: kredki, farby, flamastry, wycięte kwiatki — płatki i środki kwiatków. Cel: poznanie cech i upodobań wspólnych dla wszystkich oraz różniących uczestników („tacy sami, a jednak inni"). Przebieg: klasa dzieli się na cztery zespoły. Każdy zespół w pierwszej fazie pracuje osobno. Jego zadaniem jest zapisanie na płatkach narysowanego kwiatka cech i upodobań różniących członków zespołu, a na środku kwiatka cech wspólnych. W drugiej fazie ćwiczenia grupa ustala, które cechy i upodobania są wspólne dla wszystkich zespołów, a które je różnią. 6. Malowanie nastroju. Materiały: kredki, flamastry, plastelina, farby, kartony. Cel: dokonanie wglądu w siebie, wyrażenie za pomocą formy plastycznej siebie i swojego nastroju, zebranie informacji o wnętrzu dziecka. Przebieg: każdy z uczestników maluje swój nastrój za pomocą dowolnej techniki. Następnie omawia swój rysunek na forum grupy, jeśli wyraża na to chęć. , , • 7. Drzewko. Materiały: test — drzewko, na którym siedzą w jego różnych miejscach, w różnym układzie osoby. Cel: zastanowienie się nad sobą i swoim miejscem w świecie, dostarczenie diagnozującym informacji, jak uczestnicy zajęć widzą siebie i swoje miejsce w świecie. Przebieg: Każda z osób na swoim drzewku podpisuje swoim imieniem miejsce, na którym siedzi. 8. Pytania socjometryczne. • Materiały: kartki z pytaniami socjometrycznymi, długopisy. Cel: poznanie przez diagnozujących miejsca każdego ucznia w grupie klasowej. Przebieg: każdy z uczestników udziela odpowiedzi na pytania: „Z kim chciałbyś siedzieć w ławce?", „Kogo zabrałbyś na bezludną wyspę?". Część kończąca zajęcia 1. Zabawa w:+,-, 0. Materiały: sznurek, kartki ze znakami +, -, 0. Cel: zebranie informacji zwrotnych dotyczących stopnia atrakcyjności zajęć, potrzeby uczestniczenia w tego typu spotkaniach. Przebieg: na postawione przez prowadzącą pytanie, uczniowie odpowiadają ustawiając się w rządku z kartką z napisem: +, - lub 0. 2. Przekazywanie prądu. Cel: zakończenie zajęć w poczuciu wspólnoty grupowej, w miłej atmosferze. . • • ' -.•..,..-.,• -.- .••'.. /;• .-•.;', ' ,,. ••':• -.... • '- 78 Gabriela Sawicka-Kalinowska, Teresa Worobiej Realizacja zajęć diagnostycznych Zajęcia diagnostyczne przeprowadzono w wolną sobotę. O charakterze tych zajęć wychowawczyni poinformowała zarówno młodzież jak i jej rodziców. Udział w ćwiczeniach był dobrowolny, a kontrakt uzgodniony i zawarty wcześniej. Uczniowie zaakceptowali fakt, że oprócz wychowawcy pojawi się nowa osoba, która będzie współprowadziła gry i zabawy. Spotkanie trwało cztery godziny i miało miejsce w szkole, w pracowni teatralnej. Wzięło w nim udział dwadzieścia osób, w tym równa liczba dziewcząt i chłopców. W części wstępnej zajęć diagnostycznych ustaliłyśmy z grupą zasadę, że między dziećmi obowiązuje zwracanie się do siebie po imieniu, a do prowadzących np. pani Teresko, pani Gabrysiu. Następnie poświęciliśmy czas na przedstawienie się sobie w scenariuszu według przyjętego wzoru. Zaproponowane w tej formie ćwiczenie pozwoliło na świadomą, krótką autoprezentację, zwerbalizowanie przez każdego uczestnika swoich upodobań, zaistnienie przez użycie zaimka „ja"; zauważenie, że każdy istnieje jako osoba. Podczas realizacji trzech kolejnych zabaw z imionami wprowadzono pewne modyfikacje. Autorem jednej z nich był uczestnik grupy.i — co jest bardzo istotne — było to dziecko pozostające dotychczas w strukturze klasy na jej obrzeżach. W zabawie w imiona z piłeczką wprowadził on zmianę polegającą na tym, że ten, kto otrzymał piłeczkę, powtarzał po kolei imiona wszystkich osób, które już rzucały. Ta innowacja pozwoliła zarówno chłopcu, który ją wprowadził, jak też innym uczestnikom poczuć się współodpowiedzialnymi za to, co się tu i teraz dzieje. Dała większą satysfakcję i podwyższyła poziom energii w grupie. W zabawie: „Powiedz moje imię" zrezygnowałyśmy z koca. Uczestnicy stawali tyłem do siebie i na klaśnięcie odwracali się ku sobie. Wniosło to nowe uwarunkowania (nie można przed sygnałem obracać się, rozglądać na boki), jednocześnie pozwoliło na wzrost zaufania w grupie, gdyż potrzeba dobrej zabawy zniwelowała ewentualną chęć korzystania z nieuczciwych sposobów przeciągania przeciwników na swoją stronę. Podtrzymało to dobry nastrój i życzliwość w grupie. Ćwiczenie: „Zaproszenie na puste miejsce" pozwoliło zdiagnozować, kto, jako najczęściej zapraszany, jest w klasie najbardziej lubiany. Kiedy wszyscy uczestnicy zmienili już swoje miejsca, wprowadziłyśmy modyfikację zabawy. Zaproponowałyśmy, by każdy wziął leżącą przed nim kartkę, wypisaną przez osobę, która zajmowała to miejsce przy przedstawianiu się. Następnie aby sprawdził, czy są tam jakieś cechy wspólne z jego cechami. Prawie wszyscy znaleźli wypowiedzi, z którymi się identyfikowali. Pozwoliło to na wyciągnięcie wniosku, iż są cechy łączące różne osoby oraz cechy właściwe tylko jednostkom. Był to dobry punkt wyjścia do innego ćwiczenia, nazwanego umownie „Kwiatek", którego celem było doświadczanie poczucia wspólnoty przy jednoczesnym docenianiu cech indywidualnych. Elementem łączącym część wstępną z częścią diagnostyczną była zabawa utrwalająca reguły grupowe. Program interwencyjny dla klasy szkolnej 79 W części diagnostycznej przeprowadzono osiem ćwiczeń. W pierwszym: „Zgadnij kto to?" grupa miała okazję uświadomić sobie, jak głęboka jest znajomość wzajemnych zainteresowań, upodobań, charakterów. Osoby odgadujące wykazały się dużą umiejętnością formułowania pytań, zaś odpowiadający — trafnymi i wyczerpującymi odpowiedziami. Zaowocowało to nowymi elementami, pogłębiającymi wnikliwość diagnozy. Na przykład okazało się, że Kasia nie ma przyjaciół — co zostało wyraźnie zwerbalizowane przez klasę. Ten epizod zwrócił uwagę prowadzących na dziewczynkę, którą postrzegano dotychczas jako osobę pozostającą zawsze w centrum zainteresowania swoich kolegów i koleżanek. Jej żywiołowość, ogromne poczucie humoru można by teraz interpretować jako świadomą walkę z samotnością i tęsknotą za prawdziwą przyjaźnią. Uczucie przykrości, jakie wyraźnie odmalowało się na twarzy Kasi, zauważyły koleżanki, które świadomie zadbały o poprawę nastroju dziewczynki. „Jakim kwiatem jestem?" — to następne ćwiczenie wnoszące sporo nowych informacji

Copyright © 2009 MY Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, Ĺźe są dla siebie stworzeni! . All Rights Reserved.

XHTML CSS valid. Designed by FlashMint - flash web templates provider.