ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Sergiusz Zubatow urodził się w AAoskwie w 1883 lub 1864 r. Pracował na poczcie, w latach osiemdziesii tych XIX w. znalazł się w kółku moskie- wskich narodowolców. Nie wiemy doWadnie, kiedy zaczął współpracować z 60 A.S irie owicz, Zapiski żandarma,. s.119. 61 A.Gserasimow, Tsarisme et tsrronsme, s,90-91 62 Na tsmat Zubatowa wydano wiele prac, np A.Morsko , Zubatowszczina; J.Schnei- c^srman, Serg^i Zubatov. W jezyku polskim: rozdział w pracy , .Sazylowa, Poiityka wewn - t:ř,zna caratu, s.223-252. policją, być może już w latach 1883-1884, a może dopiero w 1885 r. Kiedy jego organizacja wykryła to, Zubato v zaczął zawodowo pracować w policji i od najniżczych funkcji doszedł w 1889 r. do stanowiska zastępcy naczelnika moskiewskiej Ochrany, a od 1895 r. - naczeinih,a. Był to chyba jedyny przy p3dek powierzenia takiego stanowi ka cywilowi, a nie oficerowi żandar- merii . Zubatowa charakteryzuje się jako ezłowieka o niepospolitej pamięci i talentach orgareizacyjnych - obserwacja jego działalności poiwierdza te opi- sy. Mimo braku wykształcenia (nigdy rćie ukończył gimnazj: ,řn) miał rozległą wiedzę. Jako zwolennik nowoczesnych technik policyjnycó , zorJanizo r,rał archiwum podejrzanych zaopatrzone w ich fotografie. Dzięki niemu agen- tów uczono nie tylko podstawowych umiejętraości policyjnych, ale również zasad konspiracji, szczegółowo zapoznawano ich z ruchem opozycyjnym, z doktrynami nielegalnych partii. Zubatow zorganizował również izw. lotny oddział filerów (agentów-obserwaterró ), gotowy do działania w każdym nie- mał zakątku Pcsji , a w razie potrzeby t ;! e za granicą. Oddziałem tym kierował Eustracjusz Miednikow, jego bliski współpracownik. Zubatow naj- chętniej otacza,ł się policiantami gotawymi wypełniać wszeikie jego polece- nia; nawet te, kfóre mijały się z prawem, i rr iał łatwoś w wyszukiwaniu takich ludzi. Swe umiejętności najlepiej wykorzystywał przy rekrutacji tajnych współpracowników. Podczas przesłuchań are: ztowanych rewoiucjonistów przedstawiał im propozycje pracy dla Ochrany. Starał się werbować osoby samotne, bez zobowiązań rodzinnych. Był przy tym bardzo cierpliwy, m,in. nie zniechęcał się początkowymi odmowami i nieA iedy wielokrotnie ponawiał propozycje. Poziom rozmowy i argumentacji dsstosowywał do r~iożliwości i zapatrywań przesłuchiwanego, np. wobec socjalistów wykazywał się znajo- mością marksizmu. Fąobotnikom wpajał przekonania o generalnie pozytyw- nym nastawieniu caratu do sprawy robotniczej i zachęcał ich do działarria legalnego. Z czasem jego poglądy na temat ruchu robotniczego zrodziły inicjatywę utworzenia prorządowych związków zawodowych, sterowanych przez policję. Szczyt wptywów Zubatowa na pracę Ochrany przypada na okres 1900-1902, w tym też czasie jego rola polityczna wykroczyła poza sprawy czysto poAicyjne. W latach 1902-i 904 ministrem spraw wewnętrznych był Plehwe, który zabrał Zubatowa wraz z jego pomocnikiem Miednikowem i całym lotnym oddziałem z Moskwy do Petersburga. Zubatow został urzęd- nikiem do specjalnych poruczeń w Depo, a następnie kierownikiem Wydzia- łu pecjalnego (t7sobogo Otdiela). Wtedy to zaczął realizować swe plany oddzielenia mas robotniczych od rewolucyjnej inteligencji poprzez patror c - wanie legaln2mu ruchowi zawodowernu. 63 J.Sch ei rm n, S rgef Zc batoV, s.39-54. 7 We wrześniu 1903 r. Zubatow został zwolniony ze służby. Oficjalnie było to spowodowane przejęciem jego listów adresowanych do agenta z Odessy Szajewicza przez kręgi rewolucyjne. Krążyła też inna wersja na temat przyczyn dymisji: Zubatow miał wdać się w rozgrywki między Ple- hwem a Sergiuszem Witte, ministrem finansów i zarazem przewodniczącym Komitetu Ministrów w tatach 1903-1905. W 1903 r. Witte był jednym z najbardziej wptywowych polityków i usiłował przesunąć środek ciężkości decyzji oraz wplywów politycznych z MSW na ministerstwo finansów . Hi- storycy ruchu rewolucyjnego skłonni są upatrywać przyczynę u adku Zuba- towa w wybuchu strajku w Odessie na początku maja 1903 r . Strajk był proklamowany przez jeden ze związków organizowanych pod patronatem Zubatowa i wkrótce przerodził się w strajk powszechny w tym mieście. Prawdopodobnie wszystko razem złożyło się na to, że Zubatowa po- proszono o natychmiastowe opuszczenie Petersburga. W 1917 r. na wieść o zrzeczeniu się przez cara tronu popełnił on samobójstwo. Był z przekona- nia monarchistą (choć widział konieczność reform) i swoim przekonaniom pozostał wierny do końca. Należy sądzić, że pracę w Ochranie traktował jako misję i działał rzeczywiście z pobudek ideowych. Był kimś więcej niż tylko policjantem, prowadził autentyczną walkę z socjaldemokracją o ideolo- giczne i praktyczne kierowanie proletariatem. Tym ciekawsza to postać i dlatego wrócimy jeszcze do bliższej charakterystyki jego policyjnych metod. Rozmaitym przekształceniom organizacyjnym ulegała również policja poAityczna w Królestwie Polskim. W latach siedemdziesiątych XIX w. żan- darmeria w Królestwie uniezależniła się - jak pamiętamy - od miejscowych władz, toteż patrzyły one na nią niechętnie. Już na początku sprawowania swej funkcji generała-gubernatora warszawskiego (1883-1894) Josif Hurko próbował zmienić tę sytuację, ale niewiele wskórał. Jego następca Paweł Szuwałow słał memoriały do Mikołaja II w sprawie reformy systemu policyj- nego, aż poskutkowały i w 1896 r. zniesiono Zarząd Warszawskiego Okręgu Żandarmerii. Na to miejsce utworzono kancelarię i stanowisko pomocnika warszawskisgo generała-gubernatora do spraw policyjnych, który miał być także dowódcą żandarmów w Królestwie. W efekcie żandarmeria została ponownie podwójnie podporządkowana: szefowi Korpusu Żandarmów i war- szawskiemu generałowi-gubernatorowi