- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Takich jednakowoż w filozofii nie ma i być nie może -ani nieomylnych, chwalić Boga, ani takich, co mają w swoim zakresie wiedzę pełną - jako że nikt dobrze nie wie, co by to znaczyć...
- To znaczy, myślał Richard, że ludzie transportują sprzęt albo tą drogą, albo tunelem przebiegającym pod drugim modułem...
- Co to znaczy? Koniec końców, ważne jest, by wyłonić władców, którzy będą dobrze widzieli, jak rządzić...
- - Jeszcze, widząc mnie porządnie ubranego, z pasem litym, a szczycąc się, iż z polskiej krwi pochodzi, oświadczył mnie, z wielką jednak delikatnością, że bardzo byłby...
- To przyzwyczajenie myślowe ma wszelkie cechy kultu religijnego i sam wiesz, co to znaczy...
- Na szczęście skoro wciąż są nieuchwytni, znaczy to, że także i bractwo ich nie wyśledziło...
- Wprowadzając w tym punkcie historii powieściowego Warda na zjazd kiwanisów, Dos Passos wybiega jednak nieco w przyszłość, gdyż pierwszy klub kiwanisów powstał w...
- To znaczy, że krążenie masz w porządku...
- To znaczy...
- Typowe są zmiany w badaniach laboratoryjnych, przede wszystkim obniżenie stężenia ceruloplazminyw surowicy krwi...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Po chwili jednak mnich odszukał to, co spodziewał się znaleźć: ledwie widoczne, czyste, zasklepione już nacięcie. Ranka była wąska niczym paznokieć Cadfaela, lecz mnich nie wątpił ani przez chwilę, ze oto odnalazł prawdziwą przyczynę śmierci gospodarza. Z tak niewielkiej rany nie mogło ujść wiele krwi, ta zaś, która wypłynęła, zlała się w jedno z plamką wokół przebitej strzałą skóry. To właśnie sprawiło, że tajemniczy ów ślad nie został wcześniej dostrzeżony. - Zrobiłem już wszystko. - Z tymi słowy Cadfael pomógł dziewczynie ułożyć ojca na plecach i przykryć go płótnem, by odtąd nikt nie zakłócał jego wiekuistego snu. Uczyniwszy to wszystko, usiadł i powiedział jej o swoim odkryciu. Sioned otworzyła szeroko oczy i wpatrywała się w mnicha z namysłem. Kiedy zaś rozważyła już usłyszaną nowinę, rzekła w te słowa: - Pomnę teraz, żem widziała ślad, o którym mówisz, lecz wtedy zdał mi się on bez znaczenia. Jeśli jednak myliłam się, powiedz mi, czemu maleńkiej tej rance tak wiele poświęcacz uwagi? - To nie strzała, lecz owo nacięcie sprawiło, że Rhisiart stracił życie. Jeśli słuszne są moje przypuszczenia, rana ta powstała od ciosu zadanego sztyletem, narzędziem cienkim, długim i bardzo ostrym, innym niż zwyczajny nóż. Dlatego właśnie znak ten jest tak mały i ledwie widoczny, zwłaszcza, że rozcięta skóra zamknęła się niemal bez śladu, gdy tylko ostrze wyciągnięto z ciała. Bardzo być może, iż krwawa plama na plecach znaczyła nie miejsce, gdzie przebił je grot strzały, lecz punkt, w który trafił sztylet Sądzić zatem można, że strzałę wbito w pierś Rhisiarta wtedy, gdy był on już martwy, a uczyniono to, aby ukryć fakt, że ktoś zaszedł go od tyłu i zabił w tak haniebny sposób. Morderca urządził zasadzkę tam, gdzie niewielką polankę ze wszystkich stron otaczały gęste chaszcze, mógł bowiem ukryć się pośród nich i obserwować swą ofiarę, w stosownej zaś chwili niepostrzeżenie podejść bliżej i zadać cios w plecy. Oto rozwiązanie pierwszej naszej zagadki. Inne niejasności równie proste znajdują wyjaśnienie: Rhisiart, ugodzony sztyletem, upadł twarzą do ziemi, potem zaś przewrócono go na wznak, by wbić mu w piersi strzałę Engelarda. Pojmuję teraz, co wcześniej wydawało mi się nieprawdopodobne, czemu strzała przeszyła ciało pod tak dziwacznym kątem. Żaden łucznik nie potrafiłby jej wystrzelić w taki sposób, lecz ten, kto użył jej tym razem, nie miał ze sobą łuku! Wcisnąć grot strzały w ludzkie ciało zaiste, mozolna to praca, acz mniemam, że sztylet mógł nieco ułatwić trudne zadanie. - Ten sam sztylet, którym wcześniej zabito podstępnie mego ojca, być może służył potem, by zatrzeć ślad ohydnej zbrodni -wyszeptała Sioned, blada jak śmierć. - Wszystko na to wskazuje. Zwłaszcza ta strzała. Na pewno wepchnięto ją w pierś Rhisiarta, kiedy ten był już martwym. Dlatego właśnie tkwiła tak płytko, nie przeszywszy ciała na wylot. Od początku zdawało mi się, że jest w tym coś nienaturalnego. Gdyby istotnie Engelard był tym, który zasadził się na twego ojca, zapewne przygotowałby sobie parę dębowych patyków, takich, by zdały się na drzewce strzały i, posławszy ich kilka w stronę ofiary, umknąłby co prędzej. Tak samo zresztą uczyniłby każdy dobry łucznik godzien takiego miana. Lecz wpychać strzałę w ciało leżącego? Nie, tego nie potrafiłby zrobić. Z kolei, czy mógłby rzecz taką ' uczynić człek o delikatnych dłoniach, na przykład podobnych twoim? Niemożliwe! Musiało to być potężne, silne ramię kogoś, kto bez wahania i bez wstrętu ważył się podjąć czynność tak haniebną i tak bezmyślnie okrutną. Przynajmniej jednak starał się zachować prawdopodobnie linię strzału - niewprawne oko nie odróżniłoby drzewca posłanego z łuku od tego, które tkwiło w piersi zabitego. Zaprzeczyć nie mogę, iż nieznany ów ktoś jest człekiem o bystrym wzroku i wrażliwych, pełnych wyczucia dłoniach... -1 o sercu diabła! - dokończyła Sioned, po chwili zaś dodała: - Do tego posiadał strzałę Engelarda! Ktoś, kto wiedział, gdzie ją znaleźć i pewien był, że w miejscu owym nie spotka jej własciela, który mógłby przeszkodzić niecnej kradzieży. - Mimo, że obarczona ciężarem, dziewczyna zachowała jasny, trzeźwy umysł i z właściwą sobie przenikliwością łączyła fakty w logiczną całość