Ostatecznie wydrapali�my na ich dnach znak w kszta�cie tr�jk�ta...

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

- A teraz pijmy kompot - zaproponowa� Crash. - Ja nie lubi� pomara�czy. - Ale pi� musisz. Chcesz zdekonspirowa� ca�e przedsi�wzi�cie? - za�mia� si� Crash, otwieraj�c ostatni� konserw�. - Pod nasz Ploxis! doda� i podni�s� puszk� do ust. Pili�my kompot, podczas gdy automat wynosi� nasz� skrzynk�. Potem zeszli�my na d� do �luz rakiety. W tunelu wyrzutni czeka�a ju� na nas rakieta. Obok niej sta� uk�adocelnik. Jego automaty sprawdza�y nasze osobiste baga�e. On sam przypatrywa� si� nam uwa�nie, zbyt uwa�nie. A mo�e odkryli ju� Ploxis w�r�d pomara�czowych kompot�w, mo�e odczytali nadawc� w pami�ci autokufr�w i uk�adocelnik za chwil� mnie zapyta: "To ty jeste� w�a�cicielem tych trzech puszek?" Nie odpowiem nic, bo gdy tak zapyta, to znaczy, �e wie na pewno, �e nim jestem, i �adne t�umaczenia nie pomog�. A prawo ziemskie surowo karze za planetarny przemyt. Tym bardziej �e tam jest Ploxis... Lecz co to jest ten Ploxis? Jaka mo�e by� kara za przemyt Ploxisu? My�l ta nie opuszcza�a ju� mnie do ko�ca odprawy. Nagle celnik powiedzia� co� do Crasha, czego nie dos�ysza�em. Crash zaprzeczy�. - A ty? - zwr�ci� si� do mnie celnik. - Co ja? - b�kn��em zmieszany. - Czy nie przewozisz nic, co by�oby sprzeczne z ziemskim statutem wwozowym? - Nie... nic takiego... - No, to mo�ecie lecie� - uk�adocelnik oboj�tnie skin�� nam g�ow�. Jedna chwila i byli�my w rakiecie. Zatrzasn�li�my w�az, pole magnetyczne wyrzuci�o nas w pr�ni�. - Nasz Ploxis l�duje ju� na Ziemi - za�mia� si� Crash, spogl�daj�c na zegarek. Ja, wyci�gn�wszy si� wygodnie w fotelu, nie my�la�em ju� o Ploxisie. Za p�torej godziny b�d� w domu, w prawdziwym, ziemskim domu... I wtedy w�a�nie milcz�cy zawsze g�o�nik, s�u��cy jedynie do ��czno�ci z kosmodromem w nag�ych wypadkach, zachrypia� g�osem dow�dcy portu: - Og�aszam zamkni�cie arowarskiego kosmoportu. Wszystkie rakiety skierowa� do kosmoportu w Nori... G�o�nik zamilk�, a my, min�wszy ogromn� bia�� chmur�, wyszli�my nad arowarski kosmodrom. Autopilot, pos�uszny radiowemu wezwaniu, poderwa� rakiet� w g�r�, zmieni� kurs i skierowa� si� do Nori. Kilka minut i kosmodrom znikn�� za horyzontem. Czu�em pustk� w g�owie i strach. Chcia�em zapyta� Crasha, co on o tym my�li, ale wystarczy�o spojrze� na jego twarz. On wiedzia� to samo co ja. Przekl�ty Ploxis! Do Nori dolecieli�my nie zamieniwszy ani s�owa. Nori le�y w Azji Mniejszej, a nad Azj� Mniejsz� tego w�a�nie dnia �wieci�o s�o�ce. Nasza rakietka wyhamowa�a kilkaset metr�w przed gmachem portu kosmicznego, zajmuj�c przeznaczony dla niej kwadrat, zarysowany wielometrowej wielko�ci cyfr�. Gdy tylko wysiedli�my, poderwa�a si� jak konik polny w g�r� i znikn�a za wie�� kontroli ruchu. Skierowali�my si� ku budynkowi portu. Od betonoidalnej p�yty kosmodromu, nagrzanej s�o�cem, bi� �ar. Ludzie poruszali si� .leniwie, w przeciwie�stwie do automat�w, kt�re prawem kontrastu zdawa�y si� niezwykle ruchliwe. Po kilkunastu krokach byli�my zlani potem. Budynek by� jednak coraz bli�ej, a w nim klimatyzacja, ch�odne napoje i wszystko to, co w razie upa�u stosuje nasza cywilizacja. Budynek wychodzi� nam na spotkanie cieniem gigantycznej werandy, ukrytej pod bajecznie kolorowym materia�em, miarowo podnosz�cym si� i opadaj�cym, spe�niaj�cym rol� wielkiego wachlarza. Na tej werandzie siedzieli ludzie czekaj�cy na przylatuj�cych. Na nas nikt nie czeka�. Jednak gdy doszli�my do po�owy werandy, zza stolika podnios�o si� czterech m�czyzn, wraz z czterema towarzysz�cymi im automatami podeszli do nas. My�l�, �e Crash zorientowa� si� pierwszy. Stan��, rozejrza� si� w obie strony, jakby szukaj�c drogi ucieczki mi�dzy stolikami, momentalnie opanowa� si� jednak i zatrzyma�, czekaj�c na nadchodz�cych. Ja poj��em wszystko nieco p�niej, gdy byli o kilka krok�w od nas. Otoczyli nas i jeden z nich zapyta� mnie: - Ty jeste� Wor? Nie przeczy�em. Pytanie by�o formalno�ci�: Wiedzieli, �e to ja jestem ja, a ich automaty zna�y mnie lepiej ni� najbli�si przyjaciele. Ilo�� informacji, przekazana ich m�zgom w ci�gu kilku minut, by�a niemal r�wna tej, jak� �ycie przekaza�o mi w ci�gu wszystkich lat od urodzenia: - Jeste� zatrzymany pod zarzutem przemytu kosmicznego. - To nie by�a moja wina... - b�kn��em. - My o tym nie decydujemy. - Ale naprawd�. - Chod� z nami. Wszystko na pewno si� wyja�ni. - Za co go zabieracie? - Crash zdawa� si� oburzony. - S�ysza�e�. - Ale dowody? - Dowody na pewno s�. W przeciwnym wypadku nie zatrzymywaliby�my was w og�le. - Ja jednak mam prawo wiedzie�... - W stosunku do ciebie nie ma �adnych zarzut�w. - O tym ja wiem najlepiej, ale tu chodzi o niego. - Je�li niewinny, sprawa dzi� jeszcze si� wyja�ni. - On jest na pewno niewinny. - Je�li tak, to um�wcie si� gdzie� dzi� wieczorem. - Nie wieczorem, tylko zaraz. Lec� z wami. Musz� jedynie zawiadomi� instytut o swoim powrocie. - Nie mo�emy na ciebie czeka�. Masz tu nasz faloadres. Mo�esz przylecie�, kiedy zechcesz. Crash zapami�ta� faloadres w swym podr�cznym mnemotronie i niemal biegiem ruszy� ku stacji dalekich po��cze� wideotronicznych. Mnie poprowadzono w drug� stron�, ku bij�cej �arem p�ycie kosmodromu. Rakieta sta�a niedaleko. Zanim wszed�em do jej wn�trza, stan��em i spojrza�em w niebo, w niebieskoszare niebo upalnych ziemskich dni, z o�lepiaj�cym bia�ym s�o�cem w zenicie. Podobno na Plutonie, dok�d wysy�aj� skazanych, S�o�ce jest tylko jedn� z wielu gwiazd czarnego nieba i w jego �wietle ska�y nie rzucaj� cieni