- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Ludzie tacy jak on i jak na przykład biedny Evans o czerwonej twarzy, kruczych bokobrodach i niespokojnych oczach Evans, który założył pierwszą stocznię do naprawy małych...
- Sibell zdarzało się czasem natrafić w jednym czy drugim tygodniku na sensacyjną opowieść o dwojgu ludziach różnej płci, których los rzucił na przykład na jakąś bezludną wyspę...
- Mógłbym na przykład zadowolić się pisaniem historii z życia weterana kariery marynarskiej, dawnego kapitana statku, jednego z inspektorów, o którym muszę wspomnieć, gdyż...
- Odnośnie zniszczenia: Bądź pewien, że nic cię nie obchodzi, czy twoja ofiara żyje czy nie, zanim rzucisz swoją klątwę, a powodując zniszczenie owej osoby rozkoszuj się...
- Tak na przykład radca handlowy, będąc członkiem stałej misji dyplomatycznej, mógł utrzymywać stosunki oficjalne, w zasadzie, tylko z centralnymi urzędami państwa...
- Przykład ten niechaj będzie przestrogą dla tych, którzy cudze rzeczy niesłusznie sobie przywłaszczają, aby się lękali kary Boskiej, ściągającej wszystkich wydzierców...
- Cóż za cudowny przykład galaktycznej przyjaźni! Nie rozumiałem ani słowa z tego, o czym w mojej obecności rozmawialiście, ale wystarczyła sama intonacja, abym się przekonał o...
- Teoretycznie wzorowanie się na formularzu dokumentów papieskich wskazywałoby bardziej na pisarza biskupiego, byłby to jednak jedyny tego rodzaju przykład we współczesnym...
- Niezależnie od małych jednostek posiadali Słowianie i duże okręty biorące udział przede wszystkim w dalekich wyprawach, na przykład w ekspedycji na Konunghelę,...
- Jeżeli wystąpią sukcesywne nieudane próby dostępu do któregoś z kont, konto takie powinno blokować się automatycznie po określonej liczbie prób na pewien ustalony czas...
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- O, proszę pana, mnie na to nie nabiorą. Ja już raz połknąłem niesmaczny dowcip: całe blaszane pudełko sardynek i potem miałem operację. - Widzę, że jesteś rozsądny. - Trochę rozsądny, trochę nierozsądny. Różnie bywa. A czy dzieci mogą mi robić zdjęcia fotograficzne? - Mogą. - A czy potem te zdjęcia będą w gazecie? Pan dyrektor roześmiał się. - Widzę, że chcesz być sławny. - Nie, proszę pana, tylko mój stryj Wak-Wok zawsze się chwali, że był w gazecie na pierwszej stronie, a ja nie chcę być od niego gorszy. I przepraszam - jeszcze jedno pytanie, czy jest tutaj porządne towarzystwo? Pan dyrektor nie odpowiedział Pik-Pokowi, lecz zaklaskał w dłonie i zawołał: - Agata! Agata! Po chwili z basenu wynurzył się czarny nos, za nim olbrzymie wąsy, potem wesołe oczy, a na końcu cała foka w lśniącym, cętkowanym futrze. - Pozwól, Agato - powiedział pan dyrektor - tu jest nasz najnowszy gość, pingwin Pik-Pok z Wyspy Śniegowych Burz. - Bałdzo mi miło - przywitała go foka - i ogłomnie cię przepłaszam, ale ja nie wymawiam "eł". Pik-Pokowi spodobała się foka Agata. Zwłaszcza jej niezwykła uprzejmość, więc powiedział przyjaźnie: - Przecież wymawiasz "eł" tylko nie wymawiasz "er". - To znaczy "eł" wymawiam jak "el", a "eł" zupełnie nołmalnie, łozumiesz? - Nie rozumiem, bo właśnie "er" wymawiasz jak "eł". Zresztą to drobnostka. Powiedz mi lepiej, czy znałaś mojego stryja Wak-Woka? Foka Agata zamyśliła się głęboko, tak głęboko, że Pik-Pokowi zdawało się, że już nigdy się nie odmyśli. - Załaz... załaz... Wak-Woka mówisz? - Tak, starego pingwina, który był w paryskim ogrodzie zoologicznym. - Och! oczywiście, oczywiście, znałam go doskonale, występowałam z nim w cyłku w Łotełdamie. Ja tańczyłam na linie, a on skakał z dziesięciu metlów do wiadła z wodą. Piękny był z niego pingwin i znakomity cyłkowiec. - Ciekawe - zastanowił się Pik-Pok. - Mój stryj Wak-Wok ogromnie lubi się chwalić, a tymczasem nigdy nie wspomniał o tym, że występował w cyrku. - Występował, a jakże - podjęła gorliwie foka Agata. - Łaz zapomnieli mu podsunąć wiadło, a on skoczył... - Jej! I co? Zabił się? - zawołał przejęty Pik-Pok. - Gdzie tam! Wbił się tylko dziobem w tłociny, ale nie stłacił przytomności, lecz dzielnie udawał, że stoi na dziobie. A jakie bława dostał! I w gazetach o nim pisali. - Ho, ho, w gazetach o nim pisali! - cmoknął z dumą Pik-Pok. - O tym to ja wiem, bo stryj Wak-Wok nic nie robił, tylko się chwalił. - I nauczył się żonglować piłką - podjęła foka Agata. - Iz tego żonglowania dostał zeza, bo wyobłaź sobie, gdy podbijał piłkę dziobem, musiał na nią patrzeć lewym i pławym okiem do słodka. I był jedynym zezowatym pingwinem na świecie. Pik-Pok zastanowił się. - Bardzo cię przepraszam, ale, jeżeli mnie pamięć nie myli, to stryj Wak-Wok nie jest zezowaty. - Wak-Wok? - zdumiała się foka Agata. - Ogłomnie cię przepłaszam, ale tamten nazywał się Wok-Wak. Widocznie był to zupełnie inny pingwin i w takim łazie nie znałam twego stryja. - Szkoda - westchnął Pik-Pok. - Wielka szkoda, bo to przecież zaszczyt mieć stryja cyrkowca. - Nie małtw się - pocieszyła go foka Agata. - Chodź lepiej popływać w basenie. Koszyk, który kwacze Kiedy pływali z Agatą w basenie, nagle Pik-Pok usłyszał dobrze znajomy głos kaczki Kwi-Kwe. Ucieszył się, bo przecież Kwi-Kwe miała zawiadomić Kasię o jego nieszczęśliwym wypadku z siecią rybacką i o tym, że jest w niewoli u rudego rybaka. - Gdzie jesteś, Kwi-Kwe? - zawołał rozglądając się dokoła. - Zdaje mi się, że w ogóle mnie nie ma - usłyszał żałosne kwakanie. - Jak może cię nie być, skoro słyszę twój uroczy głosik. - Może jestem, tylko nie wiem gdzie, bo zabłądziłam i zdaje mi się, że jest noc. - Co ty wygadujesz, przecież świeci słońce! Zakwacz jeszcze raz, to, może cię znajdę. - Dobrze, Pik-Poku, rozejrzyj się i słuchaj uważnie. I Kwi-Kwe zakwakała tak głośno, że aż woda zabulgotała dokoła. Pik-Pok rozejrzał się na wszystkie strony. Na wodzie zobaczył pływający do góry dnem koszyk, a ten koszyk najwyraźniej w świecie kwakał. - Nie widzę kaczki, tylko widzę koszyk, który przeraźliwie kwacze! - zawołał Pik-Pok. - A może ja jestem pod koszykiem? Pik-Pok podpłynął szybko do koszyka, odwrócił go i - o dziwo - pod koszykiem ujrzał swoją dobrą znajomą. - Co się stało? - zdumiał się. Kaczka otrzepała piórka. - Pomyłka. Myślałam, że koszyk to wyspa, usiadłam i zdaje mi się, że on się przechylił... I zdaje mi się, że ja byłam pod koszykiem. W każdym razie dziękuję ci pięknie, bo bez ciebie do tej pory by mnie nie było. I w ogóle... skąd się tu wziąłeś? Przecież miałeś być u rudego rybaka. - A skąd się ty tutaj wzięłaś? Przecież miałaś być u Kasi. - Byłam u Kasi, tylko zapomniałam, co jej miałam powiedzieć. - Przecież miałaś jej powiedzieć, że jestem u rudego rybaka