Kobieta krzyknBa

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

M|czyzna woln rk przesunB po jej pBaszczu, zaklB i znienacka zamachnB si. Kobieta pocignBa nosem, ale nie odezwaBa si. - Przecie| ty nie masz tutaj |adnych praw m|czyzna pu[ciB j i odsunB si. To ja byBem z ni prawie dwadzie[cia lat. I p�zniej... urwaB na chwil i kiwnB gBow. P�zniej te| czsto. Witek nieskoDczenie powoli oddalaB si od nich. Centymetr po centymetrze. Jeszcze, gdyby wycignB rk, m�gBby dotkn ramienia kobiety. Nie baB si, lecz poczynania m|czyzny byBy tak nieobliczalne, |e schronienie si za jakkolwiek osBon wydawaBo si konieczne. - Tam niczego nie ma szepnBa bezdzwicznie kobieta. - To dlaczego' nie pozwalasz mi sprawdzi? Gdzie s jej rzeczy? Ostatnie sBowa krzyknB i jeszcze raz rce kobiety znalazBy si w jego dBoni i jeszcze raz mia|d|yB je, a kobieta krzyknBa kr�tko, i wtedy Witek nie patrzc namacaB poB�wk cegBy, skoczyB i zamachnB si na m|czyzn. - Nie! - kobieta wyrwaBa si m|czyznie i barkiem odtrciBa rk Witka. CegBa ze[liznBa si po garniturze m|czyzny, a ten bByskawicznie, kantem dBoni uderzyB chBopaka w przedrami, i cegBa frunBa w g�r, zawirowaBa, z trzaskiem pacnBa w pryzm. - Znam ci chyba, chBoptasiu m|czyzna cofnB si nieco i jego noga wystrzeliBa nagle do przodu, celujc w podbrzusze Witka. Padajc dla uniknicia ciosu, Witek usByszaB jeszcze jeden okrzyk kobiety. PrzeturlaB si, m|czyzna zbli|yB si niespiesznie i Witek zd|yB si zdziwi, |e to wszystko dzieje si tak powoli. Noga m|czyzny zn�w zmierzaBa do kopnicia, Witek rzuciB si w bok, podpierajc rkoma, prawie na czworakach runB za pryzm, zaczynaB wstawa i gdy noga jeszcze raz pojawiBa si przed oczyma, pchnB j z caBej siBy ku g�rze. M|czyzna poleciaB do tyBu, ci|ko opadB na cegBy i po chwili znieruchomienia zaczB gramoli si niemrawo. Cigle to byBo powolne, zwolnione, cho trwaBo mo|e dwie, mo|e trzy sekundy. I nagle kobieta krzyknBa:

Kobieta krzyknBa

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Kobieta krzyknBa