Jeden z lekarzy, uzbrojony w strzykawkê, próbowa³ przygnie¶æ kolanem pier¶ m³odziana, drugi – ten, który rozmawia³ z Cavendishem – usi³owa³ wbiæ ig³ê w jedn± z jego...

Anglik, ku swemu zaskoczeniu, rozpozna³ w siedz±cym na pod³odze szaleñcu m³odego Holendra. „Dobry Bo¿e! – wyszepta³. – To musi byæ ten m³ody Schmidt!” Trudno by³o jednak orzec z ca³± pewno¶ci±, kim jest m³odzian, gdy¿ jego twarz by³a tak zniekszta³cona sza³em, ¿e przypomina³ jakie¶ dzikie zwierzê. Cavendish, zapominaj±c nieomal o swym bólu, przypatrywa³ siê przez d³u¿sz± chwilê walce, po czym wy¶lizn±³ siê na korytarz i z butami w rêku ruszy³ w stronê tylnego wej¶cia szpitala – niby m±¿, który skrada siê do domu, nie chc±c siê naraziæ na reprymendê swej rozgniewanej ¿ony za to, ¿e tak pó¼no wraca. Gdy wychodzili we trójkê z klubu oficerskiego, Jo trzyma³a Stonera pod ramiê, a Markow przystan±³ z drugiej strony, pod nagimi ¿arówkami, które o¶wietla³y god³o klubu. Wokó³ ¶wiat³a unosi³y siê roje owadów, usi³uj±cych w bezmy¶lny, instynktowny sposób rozszyfrowaæ jego naturê. Nagle ¶wiat³o zgas³o. – Nie mia³em pojêcia, ¿e jest ju¿ tak pó¼no – rzek³ Stoner. – O której zamykaj± tê spelunkê? – O pó³nocy – odpar³a Jo. – A jest dok³adnie pó³noc. Stoner nabra³ g³êboko w p³uca morskiego powietrza; by³o ch³odne i wydawa³o siê rozpêdzaæ mg³ê w jego g³owie. – No i có¿, moi rewolucjoni¶ci? – spyta³. – Co s±dzicie o naszych szansach? – Powiedzie nam siê – po¶pieszy³a z odpowiedzi± Jo. Odpowied¼ Markowa przysz³a nieco pó¼niej. – Potrzebujê kilku dni, ¿eby spreparowaæ dostatecznie myl±cy zestaw sygna³ów – rzek³. – Ale jaka jest nasza szansa sukcesu? Rosjanin poci±gn±³ siê za brodê. – Praktycznie równa zeru – rzek³. – Zaraz jednak na jego twarzy pojawi³ siê ch³opiêcy u¶miech. – Ale ró¿nica miêdzy zerem i praktycznie zerem decyduje o powodzeniu wszystkich rewolucji. – My wszyscy jeste¶my lekko stukniêci – zauwa¿y³ Stoner. – Nie stukniêci, ale pijani. To na pewno. Ale nie stukniêci. – Na pewno nam siê powiedzie – powtórzy³a Jo, ¶ciskaj±c mocniej ramiê Stonera. – Wielki Mac nie jest a¿ tak sprytny. Da siê nabraæ. Prawdopodobnie dostanie ataku serca, ale da siê na to nabraæ – To jest efekt uboczny, o którym nie my¶la³em – rzek³ smutno Stoner. – Porozmawiam o wszystkim z doktorem Thompsonem jutro z samego rana – powiedzia³a Jo. – Z Thompsonem – powtórzy³ Stoner w zadumie. – On jest kluczem do ca³ego planu – mówi³a kiwaj±c g³ow±. – Musimy go zwerbowaæ. – On tego nie zrobi – odrzek³ Stoner. – Przypuszczam, ¿e go do tego sk³oniê – upiera³a siê. Patrzy³ na ni± przez d³u¿sz± chwilê, po czym zszed³ po drewnianych schodkach klubu na koralowy beton chodnika. – Daj temu spokój – rzeki. – Co takiego? Stoner zwróci³ siê znów do nich obojga. – Zapomnijcie o ca³ej sprawie. Ja siê na to nie piszê. Twarz Markowa wyd³u¿y³a siê. – Przecie¿ to by³ twój pomys³ – przypomnia³ mu. – Wiem o tym. Ale nie by³ dobry. Zapomnijcie o nim. Jo, staj±c znów u jego boku, rzek³a: – Keith, je¶li martwisz siê o mnie i o Jeffa... – O nic siê nie martwiê – rzek³ oschle. – Ale nie bêdê fa³szowa³ danych. Taki plan móg³ wymy¶liæ tylko kto¶ kompletnie zalany. Odwróci³ siê gwa³townie i poszed³ w kierunku „¿³obka”. Jo pozosta³a u podnó¿a schodków i patrzy³a, jak znika³ w mroku ulicy. Markow podszed³ do niej. – Nigdy nie wierzy³em, ¿e on na to pójdzie – rzek³ miêkko. – To by³y tylko takie sobie wariackie rozmowy. ¯eby ³atwiej pozbyæ siê frustracji z powodu sprzeciwu McDermotta. – Nie, to nie by³ najwa¿niejszy powód – powiedzia³a Jo. – On nie zdradzi nam tego powodu. Nawet sam siê do niego nie przyzna. Markow lekko dotkn±³ rêk± jej ramienia. – Drogie dziecko, wiem, jak siê pani teraz czuje. – Jest pan jasnowidzem? – Wiem, co to znaczy mieæ z³amane serce. Jo potrz±snê³a g³ow±. – A ja my¶la³am, ¿e moje jest odporne na wstrz±sy. – Niczyje takie nie jest – rzek³ Markow. – Najlepsze, co mo¿na zrobiæ, to zalaæ je jakim¶ szybko tê¿ej±cym cementem i próbowaæ z tym ¿yæ. Jo u¶miechnê³a siê w zadumie. Szybko tê¿ej±cym cementem? – powtórzy³a. – A ja my¶la³am, ¿e pan jest romantykiem. Markow obj±³ j± ramieniem i ruszyli razem ulic±. – Odprowadzê pani± do hotelu – rzek³. Pozwoli³a mu siê prowadziæ. Szli oboje wyludnion± ulic±. Tylko raz obejrza³a siê za siebie i popatrzy³a w kierunku, gdzie znikn±³ Stoner. W mroku sypialni Markowów czerwone ¶wiate³ko w walizce zerka³o na Mariê, niby diabelskie oko. „On jest stary – pomy¶la³a nagle. – Je¶li przetrzymam go tak d³ugo na pe³nej mocy, zemdleje i umrze.” Ju¿ wyci±ga³a rêkê, by zmniejszyæ natê¿enie, gdy zza okna dobieg³y j± odg³osy jakiego¶ szurania. Wyjrza³a przez okno na ulicê i dostrzeg³a Cavendisha. Wygl±da³ jak trup, przywrócony do ¿ycia za pomoc± praktyk czarnoksiêskich, i akurat gramoli³ siê po schodach na werandê jej bungalowu. Maria rzuci³a okiem na zegarek. Jego fosforyzuj±ca tarcza by³a zamglona, a wskazówki niewyra¼ne. Z niecierpliwym nikniêciem siêgnê³a ku walizce przez ³ó¿ko i zmniejszy³a moc do minimum. „Co¶ mi oczy szwankuj± – pomy¶la³a z niepokojem, wstaj±c na równe nogi. – Bêdê musia³a zmieniæ szk³a na mocniejsze.” Wyg³adzi³a spódnicê, po czym przesz³a do pokoju go¶cinnego i otworzy³a drzwi werandy