ďťż
They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.
Podobne

an image

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

— 2. PRZYKŁAD Aby wykazać potrzebę znajomości zasad i reguł wykładni, posłużymy się prostym przykładem. Każdy z nas może otrzymać pismo od organu administracji. Kiedy należy je uznać za urzędowo doręczone? Oto jeden z wielu przepisów dotyczących tej problematyki. Dotyczy tzw. doręczenia zastępczego, tj. doręczania pism adresatowi nieobecnemu w mieszkaniu. Dla uproszczenia pomijamy rekonstrukcję całej normy i skoncentrujemy się na znaczeniu jej fragmentu zawartego w jednym przepisie. „doręczenie zastępcze" - przykład interpretacji Artykuł 43 k.p.a. stanowi: „W przypadku nieobecności adresata w mieszkaniu pisma doręcza się za pokwitowaniem do rąk dorosłego domownika, sąsiada lub dozorcy domu, gdy osoby te podjęły się oddania pisma adresatowi; o doręczeniu pisma do rąk sąsiada lub dozorcy umieszcza się zawiadomienie na drzwiach mieszkania adresata". To życiowo częsta sytuacja. Jest to jednocześnie sprawa praktycznie bardzo ważna w toku postępowania administracyjnego, choćby z tego 2. Przykład J 55 względu, że adresat niezadowolony z wydanej decyzji może wnieść odwołanie w nieprzekraczalnym terminie 14 dni od dnia doręczenia. Odwołanie wniesione po terminie nie będzie rozpatrzone. Czy ten przepis wymaga interpretacji? Na pierwszy rzut oka wszystko jest jasne i oczywiste. Czy jednak na pewno? Postawię kilka pytań praktycznych, jakie mogą się pojawić w związku z taką formą doręczenia: 1. Czy doręczenie zastępcze (np. dozorcy domu) można uznać za sku teczne, jeśli adresat wyjechał na stałe do innej miejscowości lub za granicę? 2. Czy doręczenie będzie skuteczne, jeśli pismo odbierze lokator albo sublokator? wątpliwości interpretacyjne 3. Czy doręczenie będzie skuteczne, jeżeli domownik, sąsiad albo dozorca są przeciwnikami adresata w sprawie, ,9 której dotyczy pismo? 4. Czy teściowa, która nie jest zameldowana w mieszkaniu adresa ta, może być traktowana jako „domownik"? 5. Czy osoba „dorosła" to tyle, co „osoba pełnoletnia"? 6. Ile razy trzeba stwierdzić nieobecność adresata w domu, aby skorzystać z doręczenia zastępczego przewidzianego w art. 43 k.p.a.? 7. Czy można doręczyć pismo dorosłemu domownikowi w trybie art. 43 poza mieszkaniem adresata, na przykład w jego miejscu pracy albo na ulicy? 8. Czy można doręczyć pismo dozorcy domu, choć dorosły domow nik lub sąsiad są w domu obecni? 9. Czy można uznać zawiadomienie za skuteczne, skoro na drzwiach mieszkania adresata nie pozostawiono informacji o doręczeniu zastępczym? 10. Od jakiego momentu adresat może liczyć termin 14 dni do wniesienia odwołania? Od momentu oddania pisma do rąk domownika, sąsiada lub dozorcy czy od momentu faktycznego otrzymania pisma przez adresata? To tylko przykładowe pytania, jakie można postawić w związku z jednym, prostym przepisem prawnym. Aby na nie poprawnie odpowiedzieć, trzeba znać zasady i reguły wykładni — można wówczas zinterpretować przepis samodzielnie, można też poszukać już istniejących wykładni tego przepisu i nimi się posłużyć, by wyjaśnić wątpliwości. Teraz dowiemy się, kto dokonuje wykładni prawa (a więc gdzie szukać pomocy), a następnie —jak się to robi. Na zakończenie, z uwzględnieniem tej wiedzy, odpowiemy na wyżej zadane pytania. 156 VI. Wykładnia prawa 3. PODMIOTY DOKONUJĄCE WYKŁADNI profesjonalna wykładnia 3.1. Każdy może „interpretować" tekst prawny na swój sposób, z tym że interpretacja —jeśli ma mieć znaczenie prawne — musi być dokonana zgodnie z odpowiednimi zasadami i regułami. Reguły te trzeba poznać, nauczyć się nimi posługiwać — w tym celu pięć lat studiuje się prawo, kilka lat odbywa się aplikację, aby zdać egzamin sędziowski, prokuratorski, adwokacki, notarialny czy radcowski, a i to nie jest pełna gwarancja zawsze wysokiego poziomu interpretacji prawa. Profesjonalna wykładnia na ogół będzie jednak miała zasadniczą przewagę nad „interpretacją", której dokonuje osoba bez wykształcenia prawniczego. Profesjonalna wykładnia jest dokonywana przez różne podmioty dla różnych celów. Wykładnia może mieć charakter abstrakcyjny, tj. może wyjaśniać poważne wątpliwości prawne, ale bez związku z konkretną, indywidualną sprawą. Wykładnia jest też dokonywana w toku rozstrzygania konkretnych spraw sądowych i administracyjnych, w toku bieżącej działalności gospodarczej i organizatorskiej przez radców prawnych i adwokatów, którzy doradzają przedsiębiorcom itd. Wykładnia dokonywana przez organy państwa nazywana jest ogólnie wykładnią formalną. Wykładnia ta może wiązać różne kategorie podmiotów (ma moc wiążącą), kogo i w jakim zakresie — o tym stanowią ustawy. Ogólnie, z punktu widzenia podmiotów dokonujących wykładni, wyróżnia się: — wykładnię autentyczną, tj. dokonywaną przez prawodawcę, — wykładnię legalną, tj. dokonywaną przez organ, któremu prawo dawca przyznał kompetencję do interpretowania prawa, — wykładnię operatywną, tj. dokonywaną przez organ stosujący pra wo (sąd, organ administracji), — wykładnię doktrynalną, tj. dokonywaną przez naukę prawa, — wykładnię nieoficjalną dokonywaną przez prawników dla potrzeb podejmowania decyzji przez różne podmioty (prawnik jako dorad ca w firmie)