- Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
- Są one za- wsze filozoficzne i zawsze pojawia się w nich Stwórca przy- jmujący ulubioną dla autora postać albo postać ulubioną dla ulubionego autora danego autora...
- donosiła, że na tym przyjęciu "Wesołości brakowało", bowiem "ile razy ktoś sięgnął po rzodkiewkę, albo po śledzia, musiał trącić nosem o jakiś krzak róży lub zaczepić niechcący...
- Albo może mnie się zdaje to, co się jemu wydaje? Złudzenie w złudzeniu? Powiedzmy, ale on pisał jeszcze o tym, który leci, siedząc okrakiem na meteorze...
- Tedy z hospodarów chyba tych albo z tej familiej wplątał się ten, co najpierwiej o Bassarabiej pisał, żeby być miała Bassarabią Multańska Ziemia...
- Popatrzył na okładki tomików, które trzymał w ręku: Robert Oinenke TRAGICZNA ŚMIERĆ KRÓLA MOTOFUKI albo JAK ZBRODNIA NIE POPŁACA sztuka w trzech aktach...
- Dlatego też tubylcy stali się samotnikami, którzy nawiązywali kontakt z pobratymcami jedynie w okresie godowym albo przy wychowywaniu potomstwa...
- Powiedz mi tylko, jak daleko std do najbli|szej wioski albo chaty jakiego[ farmera? Czujc, |e dr|y z zimna, przygarnB j mocniej do siebie
- - Twoje książki redaguje kobieta? Jak wam się układa? Czy pracujecie razem od początku do końca, czy po prostu mówi ci, czego od ciebie chce albo...
- Ukazywała w całości postać elegancko ubranego mężczyzny, znajdującego się na jakimś dworcu lotniczym, albo może kolejowym...
- ObowizywaB on tylko tam, gdzie Bohdan Chmielnicki dowodziB osobi[cie, albo w rejonie dziaBania jednostek Maksyma Krywonosa
Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Śniło mu się, że jego żona była potworem o dwóch twarzach. Młoda twarz gardziła nim, a druga, stara, uśmiechała się. Potem młoda twarz okazywała mu czułość, a stara zmieniła się w Meduzę. Na koniec obudził się, potrząsany przez taksówkarza. Byli w samym sercu Key West. - Gdzie chcesz jechać, chłopie? - zapytał. Peter usiadł i potarł oczy. - Zna pan Cafe des Artistes? - Na Simonton? - Tak, to ta. Poprosił taksówkarza, żeby go wysadził ulicę dalej. Do kawiarni poszedł pieszo, rozglądając się ostrożnie. Gdy znalazł się w jej pobliżu, zatrzymał się. Zaryzykować? Może lepiej zadzwonić z budki? Żołnierze wchodzili do lokalu i wychodzili z niego, ale byli w większości w mundurach i z żonami lub narzeczonymi. Ludzie, którzy go szukali, byliby ubrani po cywilnemu. A może nie? Przypomniał sobie, że znajdowało się tu kilka baz, więc obecność wojskowych, w mundurach czy bez nich, nikogo nie dziwiła. Poza tym samo miejsce wyglądało tajemniczo. Było częścią hotelu wybudowanego w 1934 przez samego Ala Capone'a. Nic dziwnego, że Peter miał obsesję. Zastanawiał się, dlaczego kiedyś im się tu tak podobało. Może dlatego, że sami byli wtedy tak niewinni. Wszedł do środka i zapytał w recepcji hotelu o Beatrice Jance. Recepcjonista poinformował go, że wprowadziła się dziś rano. Serce biło mu mocno. Odnalazł telefon i zadzwonił do jej pokoju. Nikt nie odpowiadał. Wiedziony intuicją, Peter wszedł do restauracji. Podłoga drżała mu pod nogami. Nie zwracał na to uwagi. Rozejrzał się dokoła. Beatrice siedziała przy swoim ulubionym stoliku i jadła. Wyglądała przepięknie w tym pomieszczeniu przystrojonym kwiatami i obrazami tutejszych artystów, zastawionym ciemnymi meblami. W jego pamięci była znów młoda. Czuł się tak, jakby trzydzieści lat temu wrócił ze spaceru po porcie, wśród kutrów do połowu krewetek, i przyszedł tu spotkać się z nią na obiedzie. Nawet muzyka stereo była znajoma. - Beatrice? Spojrzała przestraszona. - Mój Boże. Oszalałeś zupełnie. Włosy związała w ogon i miała na sobie luźną sukienkę plażową ze wzorem w orchidee, trochę wyblakłą, znoszoną i absolutnie cudowną. - Mogę usiąść? Przyglądała się jego twarzy, jakby próbowała ją sobie przypomnieć. - A jeśli mnie ktoś śledzi? Nie przyszło ci to do głowy? - Śledzą cię? - Może namierzają moją komórkę. - Mają powód, by ci nie ufać? - Nie - odparła, uspokoiwszy się nieco. - Myślą, że pragnę, byś się znalazł w grobie. Jack? Kelner podszedł pośpiesznie. - Słucham, pani Jance - powiedział z południowym akcentem. - Chcemy się przenieść na piętro. Tam jest trochę spokojniej. Kelner spojrzał na Petera. - Rozumiem. - Jack, przestań. To mój syn, Peter Jance Junior - wyjaśniła swobodnie. Peter był przez chwilę zupełnie zaskoczony. Zrozumiał, że dokładnie przemyślała to spotkanie. Jack spojrzał na Petera spod oka, a potem westchnął zachwycony. - Jest taki podobny do ojca! - Skóra zdjęta z Petera, nieprawdaż? - zgodziła się Beatrice. - Peter zmarł niedawno. - O mój Boże. Tak mi przykro, pani Jance. - Nie smuć się. To było dla niego wybawienie. - Rozumiem. - Demencja starcza - uściśliła, spojrzawszy na Petera. - Dziękuję za troskę, Jack - powiedziała ciepło, wzięła talerz i ruszyła po schodach na taras. Z tarasu widać było rozgwieżdżone niebo. Ciepły wiatr niósł odgłosy cykad. O tej porze nie siedziało tu wielu ludzi. Beatrice wybrała stolik, z którego mogli obserwować ulicę. Widać nas stąd, pomyślał Peter, mimo uczuć tlących się w jego sercu. Czuł się jak zakochany nastolatek, jakby zaczynali od nowa. Potem przypomniało mu się, że to samo czuł do Elizabeth. Zaczęło mu się kręcić w głowie. - No cóż, synu - odezwała się z wahaniem Beatrice - poszalałeś sobie. Przynajmniej nie pali, pomyślał Peter. Popielniczka na dole była pusta. Koniec z przeklętymi gauloise'ami Wolfe'a. - Było ciekawie - odrzekł krótko. Miał ochotę dotknąć jej dłoni, ale wiedział, że mu na to nie pozwoli. - Nie patrz na mnie w ten sposób - potwierdziła jego podejrzenia. - Nie chcę wyglądać jak podstarzała baba z utrzymankiem. Kiedy przyniesiono wino, uniosła lekko swój kieliszek i upiła łyk. - Więc - powiedziała w końcu. - Teraz ona cię zostawiła. - Zniknęła. Chyba mnie zostawiła - odparł. - Ja bym tak to ujęła, gdyby zniknął mój kochanek. - Wyjęła paczkę gauloise'ów i zapaliła jednego. Poczuł ukłucie w sercu