Dzieciaka mo|na mie tylko jednego

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Bo w�wczas dla niego wszystko. Jej syn ma wszystko. Nikt nie chodzi ubrany tak jak jej syn. Nikt nie zjada tyle czekolad, co jej syn. Niech je, i na zdrowie. Na hrabiego go chowasz, MaBom�wno? - zapytaBa raz Teodor-ka. A co ci do tego, odpowiedziaBa. Jak chc, tak chowam. M�j jest. A i owszem, na hrabiego. Jej syn nigdy nie p�jdzie za pBugiem, nie dla niego ta praca czarna. Nie stwardniej mu rce ani od kosy, ani od siekiery; ona chce, pragnie, aby jej syn miaB biaBe dBonie, niespracowane, bez odcisk�w. I tak to |ycie kiedy[ syna przygnie, wychlaszcze, nawali na odlew. Synu m�j, serce moje. Synu, to dla ciebie, powtarzaBa, taszczc z piwnicy nastpne wory z kartoflami. Na ganek wywl�kB si MaBom�wny. Siny na twarzy, musiaB si trzyma framugi, |eby nie upa[. Nos mu zapuchB i wci| krwawiB. I pomy[le, |e przez tyle dBugich lat pozwalaBa si poniewiera i znca nad sob. {eby nie syn, pozwalaBaby jeszcze nie wiadomo jak dBugo. Synu, serce moje, otworzyBe[ mi oczy. Od dzi[ bdzie stawiaBa przed MaBom�wnym nie wierlitrowy kubek, ale caBego litra. Niech chleje. Niechaj [mierdzi, niemyty, nieopierany, skoBtuniony, wszawy. Niechaj si zerzyguje w dzieD i w nocy, a nie tylko 93 w�wczas, gdy dorwie si do skrytek. O tak, wBa[nie tak! Bo wtedy, synu, serce moje, pojmiesz r�|nic, zrozumiesz, co ja ci daj, a co dostajesz od niego. On ci tylko spBodziB, nic wicej. Wpu[ciB nasienie i tyle jego. I co ty wiesz, synu, co ty tam wiesz, gBuptasku! My[laBa kiedy[, |e gdy MaBom�wny zauwa|y jej wzbierajcy owocem brzuch, to si odmieni. MiaBa tak nadziej, |yBa ni. PragnBa, |eby MaBom�wny zrobiB jej tak, jak w biaBy dzieD bezwstydnie zrobiB ten czerwonousty, miodo-oki, pikny, kt�ry nie baczc, |e ludzie patrz, poBo|yB miBo[nie sw�j wielki Beb na ci|arnym brzuchu swojej myszy, a ramionami objB jej chude ramionka. Bo|e, jak|e tego pragnBa dla siebie i wyobra|aBa po wielekro t chwil niewypowiedzianego szcz[cia, bo oto jej m| spostrzega okrgBo[ brzucha i opiera si policzkiem, sBuchajc kopania, wiercenia si, oddychania owocu, kt�ry jest ich wsp�lnym owocem i kt�ry |yje w samym jej [rodku; |yje i bdzie synem. Przez dBugie miesice powtarzaB obel|ywie: Nawet bezpBodn jeste[, suko. A| kiedy[, po tamtej niedzieli, w kt�rej przyszli podglda Kubiaka, wszedB na ni noc i poczuB pod sob t ruchliw wypukBo[, i zrozumiaB, |e to ani od kapusty, ani od grochu. ZnieruchomiaB. A ona objBa jego niedobr ry| gBow, przygarnBa j mocno do siebie i zapBakaBa ze szcz[cia, |e si jej ta nieprawdopodobna chwila speBnia. Le|aB na niej dBugo, bez ruchu, tylko dyszaB coraz gBo[niej i coraz silniej si pociB, jego dBonie rozpoczBy nagle gwaBtown wdr�wk po jej twarzy, dotykaBy czoBa, oczu, ust, przesunBy si wzdBu| szyi, musnBy piersi i zastygBy na |ywej wypukBo[ci. I zacisnBy si. WzmocniBy u[cisk. Co robisz? - krzyknBa, a on, dyszc gBo[no, dusiB jej owoc. Jezu Chryste, oszalaB? SzarpaBa si, gryzBa, biBa, a| zwalili si oboje na podBog, zalan [wiatBem ksi|yca, i w�wczas zobaczyBa, |e on nie dyszy, on tak pBacze. DusiB swojego 94 syna i pBakaB. Przysigam na rany Chrystusa, |e jest tw�j! -krzyknBa. PBakaB wci|. Le|aB w ksi|ycowej po[wiacie, z przykurczonymi pod brod kolanami, sam jak dzieciak, pBakaB. OdczoBgaBa si ku B�|ku i sBuchaBa nadal dyszcego pBaczu MaBom�wnego

Dzieciaka mo|na mie tylko jednego

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Dzieciaka mo|na mie tylko jednego