Alleluja! W samÄ porÄ dwa debile zorientowaĹy siÄ, Ĺźe sÄ dla siebie stworzeni!
Studium przypadku tywne. Ich skład da się na dodatek dostosowywać do szczególnych wymagań gleby i upraw. Proces wytwarzania azotu, fosforu i potasu w ICIF wygląda następująco: Nawozy fosforowe: fosfat, minerał zawierający fosfor, pochodzi z importu, głównie z Senegalu, gdzie wydobywa się go na wielką skalę. W stanie surowym jest nierozpuszczalny w wodzie, nawet bardzo drobno zmielony. Potraktowany kwasem siarkowym przeobraża się w superfosfat, związek rozpuszczalny i dający się przetwarzać do postaci granulek. Potas: pierwotnie był importowany, obecnie w większości pochodzi z wydobycia w Boulby w pobliżu Whitby w północnym Yorkshire. Minerał można dodawać do złożonych nawozów sztucznych bez żadnego przetworzenia. Azot: choć otaczające nas powietrze w 80% składa się z azotu, to większość roślin uprawnych nie może wykorzystać go dopóty, dopóki nie zostanie przetworzony na azotan w wyniku bądź działania pewnych bakterii, bądź procesu chemicznego. Proces chemiczny polega na łączeniu azotu i wodoru w warunkach wysokiego ciśnienia i temperatury, w obecności katalizatora. Powstaje w ten sposób amoniak gaz, który przy zwiększonym ciśnieniu przybiera formę ciekłą. Źródłem wodoru, kluczowego surowca tego procesu, może być dowolne paliwo kopalne, na przykład odpowiednio przetworzony węgiel, ropa naftowa czy gaz ziemny. Wytwarzanie amoniaku jest pierwszym etapem produkcji nawozów azotowych. W kolejnym procesie produkcyjnym przeprowadza się reakcję amoniaku z kwasem azotowym, uzyskując azotan amonu (saletrę amonową). Saletrę amonową w końcowej fazie produkcji zestala się w drobne grudki zawierające 34,5% azotu, aby sprzedawać ją w tej formie jako czysty (jednoskładnikowy) nawóz azotowy; można ją też granulować wraz z fosforem i potasem, uzyskując nawóz wieloskładnikowy o potrzebnej kompozycji. Jeśli prześledzimy etapy produkcji nawozów NPK, dojdziemy do wniosku, że fosfor i potas nie stwarzają w procesie wytwarzania większych problemów, a poziom wymaganej do ich produkcji technologii nie jest wysoki. Produkcja azotu natomiast, która musi być przeprowadzona w specjalnej fabryce amoniaku, opiera się na poważnych inwestycjach i odpowiednich kompetencjach technicznych. Należy dodać, że w toku wytwarzania amoniaku otrzymuje się kilka użytecznych produktów ubocznych, które można sprzedawać. Należą do nich tlenek azotu (wykorzystywany w anestezji) oraz dwutlenek węgla (w postaci płyn- 13. Wkład segmentacji w planowanie działalności firmy 323 nej używany do produkcji napojów gazowanych i piwa oraz jako nośnik ciepła w reaktorach jądrowych, a w postaci stałej przy transporcie mrożonek i w przetwórstwie żywności). Sprzedaje się również kilka innych produktów, które wprawdzie nie są produktami ubocznymi wytwarzania amoniaku, lecz są ściśle związane z tą technologią. Są to: metanol (stosowany do produkcji tworzyw sztucznych i żywic syntetycznych), azotan sodu (wykorzystywany przy produkcji szkła, materiałów wybuchowych i sztucznych ogni), kwas azotowy, kwas siarkowy, mocznik (do żywic, klejów i tworzyw sztucznych; mocznik sam jest też nawozem sztucznym), pentaerytryt (żywice do farb, lakierów i farb drukarskich) oraz azotyn sodu (stosowany przy obróbce cieplnej, przy konserwacji wyrobów mięsnych oraz do produkcji farmaceutyków i środków antykorozyjnych). Wytwarzanie wszystkich wymienionych produktów nie należy jednak do głównej misji firmy, a wspominamy o nich tylko w celu uzupełnienia obrazu ICIF. 1917-1987 W roku 1917 rząd brytyjski kupił teren w Billingharn, na północnym brzegu rzeki Tees, zamierzając wybudować tam fabrykę syntetycznego amoniaku jako składnika wyjściowego do wytwarzania chemikaliów potrzebnych do produkcji amunicji. Po I wojnie światowej, w roku 1919, teren przejęła firma Brunner Mond and Company, która chciała produkować nawozy sztuczne na bazie amoniaku, posługując się tym samym procesem technologicznym, jaki był przewidziany w pierwotnym planie rządu