They seem to make lots of good flash cms templates that has animation and sound.

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

1376 zmar³ Czarny Ksi±¿ê, w 1377 - Edward III. Tron angielski obj±³ 10-letni syn Czar- nego Ksiêcia, Ryszard II. Król Francji by³ gór± nad Anglikami, ale umoc- nienie jego pozycji odrodzi³o buntownicze nastroje Karola Z³ego i Jana de Montfort. Riposta Pary¿a by³a szybka: w 1378 r. zajête zosta³y po siad³o¶ci Z³ego, hrabstwo Montpellier i reszta jego ziem w Normandii (tylko Cherbourg nawarska za³oga zd±¿y³a oddaæ Anglikom). Bunt ks. Jana spowodowa³ przy³±czenie Bretanii do domeny królewskiej (1378), ale po roku Jan de Montfort wróci³ tu w rezultacie kompromisu. Trwa³e by³y inne nabytki królewskiej domeny w czasach Karola V, m. in. hrabstwo Auxerre i kasztelania Limoges. Król odda³ natomiast Ludwikowi hr. Flandrii tzw. Flandriê francusk± (Lille-Douai), nabytek Filipa Piêknego. By³a to cena zarêczyn królewskiego brata, Filipa ¦mia³ego, z dziedziczk± Flandrii, hrabiank± Ma³gorzat±. To ma³¿eñstwo wydawa³o siê sukcesem: krzy¿owa³o plany angielskie o¿enku syna Edwarda III z hrabiank± Ma³gorzat±, co mog³o przypieczêtowaæ zwi±zek polityczny Flandrii z Angli±. Nie przewidziano, ¿e po³±czenie burgundzkiego apa- na¿u Filipa ¦mia³ego z Flandri± bêdzie podstaw± potêgi domu burgundz kiego, tak pó¼niej gro¼nego dla paryskiego dworu. Z dawnych w³adztw 158 6 ksi±¿êcych pozosta³y ju¿ tylko szcz±tki: angielska Gujenna, wyczerpana wojn± domow± Bretania, maj±cy przypa¶æ Filipowi ¦mia³emu posag flandryjski. Najwiêkszymi wielmo¿ami królestwa s± teraz ksi±¿êta Kwiatu Lilii. W roku ¶mierci Karola V (1380) by³o siedmiu takich apana¿ystów, wywodz±cych siê z Domu Francji. Wszyscy byli dalekimi potomkami ¶w. Ludwika. W czasach Karola V odzyskano w zasadzie straty pierwszego okresu wojny stuletniej. Ale cen± tych rewindykacji by³o ogromne znu¿enie i eko- nomiczne wyczerpanie kraju. Sprawny aparat podatkowy drenowa³ lud- no¶æ; od czasu do czasu wybucha³y na tym tIe spo³eczne zamieszki. Mimo klêsk militarnych, kryzysu ekonomicznego, os³abienia powagi królów Francja ¿yje autorytetem nagromadzonym w XIII stuleciu. Ogl±- daj± siê na ni± Andegawenowie, rz±dz±cy ju¿ nie tylko w Prowansji i Nea- polu, ale i na Wêgrzech, a od r. 1370 w Polsce. Król czeski Jan Luksem- burczyk zapocz±tkowa³ zbli¿enie Luksemburgów i Walezjuszy. Wa¿na to sympatia, bo syn Jana, Karol IV, do korony czeskiej doda³ w³adzê w Niemczech. W trudnych chwilach Karola V cesarz Karol IV by³ wspar- ciem francuskiego monarchy. Kastylia jest sojusznikiem Francji, tak salno daleka Szkocja. Kuria papieska obraca³a siê do r. 1377 we francuskiej orbicie, rezyduj±c w Awinionie. Gdy potem nast±pi³ powrót papiestwa do Rzymu - Karol V spr owokowa³ roz³am w ko¶ciele (tzw. wielka schizma), popieraj±c papie¿a francuskiego przeciw papie¿owi w³oskiemu. Przez czterdzie¶ci lat dwaj, niekiedy nawet trzej papie¿e rywalizowali i wyklinali siê wzajem. Z regu³y jeden popierany by³ przez Francjê (i niektóre inne pañstwa), drugi przez Angliê (i znów pewn± grupê pañstw). Wielka schizma by³a wiêc w pewnym stopniu przed³u¿eniem wielkiej wojny, konfliktu Anglii i Francji. DRUGIE WYDANIE ROZBICIA DZIELNICOWEGO POC2¡TKI WOJNY DOMOWEJ W momencie ¶mierci Karola V nie by³o trwa³ego pokoju z Angli±, a nowy król, Karol VI (1380-1422), obj±³ tron w 12 roku ¿ycia. Ale angielski Ryszard II by³ tak¿e ch³opcem 13-letnim. Pocz±tki jego panowa- nia utrudni³y zamieszki spo³eczne (m. in. powstanie ch³opskie Wata Ty- lera w 1381 r.); ponadto a¿ do r. 1389 Ryszard boryka³ siê z feudaln± oligarchi±. G³ówny wp³yw na rz±dy wywierali królewscy stryjowie. Bardzo podobna by³a sytuacja na dworze francuskim. M³ody Karol VI mia³ siê znale¼æ - zgodnie z dyspozycj± Karola V - pod opiek± rady regencyjnej, swego rodzaju Stanów w miniaturze. Stryjowie m³odego króla 159 nie dopu¶cili jednak do wykonania tej decyzji i objêli kuratelê nad bratan- kiem, przy czym g³ówn± rolê gra³ ks. Burgundu Filip ¦mia³y. Pierwsze lata nowego panowania up³ynê³y w atmosferze spo³ecznego fermentu. Zbuntowa³o siê znowu pospólstwo miast Flandrii : jeszcze w r. 1379 oba- lone zosta³y rz±dy patrycjatu w Gandawie, Ypres, Brugii. Na czele ruchu stan±³ syn Jakuba van Artevelde, Filip, którego nazwisko by³o dla Fla- mandów symbolem politycznej niezale¿no¶ci. Filip Artevelde zerka³ ku Anglii, gdy Ludwik hr. Flandrii szuka³ wsparcia we Francji, przede wszyst- kim u swego ziêcia i dziedzica - Filipa ¦mia³ego. Powstanie flandryj- skie o¿ywi³o buntownicze nastroje w miastach pó³nocnej Francji (rewolty w Rouen i Reims, w Pary¿u tzw. powstanie berdyszników : I 382) ; na po ³udniu tymczasem trwa³y fermenty ch³opskie. Nastêpstwa kryzysu i wojny, a bardziej jeszcze próby przerzucenia ich ciê¿aru przez "grubych" na "chudych" owocowa³y nasileniem walk klasowych. Zwyciêstwo wojska nad powstañcami we Flandrii (bitwa pod Roose- #eke,1382) by³o wstêpem do brutalnej pacyfikacji tego kraju (1382-1385). W r. 1384 obj±³ tu rz±dy ambitny i twardy Filip ¦mia³y. Ksi±¿êta krwi uznali sukcesy we Flandrii za sygna³ do generalnej rozprawy z niezadowolo- nymi we Francji. Nast±pi³y represje i masakry, kontrybucje i wzmo¿ona presja podatkowa, ograniczanie przywilejów miejskich. W Pary¿u wzros³a rola prewota królewskiego, który ju¿ po buncie Stefana Marcela przej±³ du¿± czê¶æ uprawnieñ prewota kupców paryskich. Teraz urzêdy muni- cypalne w ogóle nie s± obsadzane przez wybór; obejmuj± je zaufani dworu. Król Karol VI, o¿eniony przez stryja Filipa z Izabel± Bawarsk± z rodu Wittelsbachów, ugrz±z³ w ¿yciu dworskim: w bankietach, turniejach i fe- stynach, w luksusie i ¶wietno¶ci, którym nie odpowiada³ stan pañstwa. W r