W pradziadowskiej zbroi starej Wojak, pe�ni�c stra� na murach, Ogarni�ty tajnym czarem, S�ysza� zgie�k w dalekich g�rach...

Alleluja! W samą porę dwa debile zorientowały się, że są dla siebie stworzeni!

Ledwo popad� w lekk� drzemk�, Zgie�k si� wzmaga� spot�nia�y� On pacierze szepc�c z l�kiem Zn�w okr��a� czujnie wa�y. Wszystko mija. Ty� si� podda�, O Dunaju, te� swym losom, Parostatki na twych wodach Dzi� odwieczne ba�nie p�osz�. 1836[?] (1836) Prze�. Wanda Grodzie�ska SIEDZ�, SAMOTNY, ZAMY�LONY Siedz�, samotny, zamy�lony, Przez �zy w kominek przygaszony Patrz� w zadumie I o minionym my�l� z �alem, W mojej t�sknocie gorzkiej znale�� S��w ju� nie umiem. Przesz�o�� czy niegdy� jak�� mia�em? Czy to, co teraz � b�dzie trwa�e? O nie! Przeminie! Przeminie, jak min�o wszystko, I rok po roku w popielisko Krateru sp�ynie. I rok po roku, wiek po wieku� C�, �e buntujesz si�, cz�owieku, Badylu ziemi? Badyl uwi�dnie. Nie ma rady� Lecz z now� wiosn� nowy badyl Zn�w si� rozpleni. I wszystko zacznie �y� na nowo, R�e rozkwitn� kolorowo I ciernie liche� Lecz ty, m�j blady, biedny kwiecie, Ju� nie odrodzisz si� na �wiecie Kwietnym kielichem. Zerwa�em d�bie w�asn� d�oni�, B�g jeden wie, jak wyt�sknion� Mym uwielbieniem! Zosta� na piersi mojej teraz, P�ki w niej mi�o�� nie zamiera Ostatnim tchnieniem. 1836[?] (1879) Prze�. Wanda Grodzie�ska * * * Gniewa si� zima smutna. Przemin�a jej pora � Wiosna ju� w okno stuka P�dz�c j� precz ze dwora. Wszystko o�y�o zim� Zmuszaj�c do ucieczki, I ju� skowronk�w w niebie Ozwa�y si� dzwoneczki. Zima jeszcze si� droczy, Wymy�la jeszcze wio�nie. Ta �mieje si� jej w oczy I ha�asuje g�o�niej. Wied�ma si� rozpiekli�a I gar�cie �niegu, w�ciek�a, W pi�kne dzieci� rzuci�a, A potem precz uciek�a� Lecz wio�nie obca troska: Umy�a si� w �nie�ycy I jest rumie�sza wiosna Na przek�r napastnicy. 1836[?] (1879) Prze�. Wanda Grodzie�ska [GNIEWA SI� ZIMA SMUTNA] Jeden z nielicznych je�li chodzi o elementy humoru, a jedyny w konwencji poezji dla dzieci, wiersz poety. Niezale�nie od tego swego �niepowa�nego� charakteru to jeden z najciekawszych przyk�ad�w charakterystycznej dla tego poety maniery, sposobu widzenia i przedstawiania przyrody w kategoriach totalnej animizacji i ca�kowitego upersonifikowania. * * * Nie, skry� przed tob� mej mi�o�ci, O Ziemio matko, nie mam si�y. Dusz bezcielesnych szcz�liwo�ci Nie ��dam, syn tw�j do mogi�y. Czym jest przy tobie rozkosz raju, Poro mi�o�ci, poro wiosny, B�ogo�ci wszechkwitnienia, maju, Blasku r�any, �nie mi�osny!� W bezruchu ca�y dzie� g��bokim Cieple, wiosenne pi� powietrze, Na niebie czystym i wysokim �ledzi�, jak wiatr ob�oki zetrze, B��dzi� bez celu, bez powodu, I natkn�� si� niepostrze�enie Na bzu wo� �wie�� od ogrodu Lub na �wietliste przywidzenie. 1836[?] (1879) Prze�. Anna Kamie�ska G�OSY NOCNE Jak s�odko drzemie sad ciemnozielony, Wtulony w senno�� modrych nocy ��k; Skr� g�szcz jab�oni, kwieciem ubielonej, Jak s�odko z�oty l�ni miesi�ca kr�g! Tajemnie, jako w pierwszy dzie� stworzenia, W bezdennym niebie gwiezdny p�onie r�j; Muzyk balowych potok si� rozpienia I dos�yszalniej m�wi bliski zdr�j. Nad �wiat�em dziennym spad� zas�ony o��w; Omdla� ruch wszelki i trosk usn�� t�um; Nad �pi�cym miastem, jak z boru wierzcho��w, Zbudzi� si� dziwny, a conocny szum� Sk�d on, sk�d szum ten niewyobra�alny? �miertelnych dum�� to, wyzwolonych w �nie, �wiat bezcielesny, s�yszny, niewidzialny, W chaosie nocnym roi si� i prze?� 1836[?] (1879) Prze�. Miriam G�OSY NOCNE Jest to jeden z trzech wierszy prze�o�onych i og�oszonych w roku 1917 przez Zenona Przesmyckiego�Miriama, a wi�c utw�r, dzi�ki kt�remu czytelnik polski, nie znaj�cy j�zyka i nie czytaj�cy po rosyjsku, wchodzi� w �wiat Tiutczewowskiej liryki. Miriam nada� mu w�wczas nie istniej�cy w oryginale tytu� G�osy nocne, kt�ry jednak wyst�powa� we wcze�niejszych publikacjach rosyjskich, figurowa� bowiem na jednym z autograf�w wiersza